tag:blogger.com,1999:blog-66106547329448406212024-03-13T19:24:20.846-07:00ΚΟΜΠΟΣΧΟΙΝΙ«Μνημονευτέον Θεού μάλλον ή αναπνευστέον»Unknownnoreply@blogger.comBlogger835125tag:blogger.com,1999:blog-6610654732944840621.post-15525539412262627732016-12-23T01:14:00.003-08:002016-12-23T01:16:26.061-08:00Γιατί ὁ Θεὸς ἔγινε ῎Ανθρωπος;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h1 class="art-postheader" style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-weight: normal;"><i>Ἁγίου Μαξίμου ῾Ομολογητοῦ</i> *</span></span></h1>
<br />
<div align="right">
<i><br /></i></div>
<i>” Τοῦτό ἐστι τὸ μακάριον,δι᾿ ὃ τὰ πάντα συνέστησαν τέλος” </i><br />
<div style="text-align: justify;">
<i>«᾿Αλλὰ μὲ τὸ πολύτιμο αἷμα τοῦ
Χριστοῦ, ποὺ θυσιάστηκε σὰν ἀμνὸς ἄμωμος καὶ ἄσπιλος, κι ἦταν βέβαια
προορισμένος πρὶν ἀπὸ τὴ δημιουργία τοῦ κόσμου, ἀλλὰ φανερώθηκε γιὰ χάρη
μας αὐτὰ τὰ τελευταῖα χρόνια» </i><sup>1</sup>. Προορισμένος ἀπὸ ποιόν;</div>
<div align="center" style="text-align: center;">
ΑΠΟΚΡΙΣΗ</div>
<div style="text-align: justify;">
Τὸ μυστήριο τοῦ Χριστοῦ ὁ λόγος τῆς
Γραφῆς τὸ ὀνόμασε Χριστὸ καὶ τὸ βεβαιώνει μὲ σαφήνεια ὁ μέγας ᾿Απόστολος
λέγοντας, «τὸ μυστικὸ σχέδιο, ποὺ ἦταν κρυμμένο ἀπὸ ὅλες τὶς γενεές,
φανερώθηκε τώρα»<sup>2</sup>, ἐννοώντας δηλαδὴ ὡς τὸν Χριστό, τὸ μυστικὸ
σχέδιο μὲ τὸν Χριστό. Αὐτὸ εἶναι ὁλοφάνερα ἡ ἄρρητη καὶ ἀκατάληπτη
ὑποστασιακὴ ἕνωση τῆς θεότητας καὶ τῆς ἀνθρωπότητας, ποὺ ὁδηγεῖ σὲ
ταυτότητα πλήρη τὴν ἀνθρωπότητα μὲ τὴ θεότητα ἐξαιτίας τῆς ὑπόστασης
καί, κάνοντας μία τὴν ὑπόσταση τὴ σύνθετη ἀπὸ τὰ δύο, χωρὶς ἡ φυσικὴ
διαφορὰ τῆς οὐσίας τους νὰ προκαλέσει σ᾿ αὐτὴν καμμιὰ μείωση σὲ
ὁτιδήποτε. ῞Ωστε καὶ ἡ ὑπόστασή τους νὰ γίνει, ὅπως εἶπα, μία, καὶ ἡ
φυσικὴ διαφορὰ νὰ μείνει ἀπαθής, στὴν ὁποία ὑπόσταση καὶ μετὰ τὴν ἕνωση ἡ
κατὰ φύση ποιότητά τους διασώζεται ἀμείωτη καὶ ὅταν ἑνωθοῦν. Γιατί,
ὅπου κατὰ τὴν ἕνωση δὲ συνοδεύει τὰ ἑνωμένα καμμιὰ ἀπολύτως τροπὴ καὶ
καμμιὰ ἀλλοίωση, ὁ λόγος τῆς οὐσίας καθενὸς παραμένει γνήσιος κι
ἀληθινός. Κι ὅποιων ὁ λόγος παραμένει γνήσιος κι ἀληθινὸς καὶ μετὰ τὴν
ἕνωση, αὐτῶν οἱ φύσεις παραμένουν ἄθικτες μὲ κάθε τρόπο χωρὶς νὰ ἀρνηθεῖ
καμμιὰ ἀπὸ αὐτὲς τὰ δικά της στοιχεῖα γιὰ χάρη τῆς ἕνωσης.<span id="more-5334"></span></div>
<div style="text-align: justify;">
Γιατὶ ὁ ποιητὴς τῶν ὅλων, αὐτὸς ποὺ
ἔγινε κατ᾿ οἰκονομία αὐτὸ ποὺ δὲν ἦταν, ἔπρεπε νὰ διασώσει ἀμετάβλητο
καὶ τὸν ἑαυτό του σὲ αὐτὸ ποὺ ἦταν ἀπὸ τὴ φύση του καὶ σὲ αὐτὸ ποὺ ἔγινε
στὴ φύση κατ᾿ οἰκονομία. Γιατὶ στὸν Θεὸ δὲν εἶναι φυσικὸ νὰ βλέπουμε
μεταβολή, γιὰ τὸν ὁποῖο δὲν μποροῦμε νὰ σκεφτοῦμε καμμιὰ ἀπολύτως κίνηση
σχετικὰ μὲ τὴν ὁποία γίνεται ἡ μεταβολὴ σὲ ὅσα κινοῦνται. Αὐτὸ εἶναι τὸ
μεγάλο κι ἀπόκρυφο μυστήριο. Αὐτὸ εἶναι τὸ μακάριο τέλος γιὰ τὸ ὁποῖο
ἔχουν γίνει ὅλα. Αὐτὸς εἶναι ὁ θεῖος σκοπὸς ποὺ προεπινοήθηκε πρὶν ἀπὸ
τὴν ἀρχὴ τῶν ὄντων, ποὺ ὁρίζοντάς τον μποροῦμε νὰ τὸν ποῦμε
«προεπινοούμενο τέλος», γιὰ χάρη τοῦ ὁποίου ἔγιναν τὰ πάντα κι αὐτὸ γιὰ
χάρη κανενός. Σ᾿ αὐτὸ τὸ τέλος ἀτενίζοντας δημιούργησε ὁ Θεὸς τὶς οὐσίες
τῶν ὄντων. Αὐτὸ εἶναι κυρίως τὸ πέρας τῆς πρόνοιας καὶ ἐκείνων ποὺ ἡ
πρόνοια προνοεῖ, σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο γίνεται ἡ ἐπανασυναγωγὴ στὸ Θεὸ
ὅλων τῶν ποιημάτων του. Αὐτὸ εἶναι τὸ μυστήριο ποὺ περικλείει ὅλους τοὺς
αἰῶνες καὶ φανερώνει τὴν ὑπεράπειρη καὶ ποὺ ἄπειρες φορὲς ἀπείρως
προϋπάρχει ἀπὸ τοὺς αἰῶνες μεγάλη βουλὴ τοῦ Θεοῦ<sup>3</sup>, τῆς ὁποίας βουλῆς ἀγγελιοφόρος ἔγινε ὁ ἴδιος ὁ σύμφωνος μὲ τὴν οὐσία τοῦ Θεοῦ Λόγος ὅταν ἔγινε ἄνθρωπος<sup>4</sup>,
καὶ φανέρωσε, ἂν μοῦ ἐπιτρέπεται νὰ πῶ, τὸν ἴδιο τὸ βαθύτερο πυθμένα
τῆς Πατρικῆς ἀγαθότητας κι ἔδειξε μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸ τέλος, ποὺ γιὰ χάρη
του τὰ δημιουργήματα ἔλαβαν σαφῶς τὴν ἀρχὴ τῆς ὕπαρξής τους. Γιατὶ γιὰ
τὸν Χριστό, δηλαδὴ γιὰ τὸ μυστήριο κατὰ Χριστό, ὅλοι οἱ αἰῶνες καὶ ὅλα
ὅσα περιέχουν ἔχουν λάβει τὴν ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος τοῦ εἶναι τους. Γιατὶ
πιὸ πρὶν ἀπὸ τοὺς αἰῶνες προϋπονοήθηκε ἡ ἕνωση, τοῦ ὅριου καὶ τῆς
ἀοριστίας, τοῦ μέτρου καὶ τῆς ἀμετρίας, τοῦ πέρατος καὶ τῆς ἀπειρίας,
τοῦ δημιουργοῦ καὶ τῆς δημιουργίας, τῆς στάσης καὶ τῆς κίνησης, καὶ ἡ
ἕνωση αὐτὴ ἔγινε στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ὅταν φανερώθηκε στὸ τέλος τῶν
χρόνων καὶ πραγματοποίησε τὴν πρόγνωση τοῦ Θεοῦ, ὥστε νὰ σταματήσουν
γύρω στὸ τελείως ἀκίνητο κατὰ τὴν οὐσία ὅσα κινοῦνται ἀπὸ τὴ φύση τους,
ξεφεύγοντας τελείως ἀπὸ τὴν κίνηση πρὸς τὸν ἑαυτό τους καὶ πρὸς τὰ ἄλλα
καὶ νὰ λάβουν πείρα τῆς κατ᾿ ἐνέργειαν γνώσης ἐκείνου ὅπου ἀξιώθηκαν νὰ
σταματήσουν, γνώσης ἀναλλοίωτης ποὺ παραμένει πάντοτε ἴδια παρέχοντας σ᾿
αὐτοὺς τὴν ἀπόλαυση ἐκείνου ποὺ γνώρισαν.<br />
<a name='more'></a></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
* * *</div>
<div style="text-align: justify;">
Γιατὶ ὁ λόγος ἀναγνωρίζει ὅτι ἡ γνώση
τῶν θείων εἶναι διπλή· ἡ σχετική, ποὺ βρίσκεται μόνο στὸ λόγο καὶ στὶς
ἔννοιες καὶ ποὺ δὲν ἔχει κατὰ τὴν πράξη μὲ τὴν πείρα αἴσθηση ἐκείνου ποὺ
ἔγινε γνωστὸ καὶ ποὺ μ᾿ αὐτὴν οἰκονομοῦμε τὴν παρούσα ζωή· καὶ ἡ
πραγματικὴ ἀληθινὴ γνώση, ποὺ μὲ τὴν πείρα μόνο κατὰ τὴν πράξη χωρὶς
λόγο καὶ ἔννοιες παρέχει ὅλη τὴν αἴσθηση ἐκείνου ποὺ ἔγινε γνωστὸ
μετέχοντάς το κατὰ χάρη, καὶ μὲ αὐτὴ τὴ γνώση ὑποδεχόμαστε κατὰ τὴ
μελλοντικὴ κατάπαυση τὴν πάνω ἀπὸ τὴ φύση θέωση ποὺ πραγματοποιεῖται
ἀδιάκοπα. Καὶ ἡ σχετικὴ βέβαια γνώση, ἐπειδὴ βρίσκεται στὸ λόγο καὶ στὶς
ἔννοιες, λένε ὅτι κινεῖ τὴν ἐπιθυμία πρὸς τὴν μεθεκτικὴ κατὰ τὴν πράξη
γνώση. ᾿Ενῶ ἡ γνώση μὲ τὴν ἐνέργεια ποὺ ἀπὸ τὴν πείρα καὶ μὲ μέθεξη
αὐτοῦ ποὺ ἔγινε γνωστὸ παρέχει τὴν αἴσθηση, ἀπωθεῖ τὴ γνώση ποὺ
βρίσκεται στὸ λόγο καὶ τὶς ἔννοιες.</div>
<div style="text-align: justify;">
Γιατὶ εἶναι ἀδύνατο, λένε οἱ σοφοί, νὰ
συνυπάρχουν ἡ ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ λόγος περὶ Θεοῦ ἢ ἡ αἴσθηση τοῦ
Θεοῦ καὶ ἡ νόηση γι᾿ αὐτόν. Καὶ λόγο περὶ Θεοῦ ἀποκαλῶ τὴν γνωστικὴ
θεωρία γι᾿ αὐτὸν ποὺ ἀναλογεῖ στὰ ὄντα, αἴσθηση τὴν μεθεκτικὴ πείρα τῶν
πέρα ἀπὸ τὴ φύση ἀγαθῶν, καὶ νόηση τὴν ἁπλὴ καὶ ἑνιαία γνώση περὶ Θεοῦ
μέσῳ τῶν ὄντων. Τὸ ἴδιο ἴσως μπορεῖ νὰ διαπιστωθεῖ καὶ σὲ κάθε ἄλλο
πράγμα, ἂν ἡ ἐμπειρία αὐτοῦ τοῦ πράγματος σταματᾶ τὸ λόγο γι᾿ αὐτὸν καὶ ἡ
αἴσθηση αὐτοῦ τοῦ πράγματος κάνει ἀργὴ τὴν νόηση περὶ αὐτοῦ. Πείρα λέγω
τὴν ἴδια τὴ γνώση ἀπὸ τὴν ἐνέργεια, ποὺ πραγματοποιεῖται ἔπειτα ἀπὸ
κάθε λόγο, καὶ αἴσθηση, τὴν ἴδια τὴ μέθεξη αὐτοῦ ποὺ ἔγινε γνωστὸ καὶ
ποὺ ἐκδηλώνεται ἔπειτα ἀπὸ ὅλη τὴ νοητικὴ διαδικασία. Κι ἴσως αὐτὸ
διδάσκει μυστικὰ ὁ μέγας ᾿Απόστολος λέγοντας, <i>«εἴτε προφητεῖες εἶναι θὰ καταργηθοῦν, εἴτε ὁμιλίες σὲ διάφορες γλῶσσες θὰ πάψουν, εἴτε γνώσεις θὰ καταργηθοῦν»</i><sup>5</sup>, ἐννοώντας ὁλοφάνερα γιὰ τὴ γνώση ποὺ βρίσκεται στὸ λόγο καὶ στὶς ἔννοιες.</div>
<div align="center" style="text-align: center;">
** *</div>
<div style="text-align: justify;">
Τὸ μυστήριο τοῦτο [τοῦ Χριστοῦ] προγνώριζε ὁ Πατέρας καὶ ὁ Υἱὸς καὶ τὸ ἅγιο Πνεῦμα.</div>
<div style="text-align: justify;">
῾Ο Πατέρας γιατὶ ἔτσι εὐδόκησε, ὁ Υἱὸς
γιατὶ ἦταν ὁ αὐτουργός, καὶ τὸ Πνεῦμα γιατὶ συνεργαζόταν σ᾿ αὐτό. Γιατὶ
εἶναι μία ἡ γνώση τοῦ Πατέρα καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος,
ἐπειδὴ εἶναι μία καὶ ἡ οὐσία καὶ ἡ δύναμη. Δὲν ἀγνοοῦσε δηλαδὴ ὁ Πατέρας
ἢ τὸ ἅγιο Πνεῦμα τὴ σάρκωση τοῦ Υἱοῦ, γιατὶ ὑπῆρχε σὲ ὁλόκληρο τὸν Υἱό,
ποὺ αὐτουργοῦσε τὸ μυστήριο τῆς σωτηρίας μας μὲ τὴ σάρκωσή του, ὅλος
κατὰ τὴν οὐσία του ὁ Πατέρας, ὄχι βέβαια μὲ σάρκωσή του, ἀλλὰ εὐδοκώντας
γιὰ τὴ σάρκωση τοῦ Υἱοῦ, καὶ ὁλόκληρο τὸ ἅγιο Πνεῦμα κατὰ τὴν οὐσία του
ὑπῆρχε στὸν Υἱό, ὄχι λαμβάνοντας σάρκα, ἀλλὰ συνεργώντας μὲ τὸν Υἱὸ
στὴν ἀπόρρητη γιὰ μᾶς σάρκωσή του.</div>
<div style="text-align: justify;">
Εἴτε λοιπὸν πεῖ κάποιος Χριστό, εἴτε
μυστήριο τοῦ Χριστοῦ, τὴν πρόγνωση γι᾿ αὐτὸ κατὰ τὴν οὐσία τὴν ἔχει μόνη
ἡ ἁγία Τριάδα, ὁ Πατέρας, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ ἅγιο Πνεῦμα. Κι ἄς μὴν
ἀναρωτηθεῖ κανένας πῶς ὁ Χριστός, ἐνῶ εἶναι ἕνας ἀπὸ τὴν ἁγία Τριάδα,
γίνεται ἀντικείμενο πρόγνωσής της, ἔχοντας ὑπόψη ὅτι δὲν ἔγινε πρόγνωση
τοῦ Χριστοῦ ὡς Θεοῦ, ἀλλὰ ὡς ἀνθρώπου, ἔγινε δηλαδὴ πρόγνωση τῆς κατ᾿
οἰκονομίαν σάρκωσής του γιὰ χάρη τοῦ ἀνθρώπου. Γιατὶ ὅ,τι ὑπάρχει αἰώνια
ποτὲ δὲν προγνωρίζεται ἀπὸ ἕνα ἄλλο αἰώνιο. Γιατὶ ἡ πρόγνωση γίνεται
γιὰ ὅσα ἔχουν ἀρχὴ στὸ εἶναι καὶ γιὰ κάποια αἰτία. Προγνωρίσθηκε λοιπὸν ὁ
Χριστὸς ἀπὸ πρὶν ὄχι γι᾿ αὐτὸ ποὺ ἦταν κατὰ φύση γιὰ τὸν ἑαυτό του,
ἀλλὰ γι᾿ αὐτὸ ποὺ φάνηκε ὅτι ἔγινε ἀργότερα γιὰ μᾶς κατ᾿ οἰκονομία.
῎Επρεπε δηλαδὴ ἀληθινὰ ὁ φυσικὸς δημιουργὸς τῆς οὐσίας τῶν ὄντων νὰ
γίνει αὐτουργὸς καὶ τῆς κατὰ χάρη θέωσης τῶν δημιουργημάτων, ὥστε ὁ
δωρητὴς τοῦ εἶναι νὰ φανεῖ δωρεοδότης καὶ τῆς μακαριότητας. ᾿Επειδὴ
λοιπὸν κανένα ἀπὸ τὰ ὄντα δὲν γνωρίζει καθόλου τὸν ἑαυτό του ἢ κάποιο
ἄλλο τί εἶναι ὡς πρὸς τὴν οὐσία, εἶναι εὔλογο ὅτι κανένα ἀπὸ τὰ ὄντα δὲν
ἔχει κατὰ τὴ φύση τὴν ἱκανότητα πρόγνωσης κανενὸς ἀπὸ ὅσα θὰ γίνουν,
πλὴν μόνο ὁ Θεὸς ὁ πάνω ἀπὸ τὰ ὄντα, ποὺ καὶ τὸν ἑαυτό του γνωρίζει τί
εἶναι κατὰ τὴν οὐσία καὶ γιὰ ὅλα ὅσα δημιούργησε καὶ πρὶν ἀκόμα γίνουν
εἶχε ἀπὸ πρὶν τὴ γνώση τῆς ὕπαρξής τους κι ἔμελλε κατὰ χάρη νὰ
φιλοδωρήσει τὰ ὄντα μὲ τὴ γνώση τοῦ ἑαυτοῦ τους καὶ τῶν ἄλλων, τί εἶναι
στὴν οὐσία τους, καὶ νὰ φανερώσει τοὺς λόγους ποὺ ὑπάρχουν ἑνιαῖα σ᾿
αὐτὸν ἀπὸ πρίν.</div>
<div style="text-align: justify;">
Τὸ νὰ λένε μερικοὶ ὅμως πὼς ὁ Χριστὸς
εἶχε προγνωσθεῖ πρὶν ἀπὸ τὴν καταβολὴ τοῦ κόσμου ἀπὸ ἐκείνους στοὺς
ὁποίους φανερώθηκε ὕστερα τοὺς τελευταίους καιρούς, ἐπειδὴ ἐκεῖνοι οἱ
ἴδιοι ὑπῆρχαν πρὶν ἀπὸ τὴν καταβολὴ τοῦ κόσμου μαζὶ μὲ τὸν προεγνωσμένο
Χριστό, αὐτὸν τὸ λόγο σὰν ἐντελῶς ἄσχετο μὲ τὴν ἀλήθεια, ἐπειδὴ κάνει
συναΐδια μὲ τὸν Θεὸ τὴν οὐσία τῶν λογικῶν ὄντων, τὸν ἀπορρίπτουμε. Γιατὶ
εἶναι τελείως ἀδύνατο νὰ βρίσκονται μὲ τὸ Χριστό, ἔτσι ὅπως αὐτὸς
εἶναι, καὶ πάλι νὰ λείψουν τελείως κάποτε ἀπὸ αὐτόν, ἂν βέβαια εἶναι
φυσικὸ νὰ γίνει σ᾿ αὐτὸν ἡ ἀποπεράτωση τῶν αἰώνων καὶ ἡ στάση ὅσων
κινοῦνται, μέσα στὴν ὁποία κανένα ἀπολύτως ἀπὸ τὰ ὄντα δὲ θὰ ὑπόκειται
σὲ μεταβολή. ῾Ο λόγος τῆς Γραφῆς κάλεσε τὸν Χριστὸ ἄμωμο καὶ ἄσπιλο,
ἐπειδὴ εἶναι κατὰ τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα ἀπὸ τὴ φύση του τελείως ξένος ἀπὸ
τὴ φθορὰ τῆς ἁμαρτίας. Γιατὶ ἡ ψυχή του δὲν εἶχε μῶμο κακίας οὔτε τὸ
σῶμα του σπίλο τῆς ἁμαρτίας.</div>
<b><span style="text-decoration: underline;">Σημειώσεις</span></b><br />
<span style="font-size: xx-small;">(*)῾Αγίου Μαξίμου ῾Ομολογητοῦ, Πρὸς
Θαλάσσιον Περὶ Διαφόρων ᾿Απόρων τῆς ῾Αγίας Γραφῆς, ᾿Ερώτησις Ξʹ. Τὸ
ἀρχαῖο κείμενο: PG τ. 90, στλ. 620Β-625Β. Νεο-ελληνικὴ ἀπόδοσις:
Φιλοκαλία τῶν Νηπτικῶν καὶ ᾿Ασκητικῶν, Ε.Π.Ε. τ. 14Γ, σελ. 186-195,
Θεσσαλονίκη 1992</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">1.Αʹ Πέτρ. αʹ 19, 20.</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">2.Κολ. αʹ 26.</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">3.᾿Εφεσ. αʹ 10, 11.</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">4.῾Ησ. θʹ 6.</span><br />
<span style="font-size: xx-small;">5.Αʹ Κορ. ιγʹ 8.</span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6610654732944840621.post-13204289106127602012013-05-27T02:55:00.000-07:002013-05-27T02:55:48.569-07:00 Άγιος Ιννοκέντιος επίσκοπος Χερσώνος(+25 Μαίου 1857) <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;"><br /></span></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://crimea.eparhia.org/ims/22/04.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://crimea.eparhia.org/ims/22/04.jpg" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;"> </span></span><br /><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;"> </span></span><br /><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;"> </span></span><br /><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;"> Ὁ<span style="font-size: x-large;"> </span>Ἅγιος Ἰννοκέντιος, κατὰ κόσμον Ἰωάννης Ἀλεξέεβιτς Μπορόσωφ, γεννήθηκε στὶς 15 Δεκεμβρίου 1800 στὸ χωριὸ Ἔλετς τῆς ἐπαρχίας Ὀρὲλ τῆς Ρωσίας καὶ καταγόταν ἀπὸ ἱερατικὴ οἰκογένεια. Οἱ γονεῖς του ὀνομάζονταν Ἀλέξιος καὶ Ἀκυλίνα καὶ ἀνέθρεψαν τὸν μικρὸ Ἰωάννη μὲ παιδεία καὶ νουθεσία Κυρίου. Τὸ 1819 τελείωσε μὲ ἐπιτυχία τὶς σπουδές του στὸ σεμινάριο τοῦ Ὀρὲλ καὶ εἰσήχθη στὴ θεολογικὴ ἀκαδημία τοῦ Κιέβου, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀποφοίτησε τὸ 1823. </span></span><br /><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;"> </span></span><br /><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;"> Ἡμέρες καὶ νύχτες ὁ Ἰωάννης τὶς ἀφιέρωνε στὴν μελέτη τῶν ἱερῶν κειμένων καὶ τῶν Πατέρων καὶ ἀσχολήθηκε ἰδιαίτερα μὲ τὴν συγγραφὴ κηρυγμάτων τοῦ θείου λόγου. Ἡ ἀγάπη του πρὸς τὸν μοναχικὸ βίο ὁδηγεῖ τὰ βήματά του στὸ μοναστήρι, ὅπου κείρεται μοναχὸς καὶ λαμβάνει τὸ ὄνομα Ἰννοκέντιος. Λίγο ἀργότερα καλεῖται νὰ διδάξει στὴ θεολογικὴ ἀκαδημία τῆς Ἁγίας Πετρουπόλεως καὶ τὸ 1826 χειροθετεῖται ἀρχιμανδρίτης. Στὶς 21 Νοεμβρίου 1836, κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου, χειροτονεῖται Ἐπίσκοπος τοῦ Ζιγκιρίνσκ, στὴν περιοχὴ τοῦ Κιέβου. Κατὰ τὰ ἔτη 1841 – 1842 μετατίθεται στὴν πόλη Βολογκντὰ καὶ ἀπὸ τὸ 1842 μέχρι τὸ 1848 στὴν Ἐπισκοπὴ τοῦ Χάρκωβ. Τὸ 1857, μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ Ἐπισκόπου Χερσῶνος καὶ πάσης Ταυρίδος, καθίσταται Ἐπίσκοπος τῆς ἐπαρχίας αὐτῆς. </span></span><br /><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;"> Τὰ προβλήματα ποὺ ἀντιμετωπίζει ἀπὸ τὶς φυλὲς τῶν Τατάρων καὶ τοὺς Ἑβραίους εἶναι πολλά. Ὁ Ἅγιος ἀγωνίζεται νὰ διασώσει ἀπὸ τὴν καταστροφὴ ναοὺς καὶ μονὲς καὶ νὰ ἐμψυχώσει τὸ λαό. Στὸν πόλεμο τῆς Κριμαίας, συμπαρίσταται μὲ ἀγωνιστικὸ φρόνημα καὶ πίστη στοὺς στρατιῶτες ποὺ ὑπεράσπιζαν τὴν πόλη. Τὸ μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς καὶ τῆς ποιμαντικῆς δράσεώς του ἀποκαλύπτεται, ὅταν ὁ ἴδιος ἐπισκέπτεται καὶ φροντίζει τοὺς τραυματίες, τοὺς πάσχοντες καὶ τοὺς ἀσθενεῖς ἀπὸ τὴν ἀρρώστια τοῦ τύφου. Ἦταν γιὰ ὅλους ἐπίγειος ἄγγελος καὶ παρηγορητής. </span></span><br /><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;"> </span></span><br /><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;"> <img src="http://arhiv.orthodoxy.org.ua/files/DSC_0014_1_2.jpg" /> Ἔτσι ἀφοῦ διακόνησε θεοφιλῶς τὸ ποίμνιό του, ὁ Ἅγιος Ἰννοκέντιος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ 1857.</span></span><br /><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;"> </span></span><br /><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;"> </span></span><br /><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;"> Το άφθαρτο λείψανό του βρίσκεται στον Καθεδρικό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Οδησσό. </span></span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6610654732944840621.post-30889764105580675302013-05-27T02:50:00.002-07:002013-05-27T02:50:34.980-07:00 Η κοίμηση ενός άγνωστου αγίου – Νικολάου Μητροπ. Μεσογαίας και Λαυρεωτικής. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h2 class="post-title" style="text-align: justify;">
<br /></h2>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img alt="196310_137281596344437_100001877928082_243261_2591645_n" class="aligncenter size-full wp-image-13276" src="http://fdathanasiou.files.wordpress.com/2013/05/196310_137281596344437_100001877928082_243261_2591645_n.jpg?w=645" /></div>
<div class="date" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><em>Το ακόλουθο κείμενο, όπως αυτό»δημοσιεύθηκε” στο 133-ο
(Ιανουάριος – Φεβρουάριος του 2012) τεύχος του περιοδικού, «Ορθόδοξη
Πορεία».</em></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Άνθρωπος πολύ πονεμένος, αλλά και ασυνήθιστα γλυκύς και ευτυχισμένος.
«Η πάντα νουν υπερέχουσα ειρήνη» ιδίωμά του. Ορατό δια γυμνού οφθαλμού.
Μικρό παιδί, στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού, όταν μπροστά στα
μάτια του πήραν τη μητέρα και την αδελφή του οι αντάρτες και σε λίγο
άκουσε τους πυροβολισμούς. Δεν τους ξαναείδε, αλλά και δεν λησμόνησε
ποτέ ούτε την εικόνα του χωρισμού ούτε τις εκφράσεις του προσώπου τους
ούτε τα ως τότε γεγονότα της κοινής ζωής τους. Αιτία το μίσος του πατέρα
τους, που και αυτός εξαφανίστηκε. Αυτός τις κατήγγειλε. Η παιδική ψυχή
του μια πληγή χαίνουσα.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Τον μάζεψαν σε μια παιδόπολη. Εκεί έμαθε την τέχνη του λούστρου.
Εντελώς συμπτωματικά συναντά έναν έφεδρο αξιωματικό του Ελληνικού
Στρατού που πήγε να του βάψει τα παπούτσια σε ένα δρόμο της
Θεσσαλονίκης. Πιάνουν την κουβέντα και γίνονται φίλοι. Αυτός του μιλάει
για αγάπη, την οποία και του δείχνει έμπρακτα. Του δίνει ελπίδα και
παρηγοριά. Τον οδηγεί στην Εκκλησία και του ανοίγει όλους τους
πνευματικούς ορίζοντες. Γίνεται μοναχός σε ένα γνωστό ευλογημένο
μοναστήρι με εκλεκτούς αδελφούς. Διάκονος και υπηρέτης όλων. Ο
τελευταίος των τελευταίων κατ’ επιλογήν. Χαιρόταν να απολαμβάνει σαν
δική του τη δόξα των άλλων. Αυθεντικά απολάμβανε τα χαρίσματα και τις
επιτυχίες τους. Βρήκε τον τόπο του, ανακάλυψε τον εαυτό του, συνάντησε
τον Θεό. Το νέο του όνομα Κύριλλος.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">-Είμαι ο ευτυχέστερος άνθρωπος του κόσμου, συνήθιζε να λέγει, χρεωμένος στον Θεό μέχρι το κεφάλι.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Στο στόμα του έβγαζε συνεχή δοξολογία. Είχε και μία γλυκύτατη φωνή.
Και πολύ δυνατή μνήμη. Ήξερε την Αγία Γραφή σχεδόν ολόκληρη απ’ έξω. Το
μοναστήρι έγινε πανεπιστήμιό του. Έψελνε με το ευγενές περιεχόμενο της
καρδιάς του, όχι με τις φωνητικές χορδές και τα χείλη. Χαιρόσουν να τον
βλέπεις και να τον ακούς. Είχε τιμήσει το κατ’ εικόνα όσο ελάχιστοι και
ακτινοβολούσε τα χαρίσματα της καθ’ ομοίωσιν Θεού καταστάσεως με τρόπο
φανερό και μυστικό. Καταλαβαίνεις ότι ο π. Κύριλλος ήταν πολύ
περισσότερο απ΄ ό,τι έδειχνε. Ένα μικρό παιδί εξήντα ετών… Ένας άγγελος
με υλική περιβολή.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Το αγαπημένο του θέμα η βασιλεία του Θεού. Επιθυμία του εμφανής το να
τελειώνει με την εκκρεμότητα αυτής της ζωής και να ζήσει στο πλήρωμα
της άλλης. Η μετοχή στην αιώνια μακαριότητα, η άληκτη θέα της δόξης του
Θεού, η βίωση του κόσμου των θείων επαγγελιών, η ανέσπερη ογδόη ημέρα, η
ακοή των «αρρήτων ρημάτων, α ούκ εξόν ανθρώπω λαλήσαι» (Β’ Κορ. ιβ’ 4),
η κοινωνία των αγγέλων, η αποκάλυψη της χάριτος των αγίων, η φανέρωση
του Θεομητορικού μυστηρίου, η κατάργηση των φθαρτών και προσκαίρων,
αποτελούσαν μόνιμο εντρύφημά του. Κάθε τι που έλεγε, ακόμη και υποχρέωση
να αναφερθεί στα καθυμερινά, ήταν «εν χάριτι, άλατι ηρτυμένο» (Κολ. δ’
6) και απέπνεε ζωή και όχι θάνατο.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Όλοι στην αδελφότητα τον λάτρευαν με ανομολόγητο θαυμασμό. Δεν το
έλεγε εύκολα, αλλά λαχταρούσε να φύγει από αυτόν τον κόσμο. Δεν ήταν
μόνο «πάροικος και παρεπίδημος» εδώ (Α’ Πέτρ. β’ 11), αλλά και ξένος.
Είχε σαφή πόθο Θεού και θανάτου. Η σχέση του με τον θάνατο ήταν σχέση
φιλική. Με την ιδέα του πολύ εξοικειωμένος. Η καρδιά του δεν ακουμπούσε
σε αυτόν τον κόσμο. Γι’ αυτό και η εξωτερική του εμφάνιση υπερβολικά
απλή, τα ράσα του παλιά, δεύτερης χρήσης.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Ερχόταν ευκαιριακά και με επισκεπτόταν στο Μετόχι της Αναλήψεως που
διακονούσα. Πάντοτε με ευλογία που εγώ έπαιρνα από τον γέροντα. Έφερνε
και ευλογίες˙ σταφίδες, αμύγδαλα, παστέλια, καμία σοκολάτα και κάποιο
βιβλιαράκι. Ποτέ με άδεια χέρια. Πάντα με γεμάτη την καρδιά. Μόλις
έπαιρνε την ευχή, έψαλλε κάτι επίκαιρο και άρχιζε το δοξολογικό του
στόμα τις ωραίες αφηγήσεις από τη ζωή γερόντων που γνώρισε, αναλύσεις
ψαλμικών χωρίων που έτυχε να μελετήσει ή ακούσει και του έκαναν
εντύπωση, πατερικές σκέψεις και υπομνηματισμούς, εντυπωσιακές αναφορές
στους βίους των αγίων, αγιογραφικές εμβαθύνσεις. Και κατέληγε στο
αγαπημένο του θέμα, την περιγραφή της βασιλείας του Θεού˙ πώς θα είναι
στον παράδεισο. Ποταμός βιωματικής θεολογίας. όλα με πολύ πόθο και
βαθειά ταπείνωση.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Εκοιμήθη ξαφνικά ο γέροντας της Μονής, ο π. Λεόντιος. Έφυγε μέσα στη
Μονάδα Εντατικής Παρακολούθησης, πριν προλάβει κάποιος να του
συμπαρασταθεί, χωρίς να τον πάρει κανείς είδηση˙ ούτε οι νοσηλεύτριες.
Κανείς δεν το φανταζόταν. Ένας μεγαλειώδης μυστικός άνθρωπος. Πήρε μαζί
του όση χάρι του έδωσε ο Θεός και άφησε πίσω του, σε όσους τον γνώρισαν,
την ανάμνηση ενός άγνωστου αλλά πολύ μεγάλου αγίου, την αίσθηση ενός
ιερού αγγίγματος του κόσμου των ορωμένων. Κανείς δεν ήξερε πως ζούσε.
Ούτε ο π. Κύριλλος που τον υπεραγαπούσε και το κελλί του ήταν δίπλα στο
δικό του. Μέχρι σήμερα παραμένει άγνωστος. Ανεξιχνίαστο μυστήριο. Πάντως
μυστήριο. Απόλυτη κένωση, πλήρωμα χάριτος!</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Στην εξόδιο ακολουθία, ο π. Κύριλλος σε μια γωνιά έδειχνε
συντετριμμένος. Δεν σήκωσε κεφάλι. Τον καταλάβαινα. Έμενε πάλι ορφανός.
Πάλι απρόσμενα και ξαφνικά. Τώρα από κάθε ανθρώπινο στήριγμα.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Τον πλησίασα στο τέλος, θεωρώντας ότι έπρεπε να του πω έναν λόγο παρηγορίας.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">-Σε είδα, π. Κύριλλε, σκυμμένο την ώρα της κηδείας. Πάλι ορφάνια. Τώρα μάλιστα μεγαλύτερη από τις προηγούμενες.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">-Δεν είναι ακριβώς έτσι, πάτερ μου. Τώρα αποκτήσαμε πρεσβευτή στον ουρανό πρώτης κατηγορίας, πραγματικό στρατηγό.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">-Καταλαβαίνω όμως και το κενό σου, συνέχισα. Πώς να το κάνουμε; Θα
μας λείψει. Σε κοίταζα κατά τη διάρκεια της ακολουθίας γεμάτο σκέψεις
και συνοχή.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">-Δεν υπάρχει κενό. Κενό αφήνει η απουσία του Θεού, όχι ο πνευματικός
προορισμός των ανθρώπων. «Ποθεινήν πατρίδα παράσχου μοι, παραδείσου
πάλιν ποιών πολίτην με» (το είπε σιγοψέλνοντάς το). Ή είναι ποθεινή
πατρίδα και παράδεισος η βασιλεία του Θεού και για όποιον την κληρονομεί
πανηγυρίζουμε ή όλα αυτά είναι υπερβολές και άδεια λόγια, οπότε τα
δάκρυα είναι για το δράμα μας.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Δεν μπορείς να φανταστείς, πατερούλη μου, πόσο τον ζήλεψα σήμερα τον
π. Λεόντιο. Σκέπτομαι την υποδοχή που του επεφύλαξαν τα αγγελικά
τάγματα, αυτά τα «πρόσωπον προς πρόσωπον» που τώρα απολαμβάνει, και
πανηγυρίζει η ψυχή μου για τη δόξα του. Φαντάσου τον ανάμεσα σε
αγγέλους, σε δοξασμένους οσίους, σε αγιασμένους ματωμένους μάρτυρες,
κοντά στον Απόστολο Παύλο, μαζί με τον Τίμιο Πρόδρομο, με τον Μέγα
Βασίλειο, με τον Χρυσόστομο, με την Παναγία, με τη θέα του εσφαγμένου
αρνίου. Θεέ μου! Κι εμείς εδώ πενθούμε, λέει.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Σήμερα που ήταν φρέσκος στον ουρανό τον χιλιοπαρακαλούσα να ανοιξει
τον δρόμο και για μας. Νομίζω θα τον ακούσει ο Θεός. Σίγουρα θα έχει
παρρησία.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Σε μια εβδομάδα ο π. Κύριλλος εμφανίζει ίκτερο. Τον πηγαίνουμε στο
Νοσοκομείο. Αρχίζει εξετάσεις. Προχωρημένος καρκίνος του ήπατος.
Καλπάζουσα μορφή. Κεραυνός εν αιθρία. Ο χειρουργός, κοινός φίλος μας,
αποφασίζει να τον ανοίξει άμεσα. Είναι όλος γεμάτος. Δεν πιστεύει στα
μάτια του. Κάνει δυό- τρεις αναστομώσεις και τον κλείνει.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Τον χάνουμε τον πάτερ, μας λέει. Ό,τι χειρότερο υπάρχει. Ούτε δυο
μήνες δεν έχει μπροστά του. Θα του κάνουμε λίγες χημειοθεραπείες για να
λέμε ότι κάτι κάναμε, μήπως και πιάσει και τον τρίτο μήνα.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Το μοναστήρι ανάστατο. Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι ο γέροντας
έφυγε για να μαζεύει τους πατέρες επάνω. Ας πάρει άλλους, όχι τον π.
Κύριλλο. Αυτός όμως, πληροφορείται τα πάντα και λάμπει από χαρά.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">-Τέτοιο δωράκι δεν το περίμενα. Είχαμε συμφωνήσει με τον π. Λεόντιο
όποιος φύγει πρώτος να προσκαλέσει τον επόμενο. Πρέπει να βρήκε παρρησία
στον Θεό. Γι’ αυτό και έκανε το θαύμα. Είδατε; «αιτείτε και δοθήσετε
υμίν». Αν θέλετε, ζητήστε κι εσείς.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">-Εμείς, του έλεγε ο π. Γερόντιος, θα ζητήσουμε να μη φύγεις εσύ. Και να δεις που θα πάνε οι προσευχές σου.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">-Εγώ, έχω καρκινάκι στο συκώτι μου. βρίσκομαι ήδη στον διάδρομο απογειώσεως με αναμμένες τις τουρμπίνες. Δεν με κρατάει τίποτε.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">-Θα σκάσω, μονολογούσε ο π. Γερόντιος, δεν μπορεί κανείς να τον
πείσει να σταματήσει αυτές τις προσευχές του. Δεν γίνεται, τον θέλουμε
κάτω. Όλοι πρέπει να κάνουμε προσευχή να μην τον ακούσει ο Θεός. Δηλαδή
θα μας κάνει ό,τι θέλει αυτός; Στο κάτω –κάτω ο ουρανός είναι γεμάτος
από αγίους. Τί θα γίνουμε αν μας φεύγουν ένας – ένας;</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Έπεσε τηλεφώνημα και σε μένα. Απολάμβανα αυτούς τους πατέρες. Τί ωραίο πνεύμα! Τί ελεύθερο φρόνημα! Τί ανώτερη κατάσταση!</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Πήγα να τον επισκεφθώ στο Νοσοκομείο.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">-Πάτερ μου, καλά σε βλέπω, του λέω.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">-Περίμενε λίγο και θα είμαι ακόμη καλύτερα. Αρκεί να μη μου κάνει τη
ζημιά ο π . Γερόντιος. Βάλθηκε να με κρατήσει και το πρόβλημα είναι ότι
αυτός ξέρει να προσεύχεται και τον ακούει συνήθως ο Θεός. Ξεσήκωσε και
κόσμο. Νομίζω όμως ότι εγώ θα νικήσω. Από την άλλη, το πρόβλημα είναι
ότι εκείνος κάνει προσευχή για άλλον, ενώ εγώ για τον εαυτό μου. Έλεγε ο
π. Τρύφων ότι οι προσευχές για τους άλλους είναι πιο δυνατές. Αλλά και
που να τα βγάλει πέρα ένας αμαρτωλός Κύριλλος με όλους αυτούς; Και
πολλοί είναι και ενάρετοι. Δεν κάνεις κι εσύ καμμιά ευχούλα να
ξεμπερδεύουμε;</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Σε παρακαλώ πολύ, όταν οι άλλοι θα χάνουν το παιχνίδι, θα ήθελα να
έλθεις κοντά μου να μου διαβάσεις εσύ την ευχή εις ψυχορραγούντα. Την
άλλη φορά που θα έλθεις, φέρε και το Ευχολόγιο για πρόβα. Εγώ τώρα
κλείνω τα μάτια, σταυρώνω τα χέρια και αρχίζουμε μαζί την εξόδιο… «Έτι
δεόμεθα υπέρ αναπαύσεως του δούλου του Θεού Κυρίλλου μοναχού, του
αμαρτωλού, και υπέρ του συγχωρηθήναι αυτώ πάν πλημμέλημα εκούσιόν τε και
ακούσιον», έλεγε γεμάτος χαρά και δοξολογική διάθεση.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Πέρασαν οι δυο μήνες, πέρασαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Ο π. Κύριλλος
δεν μπορούσε να πιστέψει ότι μπήκε στο αεροπλάνο και ακυρώθηκε η πτήση.
Για όλα έφταιγε ο πολύ αγαπητός του π. Γερόντιος. Τελικά αυτόν άκουσε ο
Θεός. Και όσους τον υποστήριζαν με τις προσευχές τους. Ο π. Κύριλλος
όμως δεν το έβαζε κάτω.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">-Μπορεί να κέρδισε σε πρώτη φάση η αγάπη του π. Γεροντίου, αλλά
υπάρχει και ο π. Λεόντιος. Και μάλιστα από τον ουρανό. Του το είχα
ζητήσει σαν χάρι, τότε που κανείς δεν υποψιαζόταν ότι θα μας φύγει.
Κάποτε θα τον ακούσει και αυτόν ο Θεός, έλεγε χαμογελώντας.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Ήταν παραμονές Χριστουγέννων. Ζήτησε να βρεθούμε. Η ψυχή του πετούσε
σαν τους αγγέλους, τα χείλη του διαρκώς δοξολογούσαν, το πρόσωπό του
έλαμπε, η καρδιά του ξεχείλιζε από άρρητη χάρη. Η υγεία του φαινόταν μια
χαρά.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">-Νομίζω πλησιάζουμε στην ώρα μας. αισθάνομαι ότι η αντίστροφη μέτρηση
όπου να ‘ ναι θα αρχίσει. Και η αναχώρηση θα γίνει αυτήν τη φορά με
πύραυλο. Μια και έξω. Για να μην προλάβουν οι Γερόντιοι να χαλάσουν το
σχέδιο. Αυτήν τη φορά το εισιτήριο έχει και εγγύηση. Έχουμε κι εμείς
ψυχή, μου εμπιστεύτηκε χαριτωμένα. Μόνο μη μου κάνεις εσύ τη ζημιά. Σε
θέλω σύμμαχο. Τί να κάνουμε σε αυτόν τον κόσμο όταν υπάρχει ο άλλος;</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Αμέσως μετά τη γιορτή, ο π. Κύριλλος κάτι έπαθε. Ζαλίστηκε,
αισθάνθηκε δυνατούς πόνους, τον πήγαν στο Νοσοκομείο. Φάνηκε ότι η
πορεία της υγείας του άνοιγε τον δρόμο στην πορεία της ψυχής του.
Γεμάτος μεταστάσεις. Τα νέα τα έμαθε από τους πολυαγαπημένους του…
αντιπάλους, που απαρηγόρητοι τον επισκέφθηκαν διαμαρτυρόμενοι. Με ένα
γλυκύτατο μειδίαμα δέχτηκε την είδηση. Έκανε το σταυρό του και έβγαλε
ένα «Δόξα σοι, ο Θεός» από το βαθύτερο σημείο της καρδιά του, σαν να
αντίκριζε τη γη της επαγγελίας ύστερα από σαραντάχρονη περιπλάνηση στην
έρημο, σαν να περπατούσε ύστερα από τριάντα οκτώ χρόνια, όπως ο
παράλυτος του Ευαγγελίου.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Από τη στιγμή εκείνη, σταμάτησε τα αστεία και άρχισε την πιο εντατική
του προετοιμασία. Ήδη είχε εξασφαλίσει το εισιτήριο και έπρεπε να
επιμεληθεί όσο μπορούσε την αναχώρησή του. Μονίμως προσευχόμενος ενώπιον
του Θεού. Η αγάπη του προς τον Θεό και η πίστη του στη μεγαλύτερή τους
ένταση. Ο π. Κύριλλος είχε λίγη πνοή γι’ αυτόν τον κόσμο και ετοίμαζε τη
βαθειά ανάσα του για τον άλλο, τον αληθινό, τον αιώνιο.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Με ειδοποίησε να πάρω το Ευχολόγιο και να πάω να εκπληρώσω τη
συμφωνία μας, την ευχή εις ψυχορραγούντα. Ήταν Τετάρτη, αν θυμάμαι καλά,
7 Ιανουαρίου. Πήρα μαζί μου και έναν ασημένιο σταυρό με τίμιο ξύλο,
αφιέρωμα στη Μονή Σίμωνος Πέτρας του Αγίου Όρους, του «ταπεινού»
Μητροπολίτου Αρσενίου από το 1692, όπως έγραφε από πίσω. Κοντά στα δέκα
χρόνια στο Μετόχι της Αναλήψεως, συχνά τον προσκυνούσα, σπάνια ευωδίαζε,
πολύ διακριτικά, κυρίως την ημέρα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, ή της
Σταυροπροσκυνήσεως.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Τον πήρα μαζί μου για ευλογία. Τον έβγαλα από τη λειψανοθήκη και τον
ασπάστηκα. Δεν ευωδίαζε καθόλου. Τον τοποθέτησα σε ένα βελούδινο
σακουλάκι και έφυγα για το νοσοκομείο.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Γύρω στις 10:30 π.μ. ήμουν δίπλα στο κρεβάτι. Περιμέναμε να έλθει κι η
αδελφή του. Είπε ότι θα έφευγε του Τιμίου Προδρόμου. Ουρανοί ανοιχτοί, ο
Πρόδρομος εν υψίστη τιμή, η Αγία Τριάδα σε φανέρωση, ο π. Κύριλλος
πανέτοιμος, ό,τι πρέπει για αναχώρηση.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Η επικοινωνία του με τον κόσμο των αισθήσεων διακοπτόμενη. Σαφώς
βυθισμένος σε προσευχή, αλλά και με εμφανή δυσφορία. Κάθε τόσο,
επανελάμβανε «Αμήν, ναι έρχου, Κύριε Ιησού». Έβγαλα το σταυρό από το
σακουλάκι να προσκυνήσει. Ήταν η διευθύνουσα του Νοσοκομείου, μία αδελφή
νοσοκόμα και δύο πατέρες από το Μοναστήρι. Έκανε το σημείο του σταυρού.
Προσκυνήσαμε όλοι.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">-Τί γίνεται, πάτερ μου; πώς είσαι; Δυσκολεύεσαι; Μπορούμε κάτι να κάνουμε για σένα;</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">-Είμαι ευτυχής, τίποτε δεν με ενδιαφέρει, φεύγω. Περιμένω μόνο τη
Μαρία (την αδελφή του) και αμέσως η… εκτόξευση. Ήδη είμαι στην εξέδρα
και άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Δεν σας λυπάμαι γιατί δεν χωριζόμαστε.
Απλά, ένας – ένας πηγαίνουμε στην «οικία του Πατρός, ένθα ούκ έστι
πόνος, ού λύπη ού στεναγμός αλλά ζωή ατελεύτητος…» και η φωνή του
έσβησε.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">-Πότε να διαβάσω την ευχή; Να βάλω ευλογητός; Ρώτησα.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">-Όχι ακόμα. Σε λίγο θα σου πω.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Πέρασε λίγη ώρα σιωπής. Ήλθαν και δύο ακόμη πατέρες. Ο π. Κύριλλος
σαν να μην καταλάβαινε. Ο ένας, ο π. Ευστάθιος, τον πλησιάζει στο αυτί
και του λέει δυνατά:</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">-«Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν. Ου γαρ παύσομαι αεί τούτο επιλέγων…» και συμπληρώνει ο άλλος, ο π. Σταυριανός.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">-«επί πάσι μοι τοις συμβεβηκόσι».</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Ο π. Κύριλλος ανοίγει τα μάτια και αργά, μόλις που ακούγεται, και διορθώνει:</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">-«Επί πάσι μοι τοις συμβαίνουσι». Έχει σημασία.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Μου κάνει νόημα και τον πλησιάζω.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">-Πρόσεχέ τον αυτόν, είναι πολύ καλός, τον αγαπώ πολύ, αλλά είναι
άνθρωπος του π. Γεροντίου. Μη μας κάνει καμιά ζημιά τελευταία ώρα. Και
χαμογελά μέσα στη δυσφορία του.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Αυτές οι χαριτωμένες εναλλαγές συναίσθησης της μοναδικής ιερότητος
των στιγμών και της ανάλαφρης αντιμετώπισής τους είναι κάτι το μοναδικό.
Ζει στην αιωνιότητα και ασπάζεται την καθημερινότητα. Μιλάει και τις
δύο γλώσσες υπέροχα. Τις τελευταίες του στιγμές!</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Βυθίζεται! Γύρω του σιωπή. Τί να πεις τέτοια ώρα, δίπλα σε έναν
τέτοιον άνθρωπο; Όλοι στεκόμαστε με δέος. Λίγοι άνθρωποι, πολλοί
άγγελοι. Η ώρα του κτιστού κόσμου πήγε 12:00 ακριβώς το μεσημέρι. Η
αιωνιότητα ρυθμίζει το δικό της ρολόι˙ ένα ρολόι δίχως δείκτες και δίχως
νούμερα. Δίχως χρόνο! Δίχως τέλος!</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Ο π. Κύριλλος σαν να μην επικοινωνεί πλέον. Η αναπνοή του βαρειά. Η
πνοή του ανάλαφρη. Η θέα του προσώπου του αγγελική. Έχει πάνω από μισή
ώρα να πει λέξη. Του έχει μείνει μόνον η τελευταία πνοή. Έτσι δείχνει…</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Όχι, ακριβώς. Κάνει νόημα. Κάτι θέλει να πει.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Πλησιάζει τις δύο του παλάμες ανοιχτές δίπλα – δίπλα.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">-Να διαβάσω την ευχή; Ρωτώ.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Νεύει καταφατικά.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Βάζω το πετραχήλι μου και αρχίζω τους ψαλμούς της ακολουθίας εις
ψυχορραγούντα. Υπέροχη αλλά και φοβερή ακολουθία! Σιγοκουνάει τα χείλη
του, παρακολουθώντας το νόημα και προσπαθεί να κάνει τον σταυρό του στα
κατάλληλα σημεία. Όταν διάβαζα τους κανόνες – μου είχε πει να τα διαβάσω
όλα – ησύχαζε. Διάβασα και τις ευχές και έκανα την απόλυση. Του έδωσα
το πετραχήλι να το ασπαστεί. Με περισσή ευλάβεια, μέσα στη βύθισή του,
ακουμπάει με τα χείλη του το χέρι μου. Αυτός μου φίλησε το χέρι ως
ιερέως. Εγώ αισθάνθηκα ότι άγγιξα το ιερό του πρόσωπο ως αγίου. Έσκυψα
και τον ασπάστηκα. Ένα ζωντανό εικόνισμα! Άνθρωπος «ούκ εκ του κόσμου
τούτου».</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Κουνάει τα χείλη του, σαν να θέλει κάτι να προσκυνήσει. Ρωτώ αν θέλει τον Τίμιο Σταυρό και το επιβεβαιώνει.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Βγάζω τον σταυρό ξανά από το σακουλάκι. Τον ασπάζομαι πρώτος εγώ.
Ευωδία υπέροχη και έντονη. Δεν βγάζω λέξη. Τον προσφέρω για προσκύνηση
στον άγιο του Θεού, ανοίγει τα μάτια του, κάνει το σημείο του σταυρού,
τον ασπάζεται, ένα δάκρυ γλείφει το μάγουλό του και βυθίζεται για πάντα
στη σιωπή. Σε λίγη ώρα αφήνει και την τελευταία του πνοή και γλιστράει
στον κόσμο της μακαρίας αιωνιότητος, στη γη των πραέων…</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Προσκύνησαν όλοι οι παρόντες με ευλάβεια και γεύτηκαν μαζί με τη χάρι
του σταυρού και την ευλογία του ταπεινού Κυρίλλου μοναχού. Προηγουμένως
κανείς μας δεν αντελήφθη καμία ευωδία. Τώρα όλοι μας ανεξαιρέτως. Και
μάλιστα έντονη. Έδειξε ο Θεός την ευαρέσκειά του. Ο άνθρωπος αναπαύθηκε
με όλη τη σημασία της λέξεως.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">«Δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι και το μνημόσυνον αυτών εις γενεάν και γενεάν».</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Από το βιβλίο: «Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός».</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Εκδόσεις: Σταμούλης. Αθήνα 2009.</span></span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6610654732944840621.post-57220183451072112812013-05-27T02:48:00.002-07:002013-05-27T02:48:57.845-07:00 Ερμηνευτική προσέγγιση του θαύματος της θεραπείας του Παραλύτου της Βηθεσδά. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img alt="9477568" class="aligncenter size-full wp-image-13296" src="http://fdathanasiou.files.wordpress.com/2013/05/9477568.jpg?w=645" /></div>
<h2 class="post-title" style="text-align: justify;">
<br /></h2>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="date" style="text-align: justify;">
<div class="bg">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span>
</div>
</div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><strong><span style="text-decoration: underline;">Α.Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς.</span></strong></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Η Αγία Γραφή κι η εκκλησιαστική ιστορία μάς προσφέρουν τα μεγαλύτερα
παραδείγματα υπομονής σε βάσανα πρωτάκουστα στους ανθρώπους. Το σημερινό
ευαγγέλιο περιγράφει ένα τέτοιο παράδειγμα μεγάλης και μακρόχρονης
υπομονής στον πόνο. Κι όχι μόνο αυτό. Κάνοντας την περιγραφή τού
δύστυχου ανθρώπου που ήταν παράλυτος για τριάντα οκτώ χρόνια, με υπομονή
κι ελπίδα, το ευαγγέλιο μας αποκαλύπτει ταυτόχρονα ή μάλλον μας
διαβεβαιώνει για δύο μεγάλα μυστήρια. Το πρώτο είναι πως ο άνθρωπος
αυτός, που ήταν τόσα χρόνια άρρωστος, χρωστούσε την αιτία τής αρρώστιας
του στον ίδιο, στην αμαρτία του. Το δεύτερο είναι πως ο παντοδύναμος
Κύριος Ιησούς θεράπευσε τον άρρωστο με τη θεϊκή του δύναμη, λέγοντας τα
εξής: «έγειρε, άρον τον κράβαττόν σου και περιπάτει» (Ιωάν. ε’ 8). Με τα
λόγια αυτά αποκαλύφτηκαν για μια ακόμα φορά η θεϊκή αγάπη Του για το
ανθρώπινο γένος κι η θεϊκή Του δύναμη, που επιφανειακά καλύπτονταν με το
παραπέτασμα της ανθρώπινης σάρκας.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Εκείνο τον καιρό «ανέβη ο Ιησούς εις Ιεροσόλυμα, έστι δε εν τοις
Ιεροσολύμοις επί τη προβατική κολυμβήθρα, η επιλεγόμενη Εβραϊστί
Βηθεσδά, πέντε στοάς έχουσα» (Ιωάν. ε’ 1,2).</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">…Η Προβατική Κολυμβήθρα ή Βηθεσδά, πήρε τ’ όνομά της από τη γειτονική
Προβατική Πύλη (βλ. Νεεμ. α’ 1, 32), απ’ όπου περνούσαν τα πρόβατα που
προορίζονταν για θυσία, για να τα πλύνουν πρώτα στην κολυμβήθρα.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">…Γύρω από την κολυμβήθρα υπήρχαν πέντε στεγασμένοι χώροι, για να
φιλοξενούν τους πολλούς αρρώστους ανθρώπους που κατέφευγαν εκεί για να
θεραπευτούν<b>. «Εν ταύταις κατέκειτο πλήθος πολύ των ασθενούντων,
τυφλών, χωλών, ξηρών, εκδεχομένων την του ύδατος κίνησιν. άγγελος γαρ
κατά καιρόν κατέβαινεν εν τη κολυμβήθρα, και εταράσσετο το ύδωρ· ο ουν
πρώτος εμβάς μετά την ταραχήν τού ύδατος υγιής εγίνετο ω δήποτε
κατείχετο νοσήματι» (Ιωάν. ε’ 3-4)</b>. Σ’ αυτόν τον περίεργο τόπο
μαζεύονταν απ’ όλα τα μέρη άνθρωποι που υπόφεραν από διάφορες αρρώστιες,
για να βρουν τη θεραπεία που μάταια είχαν αναζητήσει από ανθρώπους σε
άλλους τόπους. Το νερό αυτό δεν είχε από μόνο του θεραπευτικές
ιδιότητες. Ήταν απλό φυσικό νερό με μίγματα μεταλλικά. Η θεραπευτική
ιδιότητά του ήταν θεϊκή, προερχόταν από ουράνιες δυνάμεις. Κι αυτό είναι
σαφές από το γεγονός ότι τις θεραπευτικές αυτές ιδιότητες τις αποκτούσε
από καιρό σε καιρό, μόνο όταν με τη θεία πρόνοια άγγελος του Θεού
κατέβαινε και τάραζε το νερό.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Τί περίεργη, τί δραματική σκηνή! Φανταστείτε τους χώρους στις πέντε
στοές να κατακλύζονται από τους πιο απελπισμένους και πονεμένους
ανθρώπους που έρχονταν από παντού! Φανταστείτε πέντε χώρους γεμάτους
πόνο, θλίψη, δάκρυα και διαγκωνισμούς. Γύρω τους υπήρχε μια πόλη γεμάτη
κόσμο που αναζητούσε την άνεση, κυνηγούσε τον πλούτο κι αγωνιζόταν ν’
αποκτήσει δόξα, τιμές κι εξουσία, υπήρχαν άνθρωποι που τόσο με το σώμα
όσο και με την ψυχή τους ήταν σα νά ’παιζαν κωμωδία. Εδώ όμως υπήρχε η
αγωνία τού θανάτου που ήταν κοντά κι ο μοναδικός τόπος όπου ήταν όλα τα
μάτια γυρισμένα: το νερό. Κι ο μοναδικός που περίμεναν: ο άγγελος. Μία
και μοναδική η επιθυμία τους: να θεραπευτούν.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">………………………………………………………………</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Πέντε στοές γεμάτες με ανάπηρους· τί περίεργος χώρος για την άσκηση
της υπομονής και της ελπίδας στο Θεό! Τί περίεργη, τί ζωντανή εικόνα! Τί
παράδοξη και ψηλαφητή απεικόνιση της κατάστασης όπου δαπανούν τη ζωή
και την υγεία τους όλοι οι κάτοικοι τής πόλης! Και για ποιό σκοπό; Για
ν’ αγοράσουν αμαρτία, να μαζέψουν αμαρτία.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Οι πέντε στοές στην Προβατική Κολυμβήθρα έχουν καταρρεύσει εδώ και
πολλά, πάρα πολλά χρόνια. Μη νομίζετε όμως πως η ιστορία τής ανθρώπινης
θλίψης και της φτώχειας που κείτεται θαμμένη στα ερείπιά της έχει
τελειώσει. Μη νομίζετε πως αυτή είναι μια μεμονωμένη ιστορία, πως
βρίσκεται μακριά από σας και πως δεν έχει τίποτα κοινό με τη δική σας
ζωή. Δεν έχει υποπέσει στις αισθήσεις σας συγκεντρωμένος πόνος και
θλίψη, δάκρυα και στεναγμοί, αμαρτία κι ανομία, πονηρές και κακές
σκέψεις, τυφλές επιθυμίες και άνομα πάθη, ατελέσφορες προσπάθειες και
φρούδες ελπίδες;</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Αχ Βηθεσδά, Βηθεσδά, πόσο παγκόσμια είσαι! Σε σένα ο άγγελος τού Θεού
εκείνη την εποχή λειτουργούσε σαν τον ποιμένα που σώζει ένα ένα τα
χαμένα πρόβατά του, ωσότου εμφανιστεί ο Ποιμήν των πάντων, αγγέλων κι
ανθρώπων. Ένας σιωπηλός άγγελος, υπηρέτης τού Δημιουργού του, τάραζε το
νερό για να πλύνει το άρρωστο πρόβατο από τη μόλυνση της αμαρτίας. Κι
όταν κατέβηκε σε σένα ο καλός Ποιμένας, ο σαρκωμένος Λόγος τού Θεού, με
το δημιουργικό λόγο Του απομάκρυνε την αμαρτωλή μόλυνση και σε άδειασε.
Αυτός ήταν ο Καλός Ποιμένας. Γι’ αυτό το λόγο η κολυμβήθρα αυτή
προφητικά είχε ονομαστεί προβατική. «Τα πρόβατα τής φωνής αυτού ακούει,
και τα ίδια πρόβατα καλεί κατ’ όνομα και εξάγει αυτά… και τα πρόβατα
αυτώ ακολουθεί, ότι οίδασι την φωνήν αυτού» (Ιωάν. ι΄ 3, 4). Τα πρόβατα
ακούνε τη φωνή τού Καλού Ποιμένα.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><b>«Ην δέ τις άνθρωπος εκεί τριάκοντα και οκτώ έτη έχων εν τη
ασθενεία αυτού. τούτον ιδών ο Ιησούς κατακείμενον, και γνούς ότι πολύν
ήδη χρόνον έχει, λέγει αυτώ· θέλεις υγιής γενέσθαι; απεκρίθη αυτώ ο
ασθενών· Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω, ίνα όταν ταραχθή το ύδωρ, βάλη με εις
την κολυμβήθραν· εν ω δε έρχομαι εγώ, άλλος προ εμού καταβαίνει» (Ιωάν.
ε’ 5-7).</b> Ο παντογνώστης Κύριος είχε δει από πριν κι από μακριά ποιός
τον ζητούσε, ποιός τον είχε ανάγκη. Δεν πέρασε τυχαία από τη λίμνη για
να πάει στη χώρα των Γαδαρηνών, για παράδειγμα, όπως ίσως νόμιζαν οι
σύντροφοί Του. Εκείνος γνώριζε πως εκεί βρίσκονταν δύο άνθρωποι
δαιμονισμένοι που έπρεπε να τους θεραπεύσει. Ούτε βρέθηκε τυχαία στην
πόλη τής Ναΐν την ώρα που μετέφεραν το νεκρό γιό τής χήρας. Εκείνος
προγνώριζε πως εκεί τον περίμενε ένα μεγάλο έργο, σ’ εκείνον τον τόπο κι
εκείνη την ώρα. Με τον ίδιο τρόπο δε βρέθηκε τυχαία στην Ιερουσαλήμ για
τη γιορτή, όποια κι αν ήταν αυτή, ούτε και βρέθηκε πάλι από τύχη ή από
περιέργεια στο χώρο των πέντε στοών, στο χώρο τού πόνου και της θλίψης.
Όλα έγιναν σύμφωνα με την ακριβή προόρασή Του για τον τόπο και το χρόνο.
Είναι φανερό πως στην Ιερουσαλήμ δεν ήρθε για τη γιορτή, όπως νόμιζαν
οι μαθητές Του, αλλά για τον άρρωστο άνθρωπο, γι’ αυτό που έμελλε να του
προσφέρει.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Ο συγκεκριμένος παράλυτος άνθρωπος ήταν πολύ-πολύ άρρωστος. Μια
αρρώστια που κρατάει τριάντα οκτώ μέρες, στους ανθρώπους μοιάζει
ατέλειωτη. Τί να πούμε τώρα για μια αρρώστια που κρατάει τριάντα οκτώ
χρόνια; Το πόσο γρήγορα ή αργά περνάει η αρρώστια, εξαρτάται από τη δική
μας στάση, από τη δική μας διάθεση. Οι χαρούμενες ώρες έχουν φτερά,
περνάνε γρήγορα. Οι ώρες του πόνου όμως είναι άπτερες, συχνά δεν έχουν
ούτε πόδια και περνάνε πολύ αργά. Για έναν παράλυτο άνθρωπο, φαίνεται νά
‘χει παραλύσει κι ο ίδιος ο χρόνος. Ο χρόνος για εκείνον μοιάζει
ακίνητος, όπως είναι κι ο ίδιος. Αν το χρόνο αυτό των τριάντα οκτώ ετών
τον πολλαπλασιάσεις τουλάχιστο με το τρία, θα πλησιάσεις περίπου το
χρόνο του ανθρώπου που είναι υγιής, κινητικός, δημιουργικός και
χαρούμενος. Ο παραλυτικός είχε ζήσει τόσο όσο ζει ο υγιής άνθρωπος, για
έναν αιώνα, και μάλιστα κατάκοιτος, στο κρεβάτι του. Αντί να τον
κυνηγάει ο χρόνος, τον κυνηγούσε αυτός, τον έσπρωχνε.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Τί ηρωική υπομονή είχε ο άνθρωπος αυτός! Τί υπεράνθρωπες προσπάθειες
θα κατέβαλε για να συρθεί ως την κολυμβήθρα τη στιγμή που ο άγγελος του
Θεού τάραζε το νερό! Τί σταθερή ελπίδα είχε στη θεραπεία του από μέρα σε
μέρα, από χρόνο σε χρόνο, ακόμα κι από δεκαετία σε δεκαετία! Μ’ όλο που
ο άνθρωπος αυτός υπέφερε τόσο πολύ για τις αμαρτίες του, δεν μπορούμε
παρά να τον θαυμάζουμε. Όταν τον φέρνουμε στο νου μας, δεν μπορεί παρά
να σκεφτόμαστε τόσους αδύναμους χαρακτήρες -άνδρες και γυναίκες, νέους
και νέες- στις μέρες μας που, αν και υφίστανται πολύ λιγότερη πίεση,
σηκώνουν τα χέρια τους, παραιτούνται από τη ζωή κι αναχωρούν για την
άλλη αυτόχειρες.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">«Θέλεις υγιής γενέσθαι;», τον ρώτησε ο μοναδικός φίλος που έσκυψε
ποτέ κοντά του, στο κρεβάτι του, τα τριάντα οκτώ αυτά χρόνια. «Κύριε,
άνθρωπον ουκ έχω», του απάντησε ο άρρωστος. Ο τυφλός έχει κάποιον οδηγό,
ο ανάπηρος έχει συγγενείς, ο αδύνατος έχει φίλους. Εγώ δεν έχω κανέναν
στον κόσμο ολόκληρο να με λυπηθεί και να με βάλει στο νερό τη στιγμή που
παίρνει τη θεραπευτική δύναμη. Την ώρα που προσπαθώ να συρθώ στο νερό
άλλος προλαβαίνει, μπαίνει πρώτος και θεραπεύεται κι εγώ πρέπει να
ξανακάνω την ίδια επώδυνη προσπάθεια για να γυρίσω στο κρεβάτι μου. Κι
αυτό γίνεται για τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια τώρα. Δεν έχω ούτε χρήματα
ούτε υπηρέτη.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους στην Ιερουσαλήμ, από τους άνεργους ως
τους πλούσιους και δυνατούς, δεν υπάρχει ούτε ένας και μοναδικός για ν’
απλώσει το χέρι του και να σε βοηθήσει για χάρη της ψυχής του; Δεν
μπορούσε τουλάχιστο να στείλει τον υπηρέτη του και να σε βοηθήσει; Όχι,
ούτε ένας. Έπρεπε να ‘ρθει κάποιος Άνθρωπος από τη Γαλιλαία, να κάνει
ένα τριήμερο και κουραστικό ταξίδι, την ώρα που πολλοί άνεργοι και
χασομέρηδες γυρνούν ανέμελα στην πόλη μέρα νύχτα, λίγα μόλις μέτρα
μακριά από το κρεβάτι σου; Υπάρχουν, Κύριε, πολλοί περπατούν κοντά μου,
μα εγώ «άνθρωπον ουκ έχω». Κι υπάρχουν τόσο πολλοί ιερείς! Δες το ναό,
απέναντι ακριβώς από το δρόμο. Αμέτρητοι ιερείς διαβάζουν το νόμο του
Θεού και διδάσκουν τους ανθρώπους να δίνουν ελεημοσύνες. Και δε βρέθηκε
κανένας τους να έρθει ή έστω να στείλει κάποιον για να σε βοηθήσει; Έτσι
είναι, Κύριε. Εκεί στο ναό υπάρχουν πολλοί ιερείς. Εγώ όμως «άνθρωπον
ουκ έχω». Υπάρχουν πολλοί Ιουδαίοι, χιλιάδες χιλιάδων, που συνάχτηκαν
στην Ιερουσαλήμ για τη γιορτή. Κανένας τους όμως δεν ενδιαφέρεται για
έναν πονεμένο και ήσυχο άνθρωπο. Ενδιαφέρονται για το Σάββατο. Χιλιάδες
χιλιάδων απ’ αυτούς ήρθαν μόνο για να προσευχηθούν και να προσκυνήσουν
το Σάββατο, όπως οι πατέρες του προσκύνησαν τη χρυσή αγελάδα στην έρημο.
Χιλιάδες χιλιάδων Ιουδαίοι, μα εγώ «άνθρωπον ουκ έχω».</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Εδώ βρέθηκε ένας άνθρωπος, ο μοναδικός άνθρωπος! Εδώ είναι ο Κύριος,
που αγαπά περισσότερο από το συγγενή και το φίλο, που υπηρετεί πιο πιστά
από τον υπηρέτη. Δεν έκανε το μακρύ και κουραστικό ταξίδι από τη
Γαλιλαία ως την Ιερουσαλήμ για το Σάββατο και τη γιορτή, αλλά για χάρη
ενός πονεμένου άνθρωπου. Ήρθε ώστε με τα έργα του, κι όχι με λόγια, να
καταγγείλει τη φοβερή έλλειψη αγάπης ενός λαού που τα αισθητήρια του
έχουν αμβλυνθεί. Ο Άνθρωπος ήρθε για χάρη του ανθρώπου. «Λέγει αυτώ ο
Ιησούς· έγειρε, άρον τον κράβαττόν σου και περιπάτει, και ευθέως
εγένετο υγιής ο άνθρωπος, και ήρε τον κράβαττον αυτού και περιεπάτει»
(Ιωάν. ε’ 8-9). Από τη στιγμή αυτή και προφανώς για πάντα, ο άγγελος
σταμάτησε να έρχεται και να ταράζει το νερό στη Προβατική Κολυμβήθρα.
Γιατί εμφανίστηκε ο Μεσσίας, ο Κύριος των αγγέλων, που θεραπεύει χωρίς
μεσάζοντες. Ενόσω οι άνθρωποι βρίσκονταν κάτω από το Νόμο, υπηρέτες του
Νόμου, ο Κύριος χρησιμοποιούσε τους δούλους του. Τώρα που ήρθε η χάρη κι
ο Νόμος ατόνησε, έρχεται ο ίδιος ο Κύριος κοντά στον άνθρωπο, όπως ο
πατέρας στα παιδιά του. Ο ίδιος, με τα ίδια του τα χέρια, τους προσφέρει
τις δωρεές του.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Ίσως ρωτήσει κάποιος: Γιατί ο Κύριος δεν έκανε στον άρρωστο άνθρωπο
τη συνηθισμένη ερώτηση: Πιστεύεις; Γιατί δεν ερεύνησε να δει αν υπήρχε
πίστη μέσα του, όπως έκανε με πολλούς άλλους; Μα η πίστη του ανθρώπου
αυτού δεν ήταν ολοφάνερη; Τριάντα οκτώ χρόνια κείτονταν υπομονετικά σ’
ένα συγκεκριμένο τόπο, με την ελπίδα πως θα λάβει βοήθεια από τον
ουρανό. Δεν πιστεύει μόνο στη θαυματουργική ενέργεια του αγγέλου του
Θεού. Κατά κάποιο τρόπο πιστεύει και στον Κύριο Ιησού, μ’ όλο που δεν
τον αποκαλεί Κύριο. Δεν είπε, «Ναι, Κύριε, θέλω να γίνω καλά, μα
άνθρωπον ουκ έχω». Θα πρέπει με την ευκαιρία αυτή να θυμηθούμε πως ο
Κύριος θεράπευσε πολλούς δαιμονισμένους και κωφάλαλους, χωρίς να τους
ρωτήσει για την πίστη τους. Τους θεράπευσε απλά από αγάπη. Έτσι και στη
Βηθεσδά τότε ο Κύριος ενήργησε από τη μια από αγάπη προς τον άνθρωπο που
υπόφερε για τόσο μακρύ διάστημα, σ’ ένα περιβάλλον ελεεινό. Από την
άλλη μεριά τώρα, έδρασε έτσι και μ’ ένα σκοπό· για να καταδείξει την
έλλειψη αγάπης όχι μόνο των κατοίκων της Ιερουσαλήμ, αλλά όλων των
ανθρώπων της εποχής, που έβλεπαν τον συνάνθρωπό τους να υποφέρει και δεν
κουνάγανε το δαχτυλάκι τους για να βοηθήσουν. Και τέλος, ο Κύριος
σκόπιμα θεράπευσε τον παραλυτικό ημέρα Σάββατο, αν και θα μπορούσε να το
κάνει αυτό και Παρασκευή, αν ήθελε. Το έκανε αυτό για να καταγγείλει
την ειδωλολατρική προσκύνηση των Ιουδαίων στην ημέρα του Σαββάτου. Να
δείξει πως ο άνθρωπος αξίζει περισσότερο από το Σάββατο, πως η αγάπη
αξίζει περισσότερο από οποιοδήποτε είδος νομικής τυπολατρείας. Η πράξη
αυτή του Χριστού έχει τη μοναδική σφραγίδα του τρόπου που ενεργεί ο
Θεός: να στοχεύσει σε πολλούς στόχους ταυτόχρονα.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><b>«Ην δε σάββατον εν εκείνη τη ημέρα, έλεγον ουν οι Ιουδαίοι τω
τεθεραπευμένω· σάββατόν εστιν ουκ έξεστί σοι άραι τον κράβαττον» (Ιωάν.
ε’ 9-10</b>).</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Τί στρεψόδικες ψυχές έχουμε εδώ! Πόσο κλεισμένες καρδιές! Αντί να
χαρούν που ένα σερνάμενο σκουλήκι στάθηκε όρθιο και ξανά ’γινε άνθρωπος,
αντί να τον συγχαρούν που αποκαταστάθηκε η υγεία του, αντί να
ξεσηκώσουν την πόλη ολόκληρη, να τους καλέσουν όλους για να δοξάσουν το
ζωντανό και στοργικό Θεό, αντί για όλ’ αυτά εξοργίστηκαν με τον άνθρωπο
επειδή κουβαλούσε στους ώμους του το κρεβάτι του και ξαναγύριζε υγιής
στο σπίτι του. Αν μπροστά στα μάτια τους είχε αναστηθεί κάποιος νεκρός
άνθρωπος ημέρα Σάββατο, δε θα είχαν θαυμάσει για την ανάστασή του αλλά
θα τον ρωτούσαν: «Γιατί είσαι σκονισμένος και λερωμένος σήμερα, που
είναι Σάββατο;»</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><strong>«Απεκρίθη αυτοίς· ο ποιήσας με υγιή, εκείνος μοι είπεν άρον
τον κράβαττόν σου και περιπάτει. ηρώτησαν ουν αυτόν· τίς εστιν ο
άνθρωπος ο ειπών σοι, άρον τον κράβαττόν σοι και περιπάτει;» (Ιωάν. ζ’
11,12).</strong> Εδώ έχουμε μια ακόμα απόδειξη της τυφλότητας των
Ιουδαίων, της τυπολατρικής και μαγικής αντίληψης που είχαν για το
Σάββατο. Ο άνθρωπος που θεραπεύτηκε μιλάει πρώτη φορά για τη θεραπεία
του, την ομολογεί ως το πιο σπουδαίο πράγμα, και δεύτερο για το κρεβάτι
που κουβαλάει στους ώμους του. Οι Ιουδαίοι δεν ενδιαφέρονται καθόλου για
τη θεραπεία του, για την ίδια τη ζωή του που άλλαξε. Αφού άκουσαν την
απάντησή του, θα ήταν φυσικό να τον ρωτήσουν μετά: «Ποιός είναι ο
άνθρωπος που σε θεράπευσε;» Μα όχι. Εκείνο που ρωτούν είναι το άλλο, το
δευτερεύον και συμπτωματικό: Τίς εστιν ο άνθρωπος ο ειπών σοι, άρον τον
κράβαττόν σοι και περιπάτει;</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Πόσο διεφθαρμένος κατάντησε ο περιούσιος λαός! Δέστε τι καρποί
βλάστησαν στη γη που εξέθρεψε το Μωυσή, τον Ησαΐα, το Δαβίδ! Η άλλοτε
γνωστή ευλάβεια των Ισραηλιτών εξελίχτηκε σε μια σαββατολατρεία. Η
ιερατική υπηρεσία τού Ζώντος Θεού έγινε μια αστυνομική εγρήγορση και
παρακολούθηση της τάξεως τής θεάς που ονομάζεται «Σάββατο»!</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><strong>«Ο δε ιαθείς ουκ ήδει τίς εστιν· ο γαρ Ιησούς εξένευσεν όχλου όντος εν τω τόπω» (Ιωάν. ε’ 13).</strong>
Ο θεραπευμένος άνθρωπος είχε κοιτάξει από το κρεβάτι του τα μάτια τού
Κυρίου. Είχε νιώσει τη ζωοποιό ανάσα Του, είχε γνωρίσει τη θαυματουργική
Του δύναμη. Παρ’ όλ’ αυτά όμως δεν μπορούσε να τους δώσει το όνομα του
θεραπευτή του ή να τους πει από που ερχόταν. Ο Κύριος με το που
πραγματοποίησε τη θεραπεία χάθηκε μέσα στο πλήθος κι άφησε τα πράγματα
να εξελιχτούν μόνα τους. Εκείνος είναι ο σπορέας. Σπέρνει τον καλό σπόρο
και τον αφήνει ν’ αναπτυχθεί και με τον καιρό να καρποφορήσει, ανάλογα
με τον τόπο όπου έπεσε. Ο Κύριος έκανε το καλό έργο, το θεϊκό, τόσο σε
δύναμη όσο και σε αγάπη, κι αποσύρθηκε για να γλιτώσει τον έπαινο των
ανθρώπων, όπως είπε λίγο αργότερα: «Δόξαν παρά ανθρώπων ου λαμβάνω»
(Ιωάν. ε’ 41). Φεύγει μακριά από τους ανθρώπους για να μη τον φθονήσουν,
όπως γίνεται συνήθως. Φεύγει όμως για να δώσει παράδειγμα και σ’ όλους
εμάς που λεγόμαστε χριστιανοί. Το καλό έργο τελειοποιείται και
δικαιώνεται όταν γίνεται μόνο από αγάπη για τον άνθρωπο και για τη δόξα
τού Θεού. Όλοι εκείνοι που επιθυμούν να κάνουν καλά έργα, ας μη τα
κάνουν από ματαιότητα, για να προσελκύσουν τον έπαινο των ανθρώπων.
Όποιος επιδείχνει τα καλά του έργα σε κοινή θέα, μοιάζει με τον άνθρωπο
που βάζει τα πρόβατα ανάμεσα στους λύκους. Γι’ αυτό και πρέπει να
προσέχουμε πολύ τα καλά μας έργα, ν’ αποφεύγουμε να προκαλούμε τον
έπαινο ή το φθόνο των άλλων. Όποιος γυρεύει σκόπιμα τον έπαινο των
άλλων, ξέχωρα από το καλό του έργο, θα κάνει και δύο κακά: Τον έπαινο,
που θα βλάψει τον ίδιο προσωπικά, και το φθόνο, που θα βλάψει τους
άλλους.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><strong>«Μετά ταύτα ευρίσκει αυτόν ο Ιησούς εν τω ιερώ και είπεν
αυτώ· ίδε υγιής γέγονας· μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοι τι γένηται»
(Ιωάν. ε’ 14).</strong> Ο Κύριος θεράπευσε το σώμα και τώρα αναβιβάζει
το γεγονός αυτό σε ανώτερη σφαίρα, στην πνευματική του διάσταση. Κάνει
τον θεραπευμένο να συνειδητοποιήσει ότι η πηγή κι η αιτία τής φοβερής
του αρρώστιας ήταν η αμαρτία. Και τον προειδοποιεί να πάψει ν’
αμαρτάνει. Ίνα μη χείρον σοί τι γένηται.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Δεν είναι γνωστό σε τί είδος αμαρτίας είχε πέσει ο άνθρωπος αυτός, μα
ούτε και μας βοηθάει η γνώση αυτή. Ξέρουμε πως ο Θεός αποστρέφεται κάθε
αμαρτία, πως η αμαρτία μας απομακρύνει από κοντά Του. Γνωρίζουμε πως
κάθε αμαρτία για την οποία δεν έχουμε μετανοήσει, αργά ή γρήγορα θα
προκαλέσει πόνο, θα φέρει βάσανα. Μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοί τι
γένηται. Τώρα ο Θεός σού έδειξε το έλεός Του, η αμαρτία σου συχωρέθηκε.
Μην εξακολουθείς να πειράζεις το Θεό όμως, μη τον προκαλείς. Γιατί τότε,
αντί για την ευσπλαχνία τού Θεού, ίσως συναντήσεις τη δικαιοκρισία Του.
Αν κατόρθωσες να δικαιωθείς ενώπιον του Θεού για την προηγούμενη
αμαρτία σου, με μια ανεπαρκή γνώση για τη δύναμή Του, μετά απ’ αυτό που
έγινε δε θα μπορέσεις να βρεις δικαιολογία.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Αυτή είναι μια θαυμάσια αλλά και φοβερή προειδοποίηση προς όλους μας.
Πως αν για μια φορά νιώσαμε το έλεος του Θεού πάνω μας δεν πρέπει να
ξαναμαρτήσουμε, μήπως μας βρει κάτι χειρότερο απ’ αυτό που μας λύτρωσε ο
Θεός.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">«Απήλθεν ο άνθρωπος και ανήγγειλε τοις Ιουδαίοις ότι Ιησούς εστιν ο
ποιήσας αυτόν υγιή» (Ιωάν. ε’ 15). Είδε ότι ωφελήθηκε ο άνθρωπος κι είπε
στους Ιουδαίους πως τον έκανε καλά ο Ιησούς. Το έκανε αυτό με καλή
πίστη, με καλές προθέσεις. Τον ρωτήσανε για τον Ιησού κι αυτός νόμισε
πως ήταν καλό να το πει. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ένιωσε πως το όφειλε
αυτό στον ευεργέτη του, έπρεπε να γνωρίσει το όνομά του στους άλλους, να
το μάθουν όλοι, και μάλιστα εκείνοι που τον ρώτησαν. Βρισκόταν
ξαπλωμένος στο κρεβάτι του τριάντα οκτώ χρόνια. Το μόνο που σκεφτόταν
όλ’ αυτά τα χρόνια ο φτωχός άνθρωπος, ήταν οι πόνοι του. Ούτε να
φανταστεί δεν μπορούσε πόσο πονηρές ήταν οι καρδιές εκείνων που ρωτούσαν
για τον Ιησού. Πώς θα μπορούσε να υποψιαστεί πως εκείνοι δε ρωτούσαν
για να δοξάσουν τον Ιησού σαν θαυματουργό, μα για να τον θανατώσουν,
επειδή δεν τήρησε την αργία τού Σαββάτου;</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα το σημείο αυτό. Πηγαίνει και λέει
στους Ιουδαίους πως ο Ιησούς ήταν που τον θεράπευσε. Κατέχεται ολόκληρος
από τη σκέψη τής θεραπείας και του θεραπευτή του. Οι Ιουδαίοι,
αντίθετα, κατέχονταν από τη σκέψη τού σαββατισμού, της μη τήρησης του
Σαββάτου. Σ’ αυτές τις περίεργες στιγμές, εκείνος ίσως δεν καταλάβαινε
τη διαφορά τού τρόπου που σκέφτονταν για τον Ιησού, από τη μια αυτός κι
από την άλλη οι Ιουδαίοι. Συνεπαρμένος από το θαύμα τους μεταδίδει τη
δική του εκδοχή, τις μεγάλες και ευχαριστήριες σκέψεις για την επίσκεψη
που δέχτηκε από το Θεό, για το καλό που του έκανε ο Θεός. Δεν είναι σε
θέση να παρατηρήσει τη στενομυαλιά και τις πονηρές διαθέσεις τους, που
κρύβονταν όπως τα φίδια κάτω από τα φυλλώματα. Η σκέψη κι η διάθεσή του
ήταν να δοξολογήσει τον Κύριο Ιησού, τον ευεργέτη του. Η σκέψη κι η
διάθεση των Ιουδαίων ήταν να τον θανατώσουν. «Οι Ιουδαίοι εζήτουν αυτόν
αποκτείναι», γράφει ο ευαγγελιστής (Ιωάν. ε’ 16). Γιατί ήθελαν να τον
σκοτώσουν; Μήπως επειδή ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που πρόσεξε το δυστυχή
παράλυτο τα τριάντα οκτώ αυτά χρόνια; Μάλιστα, γι’ αυτό. Αλλά και για
έναν άλλο λόγο. Επειδή ο Κύριος ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που έδωσε
μεγαλύτερη σημασία στη ζωή ενός ανθρώπου, από την τυπολατρία τού
σαββατισμού των Ιουδαίων.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Ο Κύριος πέρασε απαρατήρητος ανάμεσα από τις παγίδες και τις ενέδρες
τής κακίας των Ιουδαίων, σκορπίζοντας με λόγο και έργα το ευαγγέλιο της
αγάπης για τους ανθρώπους, ως τη στιγμή που αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να
παραδοθεί στα χέρια των Ιουδαίων. Για να δείξει τη μεγαλοσύνη Του με την
ταπείνωσή Του, να νικήσει το θάνατο με το θάνατό Του. Σ’ Αυτόν πρέπει η
τιμή κι η δόξα, μαζί με τον Πατέρα και το Αγιο Πνεύμα, την ομοούσια και
αδιαίρετη Τριάδα, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><em><strong>(Απόσπασμα από το βιβλίο «ΟΜΙΛΙΕΣ Γ’: ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΗΜΕΡΑ –
Από την Κυριακή του Πάσχα ως την Πεντηκοστή» Αγίου Νικολάου
Βελιμίροβιτς, Μετάφραση – Επιμέλεια ΠΕΤΡΟΥ ΜΠΟΤΣΗ – 2011)</strong></em></span></span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6610654732944840621.post-22309017040590114422013-05-27T02:47:00.000-07:002013-05-27T02:47:09.039-07:00Κατάκριση: Η μεγάλη αδικία (Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h1 class="item-title" style="text-align: justify;">
<br /></h1>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="item-meta meta-top clearfix" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><span class="item-date">
</span><span class="item-category"><a href="http://www.diakonima.gr/category/%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%ce%b9-%cf%80%ce%b1%cf%84%ce%ad%cf%81%ce%b5%cf%82-%ce%b3%ce%ad%cf%81%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b5%cf%82/%ce%b3%ce%ad%cf%81-%cf%80%ce%b1%ce%90%cf%83%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b1%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%81%ce%b5%ce%af%cf%84%ce%b7%cf%82/" title="Προβολή όλων των άρθρων της κατηγορίας Γέρ. Παΐσιος Αγιορείτης"></a> </span></span></span>
</div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img alt="παισιος" class="size-full wp-image-63299 alignright" height="322" src="http://www.diakonima.gr/wp-content/uploads/2013/05/cf80ceb1ceb9cf83ceb9cebfcf822.jpg" style="margin: 2px 20px;" width="500" /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><b>ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 – «Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε»</b></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><b>Η κατάκριση είναι γεμάτη από αδικία</b></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><i>- Γέροντα, εύκολα κρίνω και κατακρίνω.</i></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">- Η κρίση που έχεις, είναι φυσικά, χάρισμα που σου έδωσε ο Θεός, αλλά
την εκμεταλλεύεται το ταγκαλάκι και σε κάνει να κατακρίνεις και να
αμαρτάνεις. Γι’ αυτό, μέχρι να εξαγνισθεί η κρίση σου και να έρθει ο
θείος φωτισμός, να μη την εμπιστεύεσαι. Όταν κανείς ασχολείται με τους
άλλους και τους κρίνη, ενώ ακόμα δεν έχει εξαγνισθή η κρίση του, πέφτει
συνέχεια στην κατάκριση.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><i>- Και πώς, Γέροντα, θα εξαγνισθεί η κρίση μου;</i></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">- Πρέπει να την λαμπικάρεις. Μπορεί να έχεις καλή διάθεση και μια
δύναμη μέσα σου, αλλά πιστεύεις ότι κρίνεις πάντοτε σωστά. Η κρίση σου
είναι όμως είναι ανθρώπινη, κοσμική. Προσπάθησε να απαλλαγείς από το
ανθρώπινο στοιχείο, να αποκτήσεις ανιδιοτέλεια, για να έρθει ο θείος
φωτισμός και να γίνει η κρίση σου πνευματική, θεϊκή. Τότε η κρίση σου θα
είναι σύμφωνη με την δικαιοσύνη του Θεού και όχι με την ανθρώπινη
δικαιοσύνη. Με την αγάπη και την ευσπλαχνία του Θεού και όχι με την
λογική την ανθρώπινη.<span id="more-165916"></span></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Μόνον ο Θεός κρίνει δίκαια, γιατί μόνον Αυτός γνωρίζει τις καρδιές
των ανθρώπων. Εμείς, επειδή δεν ξέρουμε την δίκαιη κρίση του Θεού,
κρίνουμε “κατ’ όψιν”, εξωτερικά, και γι’ αυτό πέφτουμε έξω και αδικούμε
τον άλλον. Η ανθρώπινη κρίση μας δηλαδή είναι μία μεγάλη αδικία. Είδες
τι είπε ο Χριστός: “Μη κρίνετε κατ’ όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν
κρίνατε”.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Θέλει πολλή προσοχή. Ποτέ δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πώς ακριβώς
έχουν τα πράγματα. Πριν από χρόνια σε ένα μοναστήρι στο Άγον Όρος ήταν
ένας πολύ ευλαβής διάκος, Κάποτε όμως φόρεσε ρούχα κοσμικά και γύρισε
στη πατρίδα του. Τότε πολλοί Πατέρες είπαν διάφορα εναντίον του. Αλλά τι
είχε γίνει; Κάποιος του είχε γράψει ότι οι αδελφές του ήταν ακόμα
ατακτοποίητες και, επειδή φοβήθηκε μήπως παραστρατήσουν, πήγε να τις
βοηθήση. Έπιασε δουλειά σε ένα εργοστάσιο και ζούσε πιο καλογερικά από
ό,τι προηγουμένως. Μόλις τακτοποίησε τις αδελφές του, άφησε τη δουλειά
του και πήγε πάλι σε μοναστήρι, για να μείνει. Ο ηγούμενος, όταν είδε
ότι τα ήξερε όλα, τυπικό, διακονήματα κ.λ.π., τον ρώτησε πού τα ήξερε
και εκείνος άνοιξε τη καρδιά του και του τα είπε όλα. Τότε ο ηγούμενος
ενημέρωσε τον επίσκοπο και εκείνος τον χειροτόνησε αμέσως ιερέα. Μετά
πήγε σε ένα απομακρυσμένο μοναστήρι και εκεί ζούσε πολύ πνευματική ζωή,
πολλή άσκηση. Έφθασε σε άγια κατάσταση και βοήθησε πνευματικά πολλούς
ανθρώπους. Μερικοί που δεν ξέρουν τι απέγινε μπορεί ακόμη να τον
κατακρίνουν.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Πόσο πρέπει να προσέχουμε την κατάκριση! Πόσο αδικούμε τον πλησίον
μας, όταν τον κατακρίνουμε! Αν και στη πραγματικότητα με τη κατάκριση
αδικούμε τον εαυτό μας και όχι τους άλλους, διότι μας αποστρέφεται ο
Θεός. Τίποτε άλλο δεν αποστρέφεται τόσο πολύ ο Θεός όσο την κατάκριση,
γιατί ο Θεός είναι δίκαιος και η κατάκριση είναι γεμάτη από αδικία.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><b>Πώς φθάνουμε στην κατάκριση</b></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><i>- Γέροντα, γιατί πέφτω συχνά στην κατάκριση;</i></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">- Επειδή ασχολείσαι πολύ με τους άλλους. Περιεργάζεσαι τις αδελφές
και θέλεις από περιέργεια να μαθαίνεις τι κάνει η μια, τι κάνει η άλλη.
Έτσι μαζεύεις υλικό, για να έχει το ταγκαλάκι να εργάζεται και να σε
ρίχνει στη κατάκριση.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><i>- Γιατί, Γέροντα, ενώ πρώτα δεν έβλεπα τα ελαττώματα των άλλων, τώρα τα βλέπω και κατακρίνω;</i></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">- Τώρα βλέπεις τα ελαττώματα των άλλων, γιατί δεν βλέπεις τα δικά σου.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><i>- Από πού προέρχονται, Γέροντα, οι λογισμοί κατακρίσεως;</i></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">- Από την ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας- δηλαδή από την υπερηφάνεια- και από την τάση να δικαιολογούμε τον εαυτό μας.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><i>- Γέροντα, η κατάκριση έχει έλλειψη αγάπης;</i></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">- Έμ, τι έχει; Και έλλειψη αγάπης έχει και αναίδεια έχει. Όταν δεν
έχεις αγάπη, δεν βλέπεις με επιείκεια τα λάθη των άλλων, οπότε τους
ταπεινώνεις μέσα σου και τους κατακρίνεις. Πάει μετά το ταγκαλάκι και
τους βάζει να κάνουν και άλλο σφάλμα. Το βλέπεις εσύ, τους κατακρίνεις
πάλι και ύστερα συμπεριφέρεσαι με αναίδεια.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><i>- Μερικές φορές, Γέροντα, με στεναχωρεί η αδελφή με την οποία συνεργάζομαι και την κατακρίνω.</i></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">- Πού ξέρεις εσύ με πόσα ταγκαλάκια πολεμάει εκείνη την ώρα η αδελφή<b>;</b>
Μπορεί να τη πολεμούσαν πενήντα δαίμονες, για να την ρίξουν, ώστε να σε
κάνουν να πεις: «Ά, τέτοια είναι». Ύστερα, όταν δουν ότι την
κατέκρινες, θα έρθουν πεντακόσιοι δαίμονες να την ρίξουν πάλι μπροστά
σου, για να την κατακρίνεις ακόμα περισσότερο. Μπορεί λ.χ. να της πεις:
«Αδελφή, μη βάζεις αυτό το πράγμα εκεί, εδώ είναι η θέση του». Την άλλη
μέρα θα την κάνει το ταγκαλάκι να ξεχάσει τι της είπες και να το βάλει
πάλι στην ίδια θέση. Θα κάνει και καμιά άλλη αταξία και θα λες με το
λογισμό σου: «Μα χθες της είπα να προσέξει και σήμερα το έβαλε πάλι
εκεί! Έκανε κι άλλη αταξία!». Οπότε την κατακρίνεις και δεν μπορείς να
συγκρατηθείς και να μη μιλήσεις. «Αδελφή, της λες, δεν σου είπα να μην
το βάλεις εκεί; Αυτό είναι ακαταστασία. Με έχει σκανδαλίσει η
συμπεριφορά σου!». Αυτό ήταν! Ο διάβολος έκανε την δουλειά του. Σε έβαλε
να την κατακρίνεις, αλλά και να ψυχρανθείς μαζί της. Και εκείνη,
επειδή δεν ξέρει ότι εσύ ήσουν η αιτία για την απροσεξία της, θα νοιώθει
τύψεις που σε σκανδάλισε και θα πέσει σε λύπη<b>.</b> Βλέπετε με τι πονηριά εργάζεται το ταγκαλάκι κι εμείς το ακούμε;</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Γι’ αυτό προσπαθήστε να μην κρίνετε κανέναν. Να κρίνετε μόνον τα
ταγκαλάκια που, ενώ ήταν Άγγελοι, κατάντησαν δαίμονες και , αντί να
μετανοήσουν, γίνονται πιο πονηροί και κακοί και βάλθηκαν με μανία να
καταστρέψουν τα πλάσματα του Θεού. Ο πονηρός δηλαδή παρακινεί τους
ανθρώπους να κάνουν παραξενιές και αταξίες, και ο ίδιος πάλι βάζει
λογισμούς άλλους ανθρώπους, για να κρίνουν και να κατακρίνουν, και έτσι
νικάει και τους μεν και τους δε. Και αυτοί μεν που νικούνται και κάνουν
αταξίες, αισθάνονται μετά την ενοχή τους και μετανοούν, ενώ οι άλλοι που
κατακρίνουν δικαιώνουν τον εαυτό τους, υπερηφανεύονται και καταλήγουν
στην ίδια πτώση με τον πονηρό, την υπερηφάνεια.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><b>Με την κατάκριση φεύγει η Χάρις του Θεού</b></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">- Όταν, Γέροντα, μου περνάει ένας λογισμός εις βάρος του άλλου, είναι πάντοτε κατάκριση;</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">- Δεν το καταλαβαίνεις εκείνη την ώρα;</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><i>- Μερικές φορές αργό να το καταλάβω.</i></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">- Κοίταξε να καταλαβαίνεις το συντομότερο την πτώση σου και να ζητάς
συγχώρεση και από την αδελφή την οποία κατέκρινες και από τον Θεό, γιατί
αυτό γίνεται εμπόδιο στην προσευχή. Με την κατάκριση φεύγει αμέσως η
Χάρις του Θεού και δημιουργείται αμέσως ψυχρότητα στη σχέση σου με τον
Θεό. Πώς να κάνεις μετά προσευχή; Η καρδιά γίνεται πάγος μάρμαρο.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Η κατάκριση και η καταλαλιά είναι οι μεγαλύτερες αμαρτίες και
απομακρύνουν την Χάρη του Θεού περισσότερο από κάθε άλλο αμάρτημα. «Όπως
το νερό σβήνει την φωτιά, λέει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, έτσι και η
κατάκριση σβήνει την Χάρη του Θεού».</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><i>- Γέροντα, νυστάζω πολύ στην πρωινή Ακολουθία.</i></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">- Μήπως κατέκρινες καμιά αδελφή; Εσύ βλέπεις εξωτερικά τα πράγματα
και κατακρίνεις, γι’ αυτό νυστάζεις μετά στην Ακολουθία. Από την στιγμή
δηλαδή πού κατακρίνει κανείς και δεν αντιμετωπίζει τα πράγματα
πνευματικά, μαζεύονται δέκατα πνευματικά και αποδυναμώνεται. Και όταν
αποδυναμωθεί, ή νυστάζει ή έχει αϋπνία.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><i>- Γέροντα συχνά πέφτω στη γαστριμαργία.</i></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">- Κοίταξε, εκείνο που πρέπει τώρα να προσέξεις πολύ είναι η
κατάκριση. Αν δεν κόψεις την κατάκριση, ούτε από τη γαστριμαργία θα
μπορέσεις να απαλλαγείς. Ο άνθρωπος που κατακρίνει, επειδή διώχνει τη
Χάρη του Θεού, μένει αβοήθητος και δεν μπορεί να κόψει τα ελαττώματά
του. Και αν δεν καταλάβει το σφάλμα του, για να ταπεινωθεί, θα έχει
συνέχεια πτώσεις. Αν όμως το καταλάβει και ζητήσει την βοήθεια του Θεού,
τότε ξαναέρχεται η Χάρις του Θεού.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><b>Όποιος κατακρίνει τους άλλους, πέφτει στα ίδια σφάλματα</b></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><b><i>- </i></b><i>Γέροντα, πώς συμβαίνει, όταν κατακρίνω μια αδελφή για κάποιο σφάλμα της, σε λίγο να κάνω κι εγώ το ίδιο σφάλμα;</i></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">- Αν κατακρίνει κανείς τον άλλον για ένα σφάλμα του και δεν καταλάβει
την πτώση του, ώστε να μετανοήσει, συνήθως πέφτει στο ίδιο σφάλμα, για
να το καταλάβει. Ο Θεός δηλαδή από αγάπη επιτρέπει ο άνθρωπος να
αντιγράφει την κατάσταση αυτού τον οποίο κατέκρινε. Αν πεις λ.χ. ότι
κάποιος είναι πλεονέκτης και δεν καταλάβεις ότι κατέκρινες, ο Θεός
παίρνει τη Χάρη του και επιτρέπει να πέσεις κι εσύ στη πλεονεξία.
Αρχίζεις τότε να μαζεύεις. Μέχρι να καταλάβεις τη πτώση σου και να
ζητήσεις συγχώρεση από τον Θεό, θα λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Για να σε βοηθήσω, θα σου πω κάτι από τον εαυτό μου. Όταν ήμουν στην
Ιερά Μονή Στομίου, έμαθα για μια συμμαθήτριά μου από το Δημοτικό ότι
είχε παραστρατήσει και έκανε ζημιά κάτω στην Κόνιτσα. Προσευχόμουν
λοιπόν να τη φωτίσει ο Θεός να ανέβει στο μοναστήρι, για να της μιλήσω.
Είχα ξεχωρίσει και μερικά κομμάτια περί μετανοίας από την Αγία Γραφή
και από Πατερικά. Μια μέρα λοιπόν ήρθε με δύο άλλες γυναίκες. Μιλήσαμε
και έδειξε ότι κατάλαβε. Στη συνέχεια ερχόταν συχνά με το παιδί της και
έφερνε κεριά, λάδι, λιβάνι για τον ναό. Μια φορά κάποιοι γνωστοί
προσκυνητές από τη Κόνιτσα μου λένε: «Πάτερ, αυτή η γυναίκα υποκρίνεται.
Εδώ φέρνει κεριά κα λιβάνι και κάτω συνεχίζει με τους αξιωματικούς».
Όταν ξαναήρθε, τη βρήκα στην εκκλησία να ασπάζεται τις εικόνες, και της
έβαλα τις φωνές: «Φύγε από ‘δώ, της είπα, έχεις βρωμίσει όλη την
περιοχή!…». Η καημένη έφυγε κλαίγοντας. Δεν πέρασε πολύ ώρα και
αισθάνθηκα μεγάλο σαρκικό πόλεμο. «Τι είναι αυτό; λέω. Ποτέ μου δεν είχα
τέτοιον πειρασμό. Τι συμβαίνει;». Δεν μπορούσα να βρω την αιτία. Κάνω
προσευχή, τα ίδια. Οπότε παίρνω τον ανήφορο για την Γκαμήλα.«Καλύτερα να
με φάνε οι αρκούδες», είπα. Προχώρησα αρκετά μέσα στο βουνό. Ο
πειρασμός δεν υποχωρούσε. Βγάζω τότε ένα τσεκουράκι που είχα κρεμασμένο
στη μέση μου και δίνω τρεις τσεκουριές στο πόδι μου, μήπως και με τον
πόνο φύγει ο πειρασμός. Το παπούτσι γέμισε αίμα, αλλά τίποτε. Σε μια
στιγμή ήρθε στο νου μου εκείνη η γυναίκα και τα λόγια που της είχα πει.
«Θεέ μου , είπα τότε, εγώ για λίγο έζησα αυτή την κόλαση και δεν μπορώ
να την αντέξω, κι αυτή η ταλαίπωρη που ζει συνέχεια αυτήν την κόλαση!…
Συγχώρεσέ με που την κατέκρινα». Αμέσως ένοιωσα μια δροσιά θεϊκή και
εξαφανίσθηκε ο πόλεμος. Βλέπεις τι κάνει η κατάκριση;</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><b>Αν παραβλέπουμε τα σφάλματα των άλλων, θα παραβλέψει και ο Θεός τα δικά μας</b></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><i>- Γέροντα, σήμερα στη διαλογή των ελιών κατέκρινα μερικές αδελφές, γιατί έβλεπα ότι δεν έκαναν προσεκτικά τη δουλειά τους</i>.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">-Κοίταξε να αφήσεις τις κρίσεις και τις κατακρίσεις, γιατί μετά θα σε
κρίνει κι εσένα ο Θεός. Εσύ δεν βάζει καμμιά ελιά λίγο χαλασμένη μαζί
με τις άλλες;</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><i>- Όχι Γέροντα, προσέχω να μη βάζω.</i></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">- Αν μας κάνει τόσο καλό διάλεγμα ο Χριστός στην Κρίση, χαθήκαμε!
Ενώ, αν τώρα παραβλέπουμε τα σφάλματα των άλλων και δεν τους
κατακρίνουμε, θα μπορούμε τότε να πούμε στο Χριστό: «Χριστέ μου, βάλε με
κι εμένα σε καμιά άκρη μέσα στο Παράδεισο!». Θυμάστε τι γράφει το
γεροντικό για έναν αμελή μοναχό που σώθηκε γιατί δεν κατέκρινε; Όταν
ήρθε η ώρα να πεθάνει, ήταν πολύ χαρούμενος και ειρηνικός. Τότε ο
Γέροντάς του, για να ωφεληθούν οι Πατέρες που είχαν μαζευτεί από τα γύρω
Κελιά, τον ρώτησε: «Αδελφέ, πώς και δεν φοβάσαι τον θάνατο, αφού έζησες
με αμέλεια;». Και ο αδελφός του απάντησε: «Είναι αλήθεια ότι έζησα με
αμέλεια. Από τότε όμως που έγινα μοναχός προσπάθησα να μην κατακρίνω
κανέναν, οπότε τώρα θα πω στον Χριστό: Χριστέ μου, είμαι ένας
ταλαίπωρος, αλλά τουλάχιστον την εντολή Σου: ¨Μη κρίνετε, ίνα μη
κριθήτε¨[8], την τήρησα». « Μακάριος είσαι αδελφέ, του είπε τότε ο
Γέροντας, γιατί σώθηκες χωρίς κόπο».</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><i>- Γέροντα, μερικοί πνευματικοί άνθρωποι, όταν βλέπουν κάποιον να
ζει αμαρτωλά, λένε: «Α, αυτός, έτσι που πάει, είναι για την κόλαση!».</i></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">- Αχ, αν οι κοσμικοί άνθρωπο πάνε στη κόλαση από τις καταχρήσεις, οι
πνευματικοί άνθρωποι θα πάνε από τις κατακρίσεις… Για κανέναν δεν
μπορούμε να πούμε ότι θα πάει στην κόλαση. Ο Θεός δεν ξέρουμε πώς
εργάζεται. Τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσός. Κανέναν να μη
καταδικάζουμε, γιατί έτσι παίρνουμε την κρίση από τα χέρια του Θεού.
Πάμε να γίνουμε Θεοί. Αν μας ρωτήσει ο Χριστός την ημέρα της Κρίσεως, ας
πούμε τη γνώμη μας…</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><b>ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 – Ο αγώνας κατά της κατακρίσεως</b></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><b>Αν στραφούμε στον εαυτό μας, δεν θα κατακρίνουμε</b></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><i>- Γέροντα, όταν βλέπω κάποια αταξία στο διακόνημα, κατακρίνω μέσα μου.</i></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">- Εσύ, να κοιτάς την ευταξία την δική σου και τις αταξίες των άλλων.
Να είσαι αυστηρή με τον εαυτό σου και όχι με τους άλλους. Τι δουλειά
έκανες σήμερα;</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><i>- Ξεσκόνιζα.</i></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">- Ξεσκόνιζες τους άλλους ή τον εαυτό σου;</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><i>- Δυστυχώς τους άλλους.</i></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">- Κοίταξε, θα αρχίσεις να κάνεις δουλειά στον εαυτό σου, όταν πάψεις
να ασχολείσαι με το τι κάνουν οι άλλοι γύρω σου. Αν ασχολείσαι με τον
εαυτό σου και πάψεις να ασχολείσαι με τους άλλους, θα βλέπεις μόνον τα
δικά σου σφάλματα και στους άλλους δεν θα βρίσκεις κανένα σφάλμα. Τότε
θα απελπιστείς με τη καλή έννοια από τον εαυτό σου και θα κατακρίνεις
μόνον τον εαυτό σου. Θα αισθάνεσαι την αμαρτωλότητά σου και θα
αγωνίζεσαι να απαλλαγείς από τις αδυναμίες σου. Ύστερα, όταν θα βλέπεις
στους άλλους κάποια αδυναμία, θα λες: «Μήπως εγώ ξεπέρασα τις αδυναμίες
μου; Πώς λοιπόν έχω τέτοια απαίτηση από τους άλλους;». Γι’ αυτό να
μελετάς και να παρακολουθείς συνέχεια τον εαυτό σου, για να αποφεύγεις
την κρυφή υπερηφάνεια, και να έχεις αυτομεμψία με διάκριση, για να
αποφεύγεις την εσωτερική κατάκριση. Έτσι θα διορθωθείς.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><i>- Γέροντα, ο Αββάς Ισαάκ γράφει: «Εάν αγαπάς την καθαρότητα,
εισελθών έργασαι εν τη αμπέλω της καρδίας σου, εκρίζωσον εκ της ψυχής
σου τα πάθη, έργασαι μη γνώναι κακίαν ανθρώπου». Τι εννοεί;</i></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">- Εννοεί να στραφείς στον εαυτό σου και να κάνεις δουλειά στον εαυτό
σου. Οι άγιοι πώς αγίασαν; Είχαν στραφεί στον εαυτό τους και έβλεπαν
μόνον τα δικά τους πάθη. Με την αυτοκριτική και την αυτομεμψία που
είχαν, έπεσαν τα λέπια από τα μάτια της ψυχής τους, και έφτασαν να
βλέπουν καθαρά και βαθιά. Έβλεπαν τον εαυτό τους κάτω απ’ όλους τους
ανθρώπους και όλους τους θεωρούσαν καλύτερους από τον εαυτό τους. Τα
δικά τους σφάλματα τα έβλεπαν μεγάλα και τα σφάλματα των άλλων πολύ
μικρά, γιατί έβλεπαν με τα μάτια της ψυχής τους και όχι με τα γήινα
μάτια. Έτσι εξηγείται όταν έλεγαν: «Εγώ είμαι χειρότερος απ’ όλους τους
ανθρώπους». Τα μάτια της ψυχής τους είχαν καθαρίσει και είχαν γίνει
διόπτρες γι’ αυτό κα έβλεπαν τα μικρά τους σφάλματα – τα ξυλαράκια – σαν
δοκάρια. Εμείς όμως, ενώ τα σφάλματά μας είναι δοκάρια, δεν τα βλέπουμε
ή τα βλέπουμε σαν ξυλαράκια. Κοιτάμε τους άλλους με το μικροσκόπιο και
βλέπουμε τα δικά τους αμαρτήματα μεγάλα, ενώ τα δικά μας δεν τα
βλέπουμε, γιατί δεν καθάρισαν τα μάτια της ψυχής μας.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Η βάση είναι να καθαρίσουν τα μάτια της ψυχής. Όταν ο Χριστός ρώτησε
τον τυφλό: «Πώς βλέπεις τώρα τους ανθρώπους;», εκείνος Του απάντησε:
«σαν δένδρα»[3], γιατί δεν είχε αποκατασταθεί όλο το φως του. Όταν
αποκαταστάθηκε όλο το φως του, τότε τα έβλεπε όλα καθαρά. Θέλω να πω ότι
ο άνθρωπος, όταν φτάσει σε καλή πνευματική κατάσταση όλα τα βλέπει
καθαρά, όλα τα σφάλματα των άλλων τα δικαιολογεί, με την καλή έννοια,
γιατί τα βλέπει με το θεϊκό μάτι και όχι με το ανθρώπινο.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><b>Αν δικαιολογούμε τους άλλους, Δεν θα τους κατακρίνουμε</b></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><i>- Γέροντα, όταν μου περνούν λογισμοί υπερηφανείας και κατακρίσεως,
προσπαθώ να δικαιολογώ τους άλλους. Αυτό είναι πτώση ή αγώνας;</i></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">- Αγώνας είναι. Όταν κάποιος χαζεύει με ανοιχτό το στόμα και μπει μια
μύγα μέσα στο στόμα του, θα την φτύσει. Αλλά καλύτερα να προσέχει να
μην μπει.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><i>- Συχνά όμως, Γέροντα, βλέποντας τι κάνουν οι άλλοι τους κατακρίνω.</i></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">- Εδώ που τα λέμε, δεν μπορείς να μη βλέπεις τι γίνεται γύρω σου.
Πρέπει όμως να αποκτήσεις διάκριση, ώστε να δίνεις στους άλλους
ελαφρυντικά και να τους δικαιολογείς. Τότε θα τους βλέπεις σε καλή
κατάσταση.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><i>- Γέροντα, την ώρα της Ακολουθίας έχω λογισμούς γιατί μια αδελφή
δεν έρχεται στο αναλόγιο να ψάλει, γιατί μια άλλη ψάλει σιγανά και
συνέχεια κατακρίνω.</i></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">- Ε, καλά, γιατί δεν σκέφτεσαι ότι η αδελφή ίσως είναι κουρασμένη ή
είχε έναν πόνο και δεν μπόρεσε να κοιμηθεί, και γι’ αυτό δεν ψάλει; Ξέρω
αδελφές που, και άρρωστες να είναι και να μη μπορούν να σύρουν τα πόδια
τους από τον πυρετό, θα αγωνισθούν να μη γίνει αυτό αντιληπτό, για να
μην της πουν να φύγουν από το διακόνημα και πάει άλλη αδελφή στη θέση
τους και δυσκολευθεί. Αυτό δε σε συγκινεί;</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><i>- Με συγκινεί, Γέροντα, αλλά δεν καταφέρνω να δικαιολογήσω πάντα μια αδελφή, όταν φέρεται άσχημα.</i></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">- Σκέφθηκες ποτέ ότι η αδελφή μπορεί να φέρεται άσχημα, για να κρύψει
την αρετή της; Εγώ γνωρίζω ανθρώπους που κάνουν επίτηδες αταξίες και
τους κακολογούν όσοι δεν ασχολούνται με τον εαυτό τους. Ή μπορεί κάποια
αδελφή να φερθεί άσχημα, επειδή είναι κουρασμένη, αλλά αμέσως
μετανοιώνει. Εσύ την κατακρίνεις, ενώ εκείνη έχει ήδη μετανοιώσει για
την άσχημη συμπεριφορά της. Στα μάτια των ανθρώπων είναι ταπεινωμένη,
στα μάτια όμως Του Θεού είναι ψηλά.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><i>- Γέροντα, έχω μια στενότητα. Δεν έρχομαι στη θέση του άλλου, για να τον δικαιολογήσω.</i></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">- Να βλέπεις με πόνο τον άλλον που σφάλλει και να δοξάζεις τον Θεό
για όσα σου έχει δώσει, γιατί μετά ο Θεός θα σου πει: «Εγώ, παιδί μου,
τόσα σου έδωσα, κι εσύ γιατί μου φέρθηκες σκληρά;». Να βλέπεις πλατιά τα
πράγματα. Να σκέφτεσαι το παρελθόν του ανθρώπου, τις ευκαιρίες που του
δόθηκαν να καλλιεργήσει τον εαυτό του και τις ευκαιρίες που είχες εσύ
και δεν τις αξιοποίησες. Έτσι, θα συγκινηθείς από τις δωρεές που σου
χάρισε ο Θεός, θα τον δοξολογήσεις γι’ αυτές και θα ταπεινωθείς, επειδή
δεν ανταποκρίθηκες. Παράλληλα θα νοιώσεις αγάπη και πόνο για τον αδελφό
που δεν είχε τις δικές σου ευκαιρίες και θα κάνεις γι’ αυτόν καρδιακή
προσευχή.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν εγκλήματα μεγάλα, αλλά έχουν πολλά
ελαφρυντικά. Ποιος ξέρει οι άνθρωποι αυτοί πώς είναι στα μάτια του Θεού;
Εάν δεν μας βοηθούσε ο Θεός, μπορεί και ‘μεις να ήμασταν αλήτες.
Κάποιος εγκληματίας έκανε λ.χ. είκοσι εγκλήματα και τον κατακρίνω και
δεν σκέφτομαι τι παρελθόν έχει. Ποιος ξέρει πόσα εγκλήματα έκανε ο
πατέρας του!… Από μικρό παιδί τι κλοπές θα τον έβαζαν να κάνει! Ύστερα,
όταν ήταν νέος, πόσα χρόνια θα έζησε μέσα στις φυλακές και θα
καθοδηγήθηκε από άλλους έμπειρους φυλακισμένους. Αυτός θα μπορούσε να
είχε κάνει όχι είκοσι αλλά σαράντα εγκλήματα και συγκρατήθηκε. Ενώ εγώ
με τη κληρονομικότητα και την αγωγή που είχα, θα έπρεπε τώρα να έκανα
θαύματα. Έκανα; Όχι. Άρα είμαι αναπολόγητος. Αλλά, ακόμη και είκοσι
θαύματα αν έκανα, ενώ μπορούσα να κάνω σαράντα, πάλι θα ήμουν
αναπολόγητος. Με αυτούς τους λογισμούς διώχνουμε την κατάκριση και
ανοίγουμε μια ρωγμή στην σκληρή καρδιά μας.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><b>Να μη βγάζουμε εύκολα συμπεράσματα</b></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><i>- Γέροντα, τι θα με βοηθήσει να μη κατακρίνω;</i></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">- Όλα είναι πάντοτε όπως τα σκέφτεσαι εσύ;</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><i>- Όχι, Γέροντα.</i></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">- Έ, τότε να λες: «Δεν σκέφτομαι πάντοτε σωστά. Πολλές φορές κάνω
λάθος. Να, στην τάδε περίπτωση έκρινα και έπεσα έξω, οπότε τον αδίκησα
τον άλλον. Επομένως δεν πρέπει να ακούω τον λογισμό μου». Ο καθένας μας
λίγο-πολύ έχει περιπτώσεις που έπεσε έξω στην κρίση του. Αν φέρει στο
νου του τις περιπτώσεις που έκρινε και έπεσε έξω, τότε θα αποφεύγει την
κατάκριση. Αλλά και μια φορά να μην έπεσε έξω και να έχει δίκαιο, πού
ξέρει τα ελατήρια του άλλου; Ξέρει πώς έγινε κάτι; Να μη βγάζουμε εύκολα
συμπεράσματα.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Κι εγώ, όταν ήμουν νέος, είχα την κατάκριση ψωμοτύρι. Επειδή ζούσα
λίγο προσεκτικά και είχα μια ψευτοευλάβια, ό,τι μου φαινόταν στραβό, το
έκρινα. Γιατί, όταν στον κόσμο ζει κανείς λίγο πνευματικά, μπορεί να
βλέπει πολλά κουσούρια στους άλλους και να μη βλέπει αρετές. Εκείνους
που καλλιεργούν την αρετή μπορεί να μη τους βλέπει, γιατί ζουν στην
αφάνεια, αλλά βλέπει τους άλλους που κάνουν αταξίες και να τους
κατακρίνει. «Αυτός, λέει, κάνει έτσι, εκείνος περπατάει έτσι, ο άλλος
κοιτάζει έτσι…».</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Ξέρετε τι είχα πάθει μια φορά; Είχαμε πάει με έναν γνωστό μου να
λειτουργηθούμε σε ένα μοναστήρι στο Μονοδένδρι, εννιά ώρες περίπου
μακριά από την Κόνιτσα. Όταν μπήκαμε στο ναό, ο γνωστός μου στάθηκε στο
αναλόγιο, για να ψάλει, και εγώ πήγα στο στασίδι πίσω από τον ψάλτη.
Παρακολουθούσα και έψελνα σιγανά. Κάποια στιγμή ήρθε μια γυναίκα με
μαύρα, σχετικά νέα, στάθηκε δίπλα μου και συνέχεια με κοιτούσε. Με
κοιτούσε, έκανε το σταυρό της. Με κοιτούσε, έκανε το σταυρό της… Είχα
αγανακτήσει. «Βρε, παιδάκι μου, έλεγα μέσα μου, τι σόι άνθρωπος είναι
αυτή; Μέσα στον κόσμο, μέσα στην εκκλησία, τι κοιτάζει έτσι;». Εγώ τις
αδελφές μου, όταν περνούσαν στον δρόμο δίπλα μου, δεν τις έβλεπα.
Πήγαιναν μετά στο σπίτι και έκαναν παράπονα στη μάνα μας: «Με είδε ο
Αρσένιος, έλεγαν, και δεν μου μίλησε!». «Καλά, μου έλεγε μετά η μάνα
μου, βλέπεις τις αδελφές σου στο δρόμο και δεν τις μιλάς;». «Εγώ θα
κοιτάζω αν αυτή που περνάει δίπλα μου είναι η αδελφή μου; της έλεγα. Ένα
σωρό σόι έχουμε. Αυτό θα κάνω;». Θέλω να πω, είχα κάτι τέτοιες
ακρότητες. Να περνά τώρα δίπλα σου η αδελφή σου και να μη της μιλάς!
Τέλος πάντων… Μόλις λοιπόν τελείωσε η Θεία Λειτουργία, πήγε αυτή η
μαυροφόρα και παρακάλεσε τον ιερέα να μου πει να πάω στο σπίτι της,
γιατί έμοιαζα πολύ στο παιδί της που είχε σκοτωθεί στον πόλεμο! Όταν
πήγα σπίτι της, είδα την φωτογραφία του παιδιού της. Πραγματικά,
μοιάζαμε σαν αδέλφια! Αυτή Η καημένη με κοιτούσε μέσα στην εκκλησία και
έκανε τον σταυρό της σαν να έβλεπε το παιδί της. Κι εγώ έλεγα: «Την
αθεόφοβη, μέσα στην εκκλησία και πώς κοιτάζει!» Ώ, μετά ξέρετε πως με
είχε λειώσει αυτό το περιστατικό; «Για δες, είπα, εσύ να έχεις τέτοιους
λογισμούς, ότι ποιος ξέρει τι γυναίκα είναι και μεσ’ στην εκκλησία να
μην ντρέπεται καθόλου…, και αυτή η φουκαριάρα να έχε χάσει το παιδί της
και να έχει τον καημό της!».</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;">Μια άλλη φορά κατέκρινα τον αδελφό μου που ήταν φαντάρος. Μου έστειλε
μήνυμα ο σιτιστής: «Έδωσα στον αδελφό σου δύο μπετόνια με λάδι. Τι
έγιναν τα μπετόνια;». «Μα, αυτός εκεί πέρα, είπα, έφερνε στο σπίτι τους
στρατιώτες κα τους φιλοξενούσαμε, τώρα πώς το έκανε αυτό, να πάρει λάδι
από το στρατό;». Οπότε πιάνω και γράφω στον αδελφό μου αγανακτισμένος
ένα γράμμα… Κι εκείνος μου απαντάει: «Τα μπετόνια να τα ζητήσεις από τη
νεωκόρο της κάτω εκκλησιάς»! Αυτός το λάδι το είχε στείλει στην εκκλησία
της κάτω Κόνιτσας, γιατί ήταν φτωχή. «Χρόνια πολλά, είπα τότε στον
εαυτό μου. Την άλλη φορά κατέκρινες εκείνη τη φουκαριάρα. Τώρα τον
αδελφό σου. Άλλη φορά τίποτε-τίποτε!». Θέλω να πω, όταν είδα ότι έπεφτα
έξω στις κρίσεις μου, εξέταζα τον εαυτό μου: «Στην τάδε περίπτωση είχα
πει για τον άλλον ότι ενήργησε έτσι, αλλά τα πράγματα ήταν διαφορετικά.
Άλλη φορά άλλο συμπέρασμα είχα βγάλει κι αλλιώς ήταν». Έτσι έβαλα τον
εαυτό μου στην θέση του. «Άλλη φορά, είπα, δεν θα κρίνεις καθόλου.
Τελεία-παύλα! Είσαι στραβός και όλα στραβά και ανάποδα τα βλέπεις.
Κοίταξε να γίνεις σωστός άνθρωπος». Και μετά, όταν μου φαινόταν κάτι
στραβό, έλεγα: «Κάτι καλό θα είναι, αλλά εγώ δεν το καταλαβαίνω. Όσες
φορές έβαλα αριστερό λογισμό, έπεσα έξω». Όταν πλέον σιχάθηκα τον εαυτό
μου, με την καλή έννοια, όλους τους δικαιολογούσα. Για τους άλλους
έβρισκα πάντα ελαφρυντικά και μόνον τον εαυτό μου κατέκρινα. Αλλά, εάν ο
άνθρωπος δεν παρακολουθεί τον εαυτό του, όλα τα περνάει απαρατήρητα και
μετά στην Κρίση θα είναι αναπολόγητος.</span></span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6610654732944840621.post-33500038148710639272013-05-27T02:46:00.003-07:002013-05-27T02:46:15.236-07:00Μια ασυνίθιστη επίσκεψη (Γέροντας Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img alt="ger.Porfyrios" class="aligncenter size-full wp-image-88697" height="400" src="http://www.diakonima.gr/wp-content/uploads/2013/05/ger-porfyrios3.jpg" width="300" /></div>
<h1 class="item-title">
<br /></h1>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div class="item-meta meta-top clearfix">
<span style="font-size: x-large;"><span class="item-date">
</span><span class="item-category"><a href="http://www.diakonima.gr/category/%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%ce%b9-%cf%80%ce%b1%cf%84%ce%ad%cf%81%ce%b5%cf%82-%ce%b3%ce%ad%cf%81%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b5%cf%82/%ce%b3%ce%ad%cf%81-%cf%80%ce%bf%cf%81%cf%86%cf%8d%cf%81%ce%b9%ce%bf%cf%82/" title="Προβολή όλων των άρθρων της κατηγορίας Γέρ. Πορφύριος"></a> </span></span>
</div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><span style="font-size: x-large;"></span><br />
<span style="font-size: x-large;">
</span><span style="font-size: x-large;">Στην Εκκλησία του Αγίου Γερασίμου, στην Πολυκλινική, ερχόντουσαν
πολλοί προσκυνητές ν’ ανάψουν το κεράκι τους. Μερικοί έμεναν για
εξομολόγηση, άλλοι έπαιρναν απλώς ευχή, ενώ άλλοι άναβαν το κερί τους,
έκαναν το σταυρό τους κι έφευγαν. Ερχόντουσαν κάθε λογής άνθρωποι,
άνδρες, γυναίκες, μικροί, μεγάλοι, μορφωμένοι, απλοϊκοί κ.λπ. Στην
περιοχή της Ομόνοιας έμεναν άνθρωποι κάθε κατηγορίας.</span><br />
<span style="font-size: x-large;">
</span><span style="font-size: x-large;">Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την<span id="more-165924"></span> εορτή των
Θεοφανείων, ν’ αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα.
Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα
ψάλλοντας: «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε…».Όπως πήγαινα στην οδό
Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που
ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη
σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε
υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα,χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία.
Αφού μου ανοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το «Εν Ιορδάνη
βαπτιζομένου Σου, Κύριε…». Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με
ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ’ τα
δωμάτια. «Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής», είπα μέσα μου. Η γυναίκα
μπηκε μπροστά μου να μ’ εμποδίσει.</span><br />
<span style="font-size: x-large;">
</span><span style="font-size: x-large;">—Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ.</span><br />
<span style="font-size: x-large;">
</span><span style="font-size: x-large;">Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω:</span><br />
<span style="font-size: x-large;">
</span><span style="font-size: x-large;">—Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν’ αγιάσω.</span><br />
<span style="font-size: x-large;">
</span><span style="font-size: x-large;">—Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές.</span><br />
<span style="font-size: x-large;">
</span><span style="font-size: x-large;">—Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν
με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιός κάνει να φιλήσει το
Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: «Οι κοπέλες κάνει να τον
φιλήσουν και οχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου».</span><br />
<span style="font-size: x-large;">
</span><span style="font-size: x-large;">Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο.Της λέω λοιπόν:</span><br />
<span style="font-size: x-large;">
</span><span style="font-size: x-large;">—Ασε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό.</span><br />
<span style="font-size: x-large;">
</span><span style="font-size: x-large;">Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το
«Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε…», διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο
Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ’ αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε
όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ.
Και τους είπα:</span><br />
<span style="font-size: x-large;">
</span><span style="font-size: x-large;">—Παιδιά μου, χρόνια πολλά.Ο Θεός μας αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός
και «βρέχει επί δικαίους και άδικους». Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για
όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και
να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί.Να Τον αγαπήσετε και θα
δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε.</span><br />
<span style="font-size: x-large;">
</span><span style="font-size: x-large;">Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη.</span><br />
<span style="font-size: x-large;">
</span><span style="font-size: x-large;">—Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ’ αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά!</span><br />
<span style="font-size: x-large;">
</span><span style="font-size: x-large;">—Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα.</span><br />
<span style="font-size: x-large;">
</span><br />
<span style="font-size: x-large;">
</span><span style="font-size: x-large;">Πηγή-αναδημοσίευση: Τριμηνιαίο περιοδικό, έκδοσης Ιεράς Μητροπόλεως
Γορτύνης και Αρκαδίας, εν Εσόπτρω, τ.6ο,Απρίλιος – Ιούνιος 2008</span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6610654732944840621.post-76741482305064452952013-05-27T02:36:00.002-07:002013-05-27T02:36:47.689-07:00Γιατί ανάβω το καντήλι;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img alt="" src="http://xristianos.gr/forum/eikones/xristianika_psixofeli/xristianiki_sizitisi/kantili_6302.jpg" style="max-height: 210px; max-width: 400px;" /></div>
<div class="postbody" id="postdiv18151">
<span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br />Είναι
ωραίο πράγμα να ανάβουμε καντήλια μπροστά στις εικόνες. Αλλά πιο ωραίο
πράγμα είναι να προσφέρουμε στον Θεό σαν θυσία τη φλόγα της αγάπης. Τότε
είμαστε αληθινοί προσκυνηταί του.<br /><br />Αν ανάβεις καντήλια στις
εικόνες και δεν έχεις αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον σου αν είσαι
φιλάργυρος και φιλόνικος η θρησκεία σου είναι ματαία.<br /><br /><strong>Γιατί ανάβω το καντήλι;</strong><br /><br />Μου θυμίζει ότι όπως ο Θεός είναι φως, έτσι πρέπει να είναι και η ζωή μας φωτεινή.<br /><br />Είναι ο έλεγχος στα σκοτεινά μας έργα.<br /><br />Είναι μία δική μας θυσία ένδειξη ευγνωμοσύνης και αγάπης για το Χριστό πού θυσιάστηκε για μας.<br /><br />Είναι
το φόβητρο στις δυνάμεις του σκότους που προσπαθούν να απομακρύνουν το
νου του ανθρώπου και τις προσευχές του, από το φως πού είναι ο Θεός.<br /><br />Όπως
το καντήλι καίγεται μέσα στο λάδι έτσι και εμείς πρέπει να ζητάμε το
έλεος του Θεού για τις αμαρτίες μας καίγοντας το δικό μας θέλημα και
κάνοντας το θέλημα του Θεού.<br /><br />Όπως δεν ανάβει το καντήλι χωρίς τα
δικά μας χέρια έτσι και εμείς δεν θα είχαμε το φως αν ο Χριστός και Θεός
μας δεν είχε έρθει στη γη.<br /><br /></span></span><div align="right">
<span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="line-height: normal;">Αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης</span></span></span></div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6610654732944840621.post-81553206426737270832013-05-27T02:33:00.002-07:002013-05-27T02:33:37.837-07:00H αγράμματη γιαγιά που έφθασε στη θέωση!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img alt="" src="http://www.orthodoxphotos.com/Orthodox_Elders/Greek/Fr._Ephraim_of_Katounakia/4.jpg" style="max-height: 210px; max-width: 400px;" /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br />"Στο
μεταξύ, το 1963, λίγο μετά την αναχώρηση τού πατέρα για το Όρος ανήμερα
Μεγάλη Παρασκευή» είχε κοιμηθεί και ή μητέρα τού Γέροντα [ Εφραίμ του
Κατουνακιώτη ] Αυτή ή υπέροχη γυναίκα αφενός αξιώθηκε δύο μέρες προ τού
θανάτου της να γίνει μεγαλόσχημη μοναχή με το όνομα Μαρία -παρακαλούσε
την Παναγία μια ζωή γι' αυτό- αφετέρου είχε έναν χαριτωμένο, οσιακό
όντως θάνατο.<br /><br />Γλυκιά και παρήγορη στους γύρω της ψυχή, όταν για
λόγους καρδιακής πάθησης μπήκε στο Νοσοκομείο του Στρατού, εξέπληξε τους
πάντες με την ευγενική της γλώσσα. Πήγαινε ό γιατρός να την επισκεφθεί:
«Καλώς τον χρυσό μου τον γιατρό. Τι κάνετε; Πώς είσθε; 'Η κυρία σας, τα
παιδάκια σας Είναι καλά;» προλάβαινε και ρωτούσε με χάρη. «Μα, αυτή ή
γιαγιά», έλεγαν θαυμάζοντας οι γιατροί «αντί να της δώσουμε θάρρος
εμείς, αυτή εμψυχώνει και παρηγορεί εμάς». Τον γιο της τον μικρό» τον
αξιωματικό, τον αγαπούσε πολύ. Όταν πήγαινε να την επισκεφθεί. το
διαισθανόταν και έλεγε τάχα εμπιστευτικά στην τότε αρραβωνιαστικιά και
μετά σύζυγο του: «Έρχεται ο δικός σου». Και να σε λίγο ό αξιωματικός.
Απορούσε ή κοπέλα, αν μία πεθερά μπορεί να λέει «ο δικός σου». Κι όμως
μπορούσε.<br /><br />Ό Γέροντας, Όταν έμαθε ότι μπήκε στο Νοσοκομείο,
έστειλε ένα σχήμα και ένα πολυσταύρι στον αδελφό του και του έγραψε να
την κάνουν μοναχή, «διότι δεν θα βγει από το Νοσοκομείο ζωντανή»,
βεβαίωνε.<br /><br />Διηγείται ή κόρη της: «Όταν ή μητέρα μας έγινε
μεγαλόσχημη στο Νοσοκομείο (σε όλη την ζωή της είχε την επιθυμία να
γίνει μοναχή), ενώ τις άλλες ήμερες ήταν σιωπηλή (καθώς έλεγαν οι
νοσοκόμες), την ήμερα και το βράδυ εκείνο συνεχώς μιλούσε! Εγώ κάθισα
κοντά της όλη εκείνη τη νύχτα. Το πρόσωπο της έλαμπε, είχε γίνει φωτεινό
μετά την κουρά της! Μιλούσε και κοίταζε προς τον ουρανό! "Τι λέγεις,
μητέρα;" τη ρωτούσα, "τι βλέπεις;" "Τι να σου πω, παιδί μου, τι Όμορφα!
Τι έβλεπα! Άλλα που βρίσκομαι;" Τότε συνερχόταν, και καταλάβαινε ότι
ήταν στο Νοσοκομείο.<br /><br />-Μετά μία εβδομάδα πού ήταν στο Νοσοκομείο,
και ενώ ήταν καλά και θα έβγαινε, παρουσίασε έναν πυρετό υψηλό,
ανεξήγητο. Ξημερώματα Μεγάλης Παρασκευής κοιμήθηκε. Ό θάνατος της ήταν
ήσυχος, ειρηνικός. Ήρθε ή μοναχή πού την είχε αναλάβει κατά την κουρά
και την έντυνε, δηλαδή την ετοίμαζε. Αμέσως αισθάνομαι έντονη ευωδία,
άρρητη ευωδιά! Λέω τότε στη μοναχή: "Καλά, κι εσείς οι μοναχές βάζετε
αρώματα;" "Όχι, κυρία Ελένη", άπαντα, "δεν βάζουμε αρώματα. Αυτό πού
ευωδιάζει, εγώ το αισθάνθηκα αμέσως, την ώρα πού την άλλαζα. Βγαίνει από
το σώμα της μητέρας σας. Περίμενα να το αισθανθείτε κι εσείς, γι' αυτό
δεν έλεγα τίποτε. Αυτό είναι σημάδι αγιότητας. Είναι σημάδι ότι σώθηκε ή
μητέρα σας". Μείναμε κατάπληκτοι!<br /><br />-Ο ιερέας κατά την κηδεία
θαύμαζε και έλεγε ότι πρόκειται περί άγιας ψυχής! Σαν ίδρωτας έβγαινε
από το σώμα της μητέρας μύρο! Τα ρούχα μας, πού ήρθαν σε επαφή με το
σώμα της μητέρας μας (την αγκαλιάζαμε και την φιλούσαμε), επί μιαν
εβδομάδα ευωδίαζαν! Κατά την κηδεία περισσότερο ευωδίαζε ή μητέρα μας
παρά ό επιτάφιος».<br /><br />Και ό ίδιος ό Γέροντας ομολογούσε: «Ναι, έτσι
έγινε, αφού έπεσα, τρόπον τινά, σε μνησικακία. Να, το εξομολογούμαι. Μία
γυναίκα, λέω, χωριάτισσα, αγράμματη, που έφθασε! Όταν προσευχόμουν γι'
αυτήν, έπαιρνα* δεν έδινα! Πλημμύριζα από χάρη.<br /><br />-Είδα σαν μια
θεωρία, να πούμε. Πήγαινε ή μητέρα μου στον Χριστό: "Καλώς τη Μαρία,
καλώς τη Μαρία". Χρόνια έχουμε εμείς εδώ, για να αποκτήσουμε αυτήν την
κατάσταση.<br /><br />-Πολλές φορές έβλεπα Ότι ή μητέρα μου είναι ό γέρο-Ιωσήφ, και ο γερο-Ιωσήφ μητέρα μου. Ένα πράγμα και οι δύο...<br /><br />-Είδα
ότι είχαν με τον γερο-Ιωσήφ την ίδια πνευματική κατάσταση. Και πριν
πεθάνει, και μετά τον θάνατο της, είχα πληροφορία, την ίδια πληροφορία: ή
μητέρα μας έφθασε σε υψηλά πνευματικά μέτρα. Πώς να το πεις τώρα.
Νερώνεις το κρασί με το νερό ή το νερό με το κρασί, ένα θα γίνει. Έτσι
κάπως. Ό γέρο-Ιωσήφ μητέρα μου, και ή μητέρα μου γέρο-Ιωσήφ ήτανε.<br /><br />-Ή
μητέρα μου δεν είχε παράδειγμα, μονάχη της έκανε υπομονή στις θλίψεις.
Και στο βιβλίο του γέρο-Ιωσήφ βλέπει κανείς την πολλή υπομονή πού έκανε
στις θλίψεις. Για τον Ιώβ γράφει ο άγιος Χρυσόστομος ότι είχε και άλλες
αρετές, άλλα για τη μεγάλη του υπομονή, το να μη γογγύζει, επαινέθηκε
από τον Θεό»."</span></span><br />
<div align="right">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><span style="line-height: normal;"><br /><br />από το βιβλίο: «Γεροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης»,<br /><br />Εκδ . Ι . Ησυχαστηρίου «Αγιος Εφραίμ», Κατουνάκια Αγίου Ορος. </span></span></span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6610654732944840621.post-65725682481732001852013-05-27T02:31:00.002-07:002013-05-27T02:31:28.874-07:00 ΓΕΡΩΝ ΘΑΔΔΑΙΟΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img alt="" src="http://1.bp.blogspot.com/-jecsaedJ4Bs/UaC7WQMtrAI/AAAAAAAAVkY/Zlnqu2DmC34/s320/images.jpg" style="max-height: 210px; max-width: 400px;" /></div>
<div class="postbody" id="postdiv18218" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /><br />
Έχει τεράστια σημασία να υπάρχει κάποιος που να προσεύχεται
πραγματικά μέσα στην οικογένεια. Η προσευχή προσελκύει τη Χάρη του Θεού
καιτην αισθάνονται όλα τα μέλη της οικογένειας, ακόμα κι εκείνοι των
οποίων η καρδιά έχει παγώσει. Πάντα να προσεύχεστε.</span></span> <span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /><br /><br />Μπορείτε
να δείτε και μόνοι σας πώς μπορεί κανείς να δημιουργήσει αρμονία ή
δυσαρμονία μέσα σε μια οικογένεια, ανάλογα με το είδος των λογισμών και
των ευχών που κάνει. Αν η κεφαλή της οικογένειας είναι φορτωμένη με
σκοτούρες και λογισμούς σχετικούς με κάποια δυσκολία, τότε η ειρήνη σε
κείνη την οικογένεια διαταράσσεται. Όλα τα μέλη της οικογένειας
καταθλίβονται — δεν έχουν ειρήνη και παραμυθία. Η κεφαλή της οικογένειας
πρέπει να ακτινοβολεί αγαθότητα προς όλα τα μέλη της οικογένειας του.<br />Έτσι λειτουργεί η «μηχανή των λογισμών» μας.<br /><br /><br />Όταν
ήμουν νέος δεν ήξερα ότι δεν πρέπει ποτέ να κάνουμε αρνητικούς
λογισμούς για τους βιολογικούς ή πνευματικούς μας γονείς. Δεν πρέπει
ποτέ να τους πληγώνουμε, ούτε καν στους λογισμούς μας. Εκείνο τον καιρό,
δεν ήξερα ότι η προσβολή προς τον άλλο έχει τέτοιες αρνητικές συνέπειες
προς όλους μας. Υπέφερα πολύ με το να πληγώνω τον πατέρα μου στους
λογισμούς μου, και δεν μπορώ να μετανοήσω επαρκώς γι' αυτό. 0 πατέρας
μου ήταν ένας ήσυχος και πράος άνθρωπος, απίστευτα αγαθός προς τον
καθένα. Ουδέποτε στη ζωή του αρρώστησε, διότι είχε πάντοτε ειρήνη και τα
εσώτερα όργανα του σώματος του λειτουργούσαν χωρίς άγχος. Στοχαζόταν τη
ζωή του σαν να ήταν ένα φιλμ. Όταν τον προσέβαλε ενίοτε κάποιος,
εκείνος δεν το έπαιρνε, κατάκαρδα — ήταν ήσυχος και πράος άνθρωπος. Θα
ήμουν ευτυχής αν είχα κληρονομήσει τον χαρακτήρα του.<br /><br />Ήρθε κάποτε
να με δει ένα κορίτσι. Οι γονείς του ήταν κι οι δύο γιατροί. Ήρθε στη
Βιτόβνιτσα και με ρώταγε διάφορα πράγματα. Αγαπούσε πάρα πολύ την
οικογένεια της αλλά όχι τη μητέρα της. Όταν τη ρώτησα γιατί, μου
απάντησε ότι η μητέρα της πάντοτε ήθελε γιο... Την ικέτεψα να μην κάνει
πόλεμο στη μητέρα της, η οποία την εξέθρεψε στη μήτρα της, τη γέννησε
και τη μεγάλωσε... Τώρα εκείνο το κορίτσι είναι η μόνη παρηγοριά της
μητέρας της στη ζωή. Δύο φορές έφυγε για το μοναστήρι, αλλά ο πατέρας
της την έφερε και πάλι πίσω στο σπίτι. Της είπα να μη στενοχωρεί τους
γονείς της και να έχει υπομονή, διότι μπορεί κανείς να είναι μοναχός
ακόμα και χωρίς ράσα. 0 Κύριος δεν απαιτεί από μας να φοράμε ράσα,
απαιτεί να είμαστε αγαθοί και καλοί.<br /><br />Τιμωρούμε τα παιδιά μας, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχουμε το δικαίωμα να το κάνουμε αυτό.<br />διότι
αποτύχαμε να τους διδάξουμε τον σωστό τρόπο. Μια γυναίκα γιατρός μου
έλεγε παλιότερα σε ένα γράμμα της, «Με τον άντρα μου, που είναι επίσης
γιατρός, έχουμε ένα γιο. 0 γιος μας έχει ήδη διαλύσει ολοσχερώς τρία
αυτοκίνητα — δόξα τω Θεώ παραμένει ζωντανός. Τώρα θέλει να του
αγοράσουμε κι άλλο αυτοκίνητο, αλλά δεν έχουμε πλέον τα μέσα. Όταν
γυρίζουμε σπίτι από τη δουλειά, προσπαθεί να μας αποσπάσει χρήματα με τη
βία. Τι να κάνω για να λύσω αυτό το πρόβλημα;». Της είπα ότι δεν φταίει
άλλος κανείς πέρα από τους ίδιους. Είχαν ένα γιο και του έκαναν όλα τα
καπρίτσια από την πρώτη του παιδική ηλικία. Όταν ήταν νεότερος, οι
απαιτήσεις του ήταν μικρές, αλλά τώρα που μεγάλωσε, το ίδιο έκαναν κι
εκείνες. Το μόνο πράγμα που μπορούν τώρα να κάνουν είναι να αφιερώσουν
πολλή αγάπη και πολλή φροντίδα στον γιο τους, ώστε να συνέλθει ίσως και
να καταλάβει ότι οι γονείς του το μόνο που έχουν στον νου τους είναι το
δικό του συμφέρον. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος πέρα από τον τρόπο της
αγάπης. Βλέπετε από αυτό το παράδειγμα πόσο μπορούμε να βελτιώσουμε τη
ζωή μας και τις ζωές των πλησίον μας με τους λογισμούς μας. Εύχομαι να
έχετε επιτυχίες προς αυτή την κατεύθυνση.<br /><br />Βλέπετε πόσο μεγάλη
είναι η δύναμη των βιολογικών αλλά και των πνευματικών γονέων; Πολλές
φορές έχω δει να επαληθεύονται οι προβλέψεις των βιολογικών και των
πνευματικών γονέων στις ζωές των παιδιών τους.<br />Κάποτε με άφησε άναυδο
το πώς δύο συγκεκριμένοι ευσεβείς γονείς σκότωσαν το παιδί τους με τους
λογισμούς τους. 0 μοναχογιός τους ήταν ένα ευσεβές παιδί, που
γαλουχήθηκε στην πίστη από μικρό. Ήταν σαν άγγελος και είχε μια
απίστευτη καλοσύνη. Κάποτε ήρθε μια κοπέλα από την πόλη του και του
ζήτησε τη βοήθεια του. Το ζήτημα είχε ως εξής: εκείνη είχε μείνει έγκυος
από κάποιον και ήθελε από τον ευσεβή εκείνο νέο να την παντρευτεί,
διότι οι γονείς και τα αδέρφια της ήταν πολύ αυστηροί. Αν άρχιζε να
φαίνεται η εγκυμοσύνη της, η μοναδική της λύση θα ήταν να αυτοκτονήσει. Ο
νεαρός άνδρας συγκατατέθηκε να προχωρήσουν σ' αυτό τον λευκό γάμο.
Συμφώνησαν πως όταν το παιδί θα γεννηθεί και θα μάθει να περπατάει, θα
πάρει ο καθένας τον ξεχωριστό του δρόμο. Καθώς όμως η πόλη τους ήταν
πολύ μικρή, το όλο ζήτημα έγινε γρήγορα γνωστό, και η μητέρα του νεαρού
άνδρα δεν μπορούσε να αντέξει τη ντροπή. 0 πατέρας, από την άλλη πλευρά,
είπε ότι δική του ήταν η ζωή (του γιου τους) κι όχι της μητέρας του.
Όμως εκείνη δεν άκουγε τίποτα. «Δεν θέλω να τον ξαναδώ στα μάτια μου
ζωντανό!», είπε. Κι αυτό ακριβώς συνέβη. Δεν πέρασε πολύς καιρός και ο
γιος σκοτώθηκε σε δυστύχημα με τη μοτοσυκλέτα. Αλλόφρων η μητέρα ήρθε σε
μένα. «Εσύ η ίδια σκότωσες το γιο σου», της είπα. «Οι λογισμοί ενός
ανθρώπου είναι πολύ ισχυροί. Είπες ότι εύχεσαι να μην τον ξαναδείς
ζωντανό και αυτό ακριβώς είναι που συνέβη». Κάποιες φορές οι γονείς μας
κάνουν λάθος, αλλά για μας τα παιδιά τους, έχουν δίκιο, και πρέπει να
τους υπακούσουμε. Τότε θα έχουμε την ευλογία τους.<br /></span></span><div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><span style="line-height: normal;"><br /><br />ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΓΕΡΩΝ ΘΑΔΔΑΙΟΣ. ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ.</span></span></span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">
</span><span class="postbody"></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span class="postbody"></span></span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6610654732944840621.post-41172641850435992422013-05-27T02:30:00.004-07:002013-05-27T02:30:38.995-07:00Ο πόνος της Παναγίας (από τις σημειώσεις του Αγίου Σιλουανού)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img alt="" src="http://www.diakonima.gr/wp-content/uploads/2011/04/i-akra-tapeinosi-kai-i-panagia.jpg" style="max-height: 210px; max-width: 400px;" /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><br /><br />Όταν
η ψυχή κατέχεται από την αγάπη του Θεού, τότε, ω, πώς είναι όλα
ευχάριστα, αγαπημένα και χαρμόσυνα! Η αγάπη, όμως, αυτή συνεπάγεται
θλίψη· και όσο βαθύτερη είναι η αγάπη, τόσο μεγαλύτερη είναι και η
θλίψη.<br /><br />Η Θεοτόκος δεν αμάρτησε ποτέ, ούτε καν με το λογισμό, και
δεν έχασε ποτέ τη χάρη, αλλά και Αυτή είχε μεγάλες θλίψεις. Όταν
στεκόταν δίπλα στο Σταυρό, τότε ήταν η θλίψη Της απέραντη σαν τον
ωκεανό, και οι πόνοι της ψυχής Της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτεροι από τον
πόνο του Αδάμ μετά την έξωση από τον Παράδεισο, γιατί και η αγάπη Της
ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερη από την αγάπη του Αδάμ στον Παράδεισο.<br /><br />Και
αν επέζησε, επέζησε μόνο με τη θεία δύναμη, με την ενίσχυση του Κυρίου,
γιατί το θέλημά Του ήταν να δει η Θεοτόκος την Ανάσταση και ύστερα,
μετά την Ανάληψή Του, να παραμείνει παρηγοριά και χαρά των Αποστόλων και
του νέου χριστιανικού λαού.<br /><br />Εμείς δεν φτάνουμε στο πλήρωμα της
αγάπης της Θεοτόκου, και γι’ αυτό δεν μπορούμε να εννοήσουμε πλήρως το
βάθος της θλίψεώς Της. Η αγάπη Της ήταν τέλεια. Αγαπούσε άπειρα τον Θεό
και Υιό Της, αλλ’ αγαπούσε και το λαό με μεγάλη αγάπη. Και τί αισθανόταν
άραγε, όταν εκείνοι, που τόσο πολύ η ίδια αγαπούσε και που τόσο πολύ
ποθούσε τη σωτηρία τους, σταύρωναν τον αγαπημένο της Υιό;<br /><br />Αυτό
δεν μπορούμε να το συλλάβουμε, γιατί η αγάπη μας για τον Θεό και τους
ανθρώπους είναι λίγη. Κι όπως η αγάπη της Παναγίας υπήρξε απέραντη και
ακατάληπτη, έτσι απέραντος ήταν και ο πόνος της που παραμένει
ακατάληπτος για μάς.<br /><br />(…)<br /><br />Η Θεοτόκος δεν παρέδωσε στη Γραφή
ούτε τις σκέψεις Tης ούτε την αγάπη Tης για τον Υιό και Θεό Tης ούτε
τις θλίψεις της ψυχής Tης κατά την ώρα της σταυρώσεως, γιατί ούτε και
τότε θα μπορούσαμε να τα συλλάβουμε. Η αγάπη Tης για τον Θεό ήταν
ισχυρότερη και φλογερότερη από την αγάπη των Χερουβείμ και των Σεραφείμ,
και όλες οι δυνάμεις των αγγέλων και αρχαγγέλων εκπλήσσονται με Αυτήν.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: large;"><span style="line-height: normal;"><br />Πηγή:
Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, εκδ.
Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας, ενδέκατη έκδοση, σελ.
467-472)</span></span></span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6610654732944840621.post-21214111464145552942013-05-17T09:58:00.001-07:002013-05-17T09:58:40.139-07:00Γέροντας Πορφύριος: ”Δεν γίνεστε Άγιοι κυνηγώντας το κακό”<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h2 style="text-align: justify;">
<br /></h2>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><img alt="ger.porfyrios" class="size-large wp-image-141308 alignleft" height="483" src="http://vatopaidi.files.wordpress.com/2013/05/ger-porfyrios.jpg?w=600&h=483" style="margin: 2px 20px;" width="600" />Δεν γίνεστε άγιοι κυνηγώντας το κακό. Άστε το κακό. Να κοιτάζετε προς τον Χριστό κι αυτό θα σας σώσει.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Εκεινο που κάνει άγιο τον άνθρωπο ειναι η αγάπη, η λατρεία
πρὸς τὸν Χριστό, η οποία δὲν μπορει νὰ εκφραστει, δὲν μπορει, δὲν
μπορει…</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Καὶ προσπαθει ο άνθρωπος να κάνει ασκήσεις, νὰ κάνει τέτοια πράγματα και να καταπονει τον εαυτό του για την αγάπη του Θεού.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Κανεὶς ασκητὴς δεν αγίασε χωρὶς ασκήσεις.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Κανεὶς δὲν μπόρεσε ν’ ανέλθει στην πνευματικότητα χωρὶς ν’
ασκηθει. Πρέπει νὰ γίνονται ασκήσεις. Άσκηση ειναι οι μετάνοιες, οι
αγρυπνίες κ.λπ., αλλὰ όχι μὲ βία.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Όλα νὰ γίνονται μὲ χαρά. Δὲν ειναι οι μετάνοιες ποὺ θὰ
κάνουμε, δὲν ειναι οι προσευχές, ειναι τὸ δόσιμο, ο έρωτας γιὰ τὸν
Χριστό, γιὰ τὰ πνευματικά.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Υπάρχουν πολλοὶ ποὺ τὰ κάνουνε αυτὰ όχι γιὰ τὸν Θεὸ αλλὰ
γιὰ άσκηση, γιὰ ωφέλεια σωματική. Όμως οι πνευματικοὶ άνθρωποι τὸ
κάνουνε γιὰ ψυχικὴ ωφέλεια, γιὰ τὸν Θεό.<span id="more-141307"></span></span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Αλλὰ καὶ τὸ σωμα ωφελειται πολύ, δὲν αρρωσταίνει. Πολλὰ
καλὰ έρχονται. Μέσα στὴν άσκηση, τὶς μετάνοιες, τὶς αγρυπνίες καὶ τὶς
άλλες κακουχίες ειναι καὶ η νηστεία.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">«Παχεια γαστὴρ λεπτὸν ου τίκτει νόον». Εγὼ τὸ γνωρίζω αυτὸ απ’ τοὺς Πατέρες. Όλα τὰ πατερικὰ βιβλία μιλουν γιὰ τὴ νηστεία.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Οι Πατέρες τονίζουν νὰ μὴν τρωμε δυσκολοχώνευτα φαγητὰ ὴ
λιπαρὰ καὶ παχιά, γιατὶ κάνουν κακὸ στὸ σωμα αλλὰ καὶ στὴν ψυχή. Λένε
ότι τὸ προβατάκι τρώει τὰ χορταράκια της γης κι ειναι τόσο ήσυχο. Είδατε
ποὺ λένε, «σὰν τὸ πρόβατο».</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Ενῴ ο σκύλος ὴ η γάτα κι όλ’ αυτὰ τὰ σαρκοφάγα ειναι όλα
τους άγρια ζωα. Τὸ κρέας κάνει κακὸ στὸν άνθρωπο. Κάνουν καλὸ τὰ χόρτα,
τὰ φρουτα κ.λπ.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Γι’ αυτὸ οι Πατέρες μιλουν γιὰ νηστεία καὶ κατακρίνουν τὴν
πολυφαγία καὶ τὴν ηδονὴ ποὺ αἰσθάνεται κανεὶς μὲ τὰ φαγητὰ τὰ πλούσια.
Νὰ είναι πιὸ ἁπλὰ τὰ φαγητά μας. Νὰ μὴν ασχολούμαστε τόσο πολὺ μ’ αυτά.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Δὲν ειναι τὸ φαγητό, δὲν ειναι οι καλὲς συνθήκες διαβίωσης,
ποὺ εξασφαλίζουν τὴν καλὴ υγεία. Ειναι η αγία ζωή, η ζωὴ του Χριστου.
Ξέρω γιὰ ασκητὲς ποὺ νηστεύανε πολὺ καὶ δὲν είχανε καμιά̀ αρρώστια.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Δὲν κινδυνεύει νὰ πάθει κανεὶς τίποτε απ’ τὴ νηστεία.
Κανεὶς δὲν έχει αρρωστήσει απ’ τὴ νηστεία. Πιὸ πολὺ αρρωσταίνουν Εκεινοι
ποὺ τρωνε κρέατα κι αυγὰ καὶ γάλατα, παρὰ Εκεινοι ποὺ ειναι
λιτοδίαιτοι. Ειναι παρατηρημένο αυτό.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Νὰ τὸ πάρουμε και από την ιατρική επίστημη, τώρα το συνιστά αυτὸ το πράγμα.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Οι νηστευτὲς νηστεύουν καὶ δὲν παθαίνουν τίποτε· όχι ἁπλως δὲν παθαίνουν, αλλὰ θεραπεύονται απὸ αρρώστιες.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Γιὰ νὰ τὰ κάνετε όμως αυτά, πρέπει νὰ έχετε πίστη. Αλλιως
σᾶς πιάνει λιγούρα. Η νηστεία ειναι καὶ ζήτημα πίστεως. Δὲν παθαίνετε μ’
αυτὴν κακό, όταν τὸ χωνέψετε καλὰ τὸ φαγητό σας.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Οι ασκητὲς μεταποιούν τὸν αέρα σὲ λεύκωμα καὶ δὲν τοὺς
πειράζει η νηστεία. Όταν έχετε τὸν έρωτα στὸ θειον, μπορειτε νὰ
νηστεύετε μὲ ευχαρίστηση κι όλα ειναι εύκολα· αλλιως σᾶς φαίνονται όλα
βουνό.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Όποιοι έδωσαν τὴν καρδιά τους στὸν Χριστὸ καὶ μὲ θερμὴ
αγάπη έλεγαν τὴν ευχὴ κυριάρχησαν καὶ νίκησαν τὴ λαιμαργία καὶ τὴν
έλλειψη Εγκράτειας.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Υπάρχουν σήμερα πολλοὶ άνθρωποι, ποὺ δὲν μπορουσαν νὰ
νηστέψουν μιὰ μέρα καὶ τώρα ζουν μὲ χορτοφαγία, όχι γιὰ λόγους
θρησκευτικούς, ἁπλως γιατὶ πίστεψαν ότι αυτὸ θὰ κάνει καλὸ στὴν ὑγεία
τους.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Αλλὰ πρέπει νὰ τὸ πιστέψεις, ότι δὲν πρόκειται νὰ πάθεις τίποτε, ποὺ δὲν τρώεις κρέας.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Όταν ο άνθρωπος βέβαια ειναι ασθενής, δὲν ειναι αμαρτία νὰ
φάει πρὸς στήριξιν του οργανισμου καὶ φαγητὰ μὴ νηστήσιμα. Τὸ ἁλάτι
χρειάζεται στὸν ὀργανισμὸ του ανθρώπου.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Υπάρχει μιὰ φήμη ότι τὸ αλάτι κάνει κακό. Δὲν ειναι σωστὸ
αυτό. Ειναι στοιχειο ποὺ χρειάζεται. Καὶ ειναι ορισμένοι μάλιστα ποὺ τὸ
έχουν πολὺ ανάγκη.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Άλλοι δὲν τὸ έχουν ανάγκη, Ενῳ κάποιους τοὺς πειράζει.
Ειναι ζήτημα ιχνοστοιχείων του οργανισμου. Χρειάζεται μικροβιολογικὴ
Εξέταση. Εγὼ τί όνειρα έχω! Γιὰ τὸ Άγιον Όρος δηλαδή.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Παρήγγειλα σιτάρι, γιὰ ν’ αλέθουμε, νὰ φτιάχνουμε ψωμί
σταρίσιο. Καὶ σκέφτομαι νὰ πάρουμε διάφορα όσπρια καὶ νὰ τ’ αλέθουμε καὶ
νὰ τ’ ανακατώνουμε, σιτάρι μὲ ρύζι, σόγια, σογιάλευρο μὲ φακὲς κ.λπ.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Κι έπειτα έχουμε καὶ τὰ κολοκύθια καὶ τὶς ντομάτες καὶ τὶς
πατάτες κι όλα τ’ άλλα χορταρικά. Καὶ μὲ τὸν πατέρα Ησύχιο είχαμε ένα
όνειρο.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Μιὰ φορὰ λέγαμε νὰ πάμε νὰ γίνουμε Ερημίτες κάπου καὶ νὰ
σπείρουμε σιτάρι καὶ νὰ τὸ μουσκεύουμε καὶ νὰ τὸ τρωμε. Μήπως ὁ Μέγας
Βασίλειος Εκει, στὴν έρημο, έτσι δὲν έκανε;</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Αλλὰ τώρα εμές μας κακοφαίνεται.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div dir="ltr" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">* (Από το βιβλίο “Βίος και Λόγοι” – Ι.Μ. Χρυσοπηγής Χανιά)</span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6610654732944840621.post-40903895569795704342013-05-17T09:56:00.002-07:002013-05-17T09:56:53.999-07:00Οικογενειακές στενοχώριες και αγιασμός – Γέρων Πορφύριος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h2 style="text-align: justify;">
<br /></h2>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img alt="185724-por2" class="size-full wp-image-138132 alignleft" src="http://vatopaidi.files.wordpress.com/2013/04/185724-por2.jpg?w=780" style="margin: 2px 20px;" /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Για
να διορθώσει σ’ έναν αδελφό τα πολλά ελαττώματα του, όπως καί σέ όλους
μας, έπαιρνε ό Γέροντας παραδείγματα άπό τή φύση και τή ζωή του και τοϋ
έλεγε:</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">«Να ξέρεις, παιδί μου, τίποτα δεν έγινε εκεί και ώς έτυχε.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Όλα έχουν τό σκοπό τους.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Και τίποτα δέν γίνεται χωρίς νά υπάρχει αίτία.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Ούτε μια πευκοβελόνα δέν πέφτει άπό τό πεύκο αν δέ θέλει ό Θεός.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Γι’ αυτό θά πρέπει νά μή στενοχωριέσαι γιά ό,τι σού γίνεται.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Έτσι αγιαζόμαστε.<span id="more-138124"></span></span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Νά! εσύ στενοχωριέσαι μέ τά πρόσωπα τού σπιτιού σου και βασανίζεσαι πότε μέ τή γυναίκα σου καί πότε μέ τά παιδιά σου.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Αυτά είναι όμως πού σέ κάνουν καί ανεβαίνεις πνευματικά ψηλά.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">“Αν δέν ήσαν αυτοί, έσύ δέν θά προχωρούσες καθόλου. Σού τους έχει
δώσει ό Θεός γιά σένα. Μά θά μού πείς -συνέχισε ό Γέροντας- είναι καλό
νά υποφέρουμε άπό τους αγαπημένους μας;</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Έ! έτσι τό θέλει ό Θεός.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Καί έσύ είσαι ευαίσθητος πολύ καί άπό τή στενοχώρια σου, σού πονάει
τό στομάχι σου καί ή κοιλιά σου εκεί χαμηλά. “Ετσι δέν είναι;»</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Ναί, μά είναι κακό Παππούλη, τον ρωτάει ό αδελφός, νά είναι κανείς ευαίσθητος;</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">«Ναί, τού απαντάει ό Γέροντας, είναι κακό νά είναι κανείς πολύ
ευαίσθητος σαν εσένα, γιατί με τη στενοχώρια δημιουργείς διάφορες
σωματικές αρρώστιες. Δέν ξέρεις ακόμα ότι καί όλες οί ψυχικές αρρώστιες
είναι δαιμόνια;»</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Όχι, τοΰ λέει ό αδελφός.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">«Έ! μάθε το τώρα άπό μένα» κατέληξε ό Γέροντας.</span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6610654732944840621.post-37525652129760588082013-05-17T09:54:00.000-07:002013-05-17T09:54:03.645-07:00Ποτέ «ας το βρη από τον Θεό»!!! (Γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h2 style="text-align: justify;">
<br /></h2>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img alt="π. Παΐσιος ζωγραφιά" class="aligncenter wp-image-136326" height="577" src="http://vatopaidi.files.wordpress.com/2013/04/cf80-cf80ceb1ce90cf83ceb9cebfcf82-ceb6cf89ceb3cf81ceb1cf86ceb9ceac.jpg?w=420&h=577" width="420" /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><i>- Γέροντα, είναι σωστό να λέη κανείς γι’ αυτόν που τον αδικεί: «ας το βρη από τον Θεό»;</i></span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">- Όποιος το λέει αυτό κοροϊδεύεται από τον πονηρό και δεν καταλαβαίνει ότι με αυτόν τον τρόπο καταριέται με ευγένεια.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Είναι μερικοί που λένε ότι είναι ευαίσθητοι και έχουν αγάπη και
λεπτότητα και ανέχονται μεν τις αδικίες που τους κάνουν οι άνθρωποι,
αλλά λένε: «Ας το βρουν από τον Θεό».</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Σ’ αυτήν την ζωή όλοι οι άνθρωποι δίνουμε εξετάσεις, για να περάσουμε
στην άλλη την αιώνια, στον παράδεισο. Μου λέει ο λογισμός ότι αυτή η
ευγενική κατάρα είναι κάτω από την πνευματική βάση και δεν επιτρέπεται
σε Χριστιανό, γιατί ο Χριστός δεν μας δίδαξε τέτοιου είδους αγάπη, αλλά
το «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι ».</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Όπως επίσης καλύτερη ευχή από όλες είναι, όταν μας καταριούνται άδικα και το δεχόμαστε σιωπηλά με καλοσύνη.<span id="more-136325"></span></span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Όταν συκοφαντηθούμε ή αδικηθούμε είτε από επιπόλαιους είτε από
πονηρούς ανθρώπους, που έχουν κακότητα και διαστρέφουν και την αλήθεια,
εάν μπορούμε, καλά είναι να μη θέλουμε να δικαιωθούμε, όταν η αδικία
αφορά μόνον το άτομό μας. Ούτε και να πούμε: «Να το βρουν από τον Θεό»,
γιατί και αυτό είναι κατάρα.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Καλά είναι να τους συγχωρέσουμε με όλη την καρδιά μας και να
παρακαλέσουμε τον Θεό να μας δυναμώση, να μπορέσουμε να σηκώσουμε το
βάρος της συκοφαντίας και να συνεχίζουμε την πνευματική ζωή (στην
αφάνεια, όσο μπορούμε). Ας συνεχίζουν οι άνθρωποι που έχουν ως τυπικό να
κρίνουν και να κατακρίνουν, να μας αδικούν, γιατί συνέχεια με τον τρόπο
τους αυτόν μας ετοιμάζουν χρυσά στεφάνια για την αληθινή ζωή.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Φυσικά, όσοι είναι κοντά στον Θεό ποτέ δεν καταριούνται, γιατί δεν
έχουν κακότητα αλλά όλο καλωσύνη και ό,τι κακό κι αν πετάξη κανείς σ’
αυτούς τους αγιασμένους ανθρώπους αγιάζεται, και αισθάνονται μεγάλη,
κρυφή χαρά.</span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6610654732944840621.post-67852678684785626852013-05-17T09:52:00.003-07:002013-05-17T09:52:40.527-07:00Η αναπηρία είναι ευλογία από Τον Θεό – Λόγοι Δ’ – γέροντος Παϊσίου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h2 style="text-align: justify;">
<br /></h2>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">
</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img alt="pPAISIOS-1" class="size-full wp-image-137037 alignleft" src="http://vatopaidi.files.wordpress.com/2013/04/ppaisios-1.jpg?w=780" style="margin: 2px 20px;" /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">
</span></div>
<h3 style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span>- Μια αναπηρία, Γέροντα, μπορεί να δημιουργήση σύμπλεγμα κατωτερότητος;</span></span></h3>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">
- Αυτά είναι μπανταλά .</span>
<span style="font-size: large;">- Στους αναπήρους όμως, Γέροντα, μερικές φορές συμβαίνει αυτό.</span><br />
<span style="font-size: large;">- Συμβαίνει, γιατί δεν τοποθετούνται σωστά.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Όταν καταλάβουν ότι η αναπηρία είναι ευλογία από τον Θεό, τοποθετούνται σωστά και απαλλάσσονται από την μειονεκτικότητα.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Όταν ένα μικρό παιδί έχη κάποια αναπηρία και δεν
έχη βοηθηθή, ώστε να χαίρεται για την αναπηρία του, τότε έχει
ελαφρυντικά, αν αισθάνεται μειονεκτικά.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Αλλά, αν μεγαλώση και παραμένη η μειονεκτικότητα, σημαίνει ότι δεν έχει συλλάβει το βαθύτερο νόημα της ζωής.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Σε ένα κοριτσάκι, όταν ήταν εννέα χρονών, παρουσιάσθηκε όγκος στο μάτι του και οι γιατροί του αφήρεσαν το ένα μάτι.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Τα παιδιά στο σχολείο το κορόιδευαν και αυτό το καημένο βασανιζόταν.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Ο πατέρας του ήρθε στο Καλύβι και μου είπε το πρόβλημά του.<br />
«»Σκέφθηκα, Γέροντα, μου είπε, πως, αν του παίρνω ό,τι μου ζητάει, θα το
βοηθήσω, γιατί θα χαίρεται και θα ξεχνάη την στενοχώρια για την
αναπηρία του.<br />
Ναι, αλλά πως να το κάνω αυτό; Έχω άλλα πέντε μικρά παιδιά, που ζηλεύουν, γιατί δεν καταλαβαίνουν».</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">«Τι είναι αυτά; του λέω. Αυτά είναι μια ψεύτικη παρηγοριά· δεν είναι λύση.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Αν του παίρνης τώρα όποιο φόρεμα σου ζητάει, μετά
από λίγα χρόνια θα σου ζητήση να του πάρης και μερσεντές. Πως θα τα
βγάλης πέρα;</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Ύστερα θα μάθη ότι μερικοί έχουν αεροπλάνα στην
ταράτσα τους και θα σου ζητάη να του πάρης αεροπλάνο! Τι θα κάνης τότε;
Προσπάθησε να βοηθήσηςτο παιδί σου να χαρή που έχει ένα μάτι.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Να αισθάνεται ότι είναι μάρτυρας.</span>
<span style="font-size: large;">Πολλούς Μάρτυρες τους έβγαζαν τα μάτια, τους έκοβαν τα αυτιά, την μύτη, και ο κόσμος γελούσε μαζί τους.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Αυτοί όμως, ενώ υπέφεραν από τον πόνο και από την κοροϊδία των ανθρώπων, δεν υποχωρούσαν και υπέμειναν ακλόνητοι το μαρτύριο. <span id="more-137029"></span>Αν
το παιδί καταλάβη και αντιμετωπίση με δοξολογία την αναπηρία του, ο
Θεός θα το κατατάξη με τους Ομολογητές. Μικρό πράγμα είναι να οικονομήση
ο Θεός να βγάλουν το μάτι του παιδιού με τέτοιο τρόπο, που να μην
πονέση, και να το κατατάξη με τους Ομολογητές; Γιατί αυτό δεν έχει
αμαρτίες να εξοφλήση και θα έχη καθαρό μισθό από αυτήν την αναπηρία». Με
ευχαρίστησε ο<br />
καημένος και έφυγε αναπαυμένος. Πράγματι βοήθησε το κοριτσάκι του να
καταλάβη ότι η αναπηρία του ήταν ευλογία από τον Θεό και να δοξολογή τον
Θεό. Έτσι μεγάλωσε φυσιολογικά, σπούδασε φιλολογία και τώρα εργάζεται
ως καθηγήτρια και χαίρεται πιο πολύ από άλλες κοπέλες που τα έχουν όλα
και βασανίζονται, γιατί δεν έχουν συλλάβει το βαθύτερο νόημα της ζωής.</span>
<span style="font-size: large;">- Όταν οι άνθρωποι δεν καταλάβουν το βαθύτερο νόημα της ζωής,
βασανίζονται και με τις ευλογίες και με τις ευκαιρίες που τους δίνει ο
Θεός για την σωτηρία τους. Ενώ, όποιος τοποθετείται σωστά, όλα τα
χαίρεται. Και κουτσός να είναι, το χαίρεται! Και να μην του κόβη πολύ,
το χαίρεται. Και φτωχός να είναι, το χαίρεται.<br />
Καταλαβαίνω βέβαια πόσο δυσκολεύονται οι ανάπηροι και προσεύχομαι πολύ
γι’ αυτούς, και πιο πολύ για τις κοπέλες. Για ένα αγόρι μια αναπηρία δεν
είναι και τόσο βαρύ· για μια κοπέλα όμως, που θέλει να αποκατασταθή,
είναι δύσκολο.</span><br />
<span style="font-size: large;">Ιδίως οι τυφλοί πόσο δυσκολεύονται! Οι καημένοι δεν μπορούν να
εξυπηρετηθούν· όταν περπατούν, σκοντάφτουν… Στην προσευχή μου ζητώ από
τον Θεό να δώση στους τυφλούς τουλάχιστον λίγο φως, για να μπορούν κάπως
να αυτοεξυπηρετούνται.</span><br />
<span style="font-size: large;">- Γέροντα, κι εγώ στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να διαβάσω έστω ένα
κεφάλαιο από το Ευαγγέλιο, γιατί δεν βλέπω καλά. Μας έχετε πει πως, αν
διαβάζη κανείς κάθε μέρα ένα κεφάλαιο, αγιάζεται.</span><br />
<span style="font-size: large;">- Γιατί να στενοχωριέσαι γι’ αυτό; Αν διαβάσης λίγους στίχους ή μόνο
μία λέξη ή απλώς ασπασθής το Ευαγγέλιο, δεν αγιάζεσαι; Άλλωστε εσύ δεν
γνώρισες τώρα τον Χριστό. Γιατί δεν μελετάς νοερά όσα διάβασες ή όσα
άκουσες μέχρι τώρα; Όλη η βάση είναι η σωστή τοποθέτηση. Να πης: «Τώρα ο
Θεός με θέλει έτσι, πριν από λίγα χρόνια με ήθελε αλλιώς». Ένας ευλαβής
δικηγόρος στα γεράματά του δεν έβλεπε και μου είπε μια φορά: «Κάνε,
άγιε Γέροντα, προσευχή να μπορώ λίγο να διαβάζω και να γνωρίζω τα
προσφιλή μου πρόσωπα». «Τα προσφιλή πρόσωπα τα γνωρίζεις και από την
φωνή, του είπα. Όσο για το διάβασμα, τόσα χρόνια διάβαζες. Τώρα να λες
την ευχή. Φαίνεται ότι τώρα ο Θεός αυτό θέλει από σένα». Και από τότε ο
καημένος ένιωθε μεγαλύτερη χαρά από ό,τι όταν έβλεπε.</span><br />
<span style="font-size: large;"><strong></strong></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><strong>Ο ουράνιος μισθός για την αναπηρία <a href="http://vatopaidi.files.wordpress.com/2013/04/paisios.jpg"><img alt="paisios" class="size-full wp-image-137036 alignright" src="http://vatopaidi.files.wordpress.com/2013/04/paisios.jpg?w=780" style="margin: 2px 20px;" /></a><br />
</strong><br />
Όταν έχουμε κάποια αναπηρία, αν κάνουμε υπομονή και δεν γκρινιάζουμε,
τότε έχουμε μεγαλύτερο μισθό. Γιατί όλοι οι ανάπηροι αποταμιεύουν. Ένας
κουφό αυτί, ένας τυφλός από το τυφλό μάτι, ένας κουτσός από το κουτσό
πόδι. Είναι μεγάλη υπόθεση! Αν κάνουν και λίγο αγώνα κατά των ψυχικών
παθών, θα έχουν να λάβουν και στεφάνια από τον Θεό. Βλέπεις, οι ανάπηροι
πολέμου παίρνουν σύνταξη, παίρνουν και παράσημα.<br />
Όποιος έχει ομορφιά, λεβεντιά, υγεία, και δεν αγωνίζεται να κόψη τα
ελαττώματά του, θα του πη ο Θεός: «Απήλαυσες στην ζωή σου τα αγαθά σου,
την λεβεντιά σου! Τι σου χρωστώ τώρα; Τίποτε».</span>
<span style="font-size: large;">Ενώ όποιος έχει μια αναπηρία – είτε έτσι γεννήθηκε, είτε την
κληρονόμησε από τους γονείς του, είτε την απέκτησε αργότερα -, πρέπει να
χαίρεται, γιατί έχει να λάβη στην άλλη ζωή. Όταν μάλιστα δεν έχη
φταίξει, θα έχη καθαρό ουράνιο μισθό, χωρίς κρατήσεις. Δεν είναι μικρό
πράγμα μια ολόκληρη ζωή να μην μπορή κάποιος λ.χ. να απλώση το πόδι του,
να μην μπορή να καθήση, να μην μπορή να κάνη μετάνοιες κ.λπ. Στην άλλη
ζωή ο Θεός θα του πη: «Έλα, παιδί μου, κάθησε πια αιώνια άνετα σ’ αυτήν
την πολυθρόνα». Γι’ αυτό λέω, χίλιες φορές να είχα γεννηθή
καθυστερημένος διανοητικά, τυφλός, κουφός, γιατί θα είχα να λάβω τότε
από τον Θεό.</span><br />
<span style="font-size: large;">Οι ανάπηροι, εάν δεν γογγύζουν, αλλά δοξολογούν ταπεινά τον Θεό και
ζουν κοντά Του, θα έχουν την καλύτερη θέση στον Παράδεισο. Ο Θεός θα
τους κατατάξη με τους Ομολογητές και τους Μάρτυρες, που έδωσαν για την
αγάπη του Χριστού τα χέρια και τα πόδια τους, και τώρα στον Παράδεισο
φιλούν με ευλάβεια συνέχεια τα πόδια και τα χέρια του Χριστού.</span><br />
<span style="font-size: large;">- Και όταν, Γέροντα, κάποιος είναι λ.χ. κουφός και γκρινιάρης;</span><br />
<span style="font-size: large;">- Και τα μικρά παιδιά γκρινιάζουν. Ο Θεός σε πολλά δεν δίνει σημασία.
Βλέπετε, οι καλοί γονείς αγαπούν όλα τα παιδιά τους εξίσου, αλλά
δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα αδύνατα ή τα ανάπηρα. Το ίδιο κάνει
και ο Θεός, ο Καλός μας Πατέρας, για τα παιδιά Του που είναι αδύνατα
σωματικά ή πνευματικά, αρκεί αυτά να έχουν αγαθή διάθεση και να Του
δίνουν το δικαίωμα να επεμβαίνη στην ζωή τους.</span><br />
<span style="font-size: large;"><strong>Τα καθυστερημένα παιδιά<br />
</strong><br />
Οι μάνες που έχουν καθυστερημένα παιδιά, που κάνουν συνέχεια σκηνές, που
λερώνουν, τι τραβάνε οι καημένες! Μαρτύριο! Γνώρισα μια μάνα που έχει
κοτζάμ παιδί και δεν μπορεί να το κουμαντάρη, γιατί κάνει κάτι αταξίες!…
Το καημένο παίρνει τις ακαθαρσίες και πασαλείβει τα ντουβάρια, τα
σεντόνια… Η μάνα να συμμαζεύη, να καθαρίζη το σπίτι, να κάνη όλο το
νοικοκυριό, και αυτό να τα κάνη όλα άνω-κάτω, όλα να τα λερώνη. Να κρύβη
η φουκαριάρα τα απορρυπαντικά και αυτό να τα βρίσκη και να τα πίνη!
Ολόκληρα ντουλάπια τα πετάει κάτω από το μπαλκόνι.<br />
Φύλαξε ο Θεός και δεν σκότωσε κανέναν μέχρι τώρα. Και δεν είναι μια μέρα και δυο. Χρόνια ολόκληρα είναι η κατάσταση!</span><br />
<span style="font-size: large;">- Μπορεί, Γέροντα, κάποιος που είναι λειψός στο μυαλό να έχη ταπείνωση και καλωσύνη;</span><br />
<span style="font-size: large;">- Πως δεν μπορεί! Να, αυτό το παιδάκι που έρχεται συχνά εδώ στο
μοναστήρι μπορεί να είναι διανοητικά καθυστερημένο, αλλά την καλωσύνη
που έχει αυτό, ποιος λογικός άνθρωπος την έχει;<br />
Τι προσευχή, τι μετάνοιες κάνει! Όταν με την κήλη δυσκολευόμουν να κάνω
μετάνοιες, του είπαν οι γονείς του: «Ο Παππούλης είναι άρρωστος· δεν
μπορεί να κάνη μετάνοιες». Κάνω ‘γω», είπε εκείνο, και έκανε μετά
μετάνοιες για μένα και γινόταν μούσκεμα στον ιδρώτα. Πόσο φιλότιμο, πόση
αρχοντιά έχει! Μια φορά το έδειρε ένα παιδί στην γειτονιά, κι εκείνο,
αφού έφαγε το ξύλο, του έδωσε το χέρι και του είπε: «Γεια, χαρά!».
Ακούς; Ποιος γνωστικός το κάνει αυτό, κι ας έχη διαβάσει Ευαγγέλιο και
ένα σωρό πνευματικά βιβλία. Να, και πριν από λίγες μέρες που είχε έρθει
εδώ όλη η οικογένεια του να με δη, αυτό κάθησε δίπλα μου και η αδελφούλα
του πιο πέρα. Μόλις είδε την αδελφούλα του που κάθησε μακριά μου, «έλα,
κοντά Παππούλη», της λέει και την έβαλε δίπλα μου. Πολύ με συγκίνησε
και του έδωσα ευλογία έναν μεγάλο φιλντισένιο σταυρό που μου είχαν φέρει
από τα Ιεροσόλυμα. Μόλις τον πήρε στα χέρια του, «γιαγιά», είπε και
έδειξε πως θα τον βάλη στον τάφο της γιαγιάς του! Φοβερό! Τίποτε δεν
θέλει για τον εαυτό του· όλα για τους άλλους!<br />
Αυτό θα πάη με τα τσαρούχια στον Παράδεισο, αλλά θα βάλη και τους γονείς του στον Παράδεισο.<br />
Μακάρι να ήμουν και εγώ στην θέση του, και ας μην καταλάβαινα και ας μη
μιλούσα. Ενώ ο Θεός μου έδωσε όλα τα αγαθά, εγώ τα αχρήστευσα. Στην άλλη
ζωή θα κρύβωνται μπροστά του ακόμη και θεολόγοι. Μου λέει ο λογισμός
ότι οι θεολόγοι Άγιοι στον Ουρανό δεν θα είναι σε καλύτερη θέση ως προς
την γνώση του Θεού από αυτά τα παιδάκια. Ίσως σ’ αυτά να δώση ο δίκαιος
Θεός και κάτι παραπάνω, γιατί εδώ έζησαν στερημένα.</span><br />
<span style="font-size: large;">- Γέροντα, όταν μελαγχολή κανείς, τι πρέπει να κάνη, για να το ξεπεράση;</span><br />
<span style="font-size: large;">- Χρειάζεται θεία παρηγοριά.</span><br />
<span style="font-size: large;">- Και πως θα την πάρη;</span><br />
<span style="font-size: large;">- Να γαντζωθή στον Χριστό και ο Χριστός θα του την δώση. Πολλές<br />
φορές μπλέκεται το φιλότιμο με τον εγωισμό. Οι περισσότεροι σχιζοφρενείς είναι ευαίσθητες ψυχές.<br />
Τυχαίνει να συμβή ένα τιποτένιο πράγμα ή κάτι που δεν μπορούν να το αντιμετωπίσουν και υποφέρουν πολύ.<br />
Άλλος σκοτώνει άνθρωπο και είναι σαν να μη συμβαίνη τίποτε, ενώ ένας
ευαίσθητος, ένα γατάκι αν πατήση λίγο στο πόδι κατά λάθος, υποφέρει και
δεν κοιμάται από την στενοχώρια του. Και άμα δεν κοιμηθή δυο-τρία
βράδια, μετά φυσικά θα τρέξη στον γιατρό.</span><br />
<span style="font-size: large;">- Γέροντα, η ψυχολογία λέει ότι, για να βοηθηθή ένας ψυχοπαθής, πρέπει να λείψη το αίτιο.</span><br />
<span style="font-size: large;">- Ναι, αλλά αν υπάρχη αίτιο. Γιατί μερικές φορές, ενώ κάποια πράγματα
είναι φυσιολογικά, δικαιολογούνται κατά κάποιον τρόπο, οι άνθρωποι
μπαίνουν σε λογισμούς, που πάνε να παλαβώσουν. «Μήπως έχω κάτι
κληρονομικό; μήπως δεν είμαι καλά;», λένε. Γνώρισα ένα παλληκάρι που
σπούδαζε, διάβαζε έντεκαώρες το εικοσιτετράωρο και έπαιρνε υποτροφία.<br />
Βοηθούσε και την οικογένεια του, γιατί ο πατέρας του ήταν άρρωστος. Στο
τέλος κουράστηκε, γιατί ήταν ευαίσθητο· είχε συνεχώς πονοκεφάλους και με
πολύ κόπο πήρε το πτυχίο. Είχε μετά λογισμούς μήπως ήταν κληρονομικό.
Τι κληρονομικό; Μα και μόνον αν διαβάζη κανείς έντεκα ώρες την ημέρα, θα
πάθη υπερκόπωση, πόσο μάλλον να βοηθάη και τους γονείς και να είναι και
ευαίσθητος.</span><br />
<span style="font-size: large;">- Γέροντα, ένα παιδί παρουσίασε κάποια μελαγχολία μετά την αυτοκτονία του πατέρα του. Μήπως είναι κληρονομικό;</span><br />
<span style="font-size: large;">- Μπορεί να τραυματίσθηκε ψυχικά το παιδί. Δεν είναι απόλυτο ότι αυτό είναι κληρονομικό.</span><br />
<span style="font-size: large;">Ύστερα δεν ξέρουμε και ο πατέρας σε τι κατάσταση βρέθηκε και
αυτοκτόνησε. Βέβαια, ένα παιδί που ο πατέρας του είναι κλειστός εκ
φύσεως χρειάζεται βοήθεια. Γιατί, αν συνεχίση και αυτό να είναι κλειστό –
έχει και τον λογισμό μήπως είναι κάτι κληρονομικό -, μπορεί να
αρρωστήση.</span><br />
<span style="font-size: large;">Ο Θεός πάντοτε επιτρέπει να δοκιμασθή ο άνθρωπος όσο αντέχει, αλλά
προστίθενται και οι κοροϊδίες των ανθρώπων, οπότε κάμπτεται η ψυχή από
το επιπλέον βάρος και γογγύζει. Τους τρελλούς οι άνθρωποι τους
αποτρελλαίνουν. Στην αρχή η τρέλλα οικονομιέται. Παλιά δεν υπήρχαν
ψυχιατρεία και, αν ήταν κανείς τρελλός, τον έκλειναν σε κάποιο δωμάτιο
με σιδεριές! Ήταν μια. Περαιτέρω την έλεγαν, που την είχαν κλεισμένη στο
σπίτι! Τα παιδιά την πετροβολούσαν, την κορόιδευαν. Αγρίευε η
φουκαριάρα, έπιανε τις σιδεριές, φώναζε και ό,τι έβρισκε μπροστά της το
πετούσε έξω! Στην άλλη ζωή όμως θα δης η Περιστέρω να ξεπερνάη πολλές
γνωστικές.<br />
Θυμάμαι και μια άλλη περίπτωση. Ήταν μια οικογένεια που η μεγάλη κόρη
τους ήταν λίγο λειψή, αλλά είχε πολλή καλωσύνη. Ήταν σαράντα ετών, αλλά
ήταν σαν πέντε. Τι σκηνές της έκαναν μικροί-μεγάλοι! Μια φορά την άφησαν
οι γονείς της να μαγειρέψη κι εκείνοι πήγαν στο χωράφι. Θα ερχόταν ο
αδελφός της από το χωράφι, για να φέρη τα καλαμπόκια, και θα έπαιρνε το
φαγητό να το πάη στο χωράφι να φάνε οι γονείς τους και οι εργάτες.
Μάζεψε η καημένη από τον κήπο κολοκυθάκια, μελιτζάνες, φασολάκια και τα
είχε έτοιμα να τα μαγειρέψη. Πάει η μικρότερη αδελφή της, που ήταν
σωστός πειρασμός, τραβάει τον γάιδαρο από το αυτί και τον βάζει και τα
τρώει όλα! Άντε μετά η καημένη να πάη να μαζέψη άλλα. Και δεν είπε
τίποτε. Μέχρι να τα ετοιμάση ξανά, ήρθε ο αδελφός της, και αυτή μόλις
τότε έβαζε φαγητό στην φωτιά. Ξεφόρτωσε τα ζώα και, όταν είδε ότι δεν
ήταν έτοιμο το φαγητό, της έδωσε ένα ξύλο! Τι ταλαιπωρία περνούσε κάθε
μέρα! Η μάνα της η φουκαριάρα παρακαλούσε να πεθάνη πρώτα η κόρη της και
μετά αυτή, γιατί σκεφτόταν ποιος θα την φρόντιζε. Και πράγματι, πέθανε
πρώτα η κόρη και ύστερα η μάνα.<br />
Πάντως, αυτοί που δεν είναι καλά στο μυαλό, είναι καλύτερα από πολλούς
άλλους. Έχουν το ακαταλόγιστο και χωρίς εξετάσεις περνούν στην άλλη ζωή.</span><br />
<span style="font-size: large;"><strong>Η σωστή τοποθέτηση των γονέων για την αναπηρία των παιδιών τους<br />
</strong><br />
Υπάρχουν μητέρες που, αν διαπιστωθή κατά την εγκυμοσύνη ότι το παιδάκι
που θα γεννήσουν θα είναι ανάπηρο ή διανοητικά καθυστερημένο, κάνουν
έκτρωση και το σκοτώνουν. Δεν σκέφτονται ότι και αυτό έχει ψυχή. Πόσοι
πατέρες έρχονται και μου λένε: «Το δικό μου το παιδί να είναι σπαστικό;
Γιατί να το κάνη έτσι ο Θεός; Δεν μπορώ να το αντέξω». Πόση αναίδεια
προς τον Θεό έχει αυτή η αντιμετώπιση, πόσο πείσμα, πόσο εγωισμό. Αυτοί,
να τους βοηθήση ο Θεός, να γίνουν χειρότεροι. Κάποτε ήρθε στο Καλύβι με
τον πατέρα του ένας φοιτητής που είχε πάθει το μυαλό του από λογισμούς
και του είχαν κάνει ηλεκτροσόκ. Το καημένο είχε στρυμωχθή πολύ από το
σπίτι του. Είχε και μια ευλάβεια! Έκανε μετάνοιες και χτυπούσε το κεφάλι
του κάτω στο χώμα.<br />
«Μήπως λυπηθή το χώμα ο Θεός, έλεγε, και λυπηθή και εμένα που το
χτύπησα». Δηλαδή μήπως λυπηθή ο Θεός το χώμα που πόνεσε από το δικό του
χτύπημα και λυπηθή κι εκείνον. Μου έκανε εντύπωση! Αισθανόταν τον εαυτό
του ανάξιο. Όποτε ζοριζόταν, ερχόταν στο Όρος. Του τακτοποιούσα τους
λογισμούς, περνούσε έναν-δυο μήνες καλά και ύστερα πάλι τα ίδια.<br />
Ο πατέρας του δεν ήθελε να βλέπουν οι γνωστοί τους το παιδί, γιατί
θιγόταν η υπόληψή του. Υπέφερε από τον εγωισμό του. «Εκτίθεμαι στον
κόσμο με τον γιο μου», μου είπε. Μόλις το ακούει το παιδί, του λέει:
«Βρε, να ταπεινωθής. Εγώ είμαι τρελλός και κινούμαι άνετα. Θα με βάλης
σε καλούπια; Να ξέρης ότι έχεις ένα τρελλό παιδί και να κινήσαι άνετα. Ο
μόνος είσαι που έχεις τρελλό παιδί;». Σκέφθηκα: «Ποιος είναι τώρα από
τους δυο τρελλούς;».</span><br />
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Βλέπετε που οδηγεί πολλές φορές ο εγωισμός;</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Να θέλη ο πατέρας ακόμη και την καταστροφή του παιδιού του!</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Και στον κόσμο όταν ήμουν, γνώριζα έναν
καθυστερημένο διανοητικά, που οι συγγενείς του, όταν πήγαιναν κάπου με
καμμιά συντροφιά, δεν τον έπαιρναν μαζί τους, για να μη ντροπιασθούν!</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Και εμένα με κορόιδευαν, επειδή καταδεχόμουν να συζητάω μαζί του.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Εγώ όμως τον είχα σε καλύτερη θέση στην καρδιά μου από ό,τι εκείνους.</span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6610654732944840621.post-74200982974616493622013-05-17T09:51:00.000-07:002013-05-17T09:51:50.350-07:00Γέροντας Παϊσιος: Ο Θεός θέλει ο άνθρωπος να βοηθιέται από άλλον άνθρωπο για να ταπεινώνεται<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h2 style="text-align: justify;">
<br /></h2>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img alt="8fa396093868a4c52f0e69e7ba4cf6bc_M" class="size-full wp-image-138061 alignright" src="http://vatopaidi.files.wordpress.com/2013/04/8fa396093868a4c52f0e69e7ba4cf6bc_m.jpg?w=780" style="margin: 2px 20px;" /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><b>Ο Γέροντας Παΐσιος συνομιλεί με κάποιον άλλο γέροντα…</b></span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">- Γέροντα, όταν αντιμετωπίζω ένα θέμα και προσεύχωμαι γι’ αυτό, πως θα καταλάβω ποιο είναι το θέλημα του Θεού;</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">- Το θέλημα του Θεού δεν βρίσκεται έτσι.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Καλύτερα να ρωτάς για ένα πρόβλημά σου. Να μη ζητάς πληροφορία από
τον Θεό, εφόσον μπορείς να συμβουλευθής κάποιον άνθρωπο, γιατί μπορεί να
πλανηθής.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Κάποιος πήγαινε σε μια εκκλησία, στεκόταν μπροστά στο εικονοστάσι και έλεγε: «Παναγία μου, να πάρω χρήματα από το κουτί;».<span id="more-138060"></span></span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Του έλεγε ο λογισμός: «Πάρ’ τα». «Ναι, θα τα πάρω», έλεγε και έπαιρνε τα χρήματα.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Μια-δυο-τρεις φορές, ένας επίτροπος προβληματίσθηκε. «Τι γίνεται;
Λέει. Κάποιος πρέπει να παίρνη τα χρήματα» και πήγε να παρακολουθήση. Τι
να δη; Σε λίγο ήρθε αυτός και επανέλαβε τα ίδια: «Παναγία μου, να πάρω
τα χρήματα από το κουτί; Ναι, θα τα πάρω», είπε, οπότε τον έπιασε ο
επίτροπος.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Πάντοτε, όταν υπάρχη άνθρωπος πνευματικός, τον οποίο μπορείς να
ρωτήσης, πρέπει να ρωτήσης. Όταν δεν υπάρχη άνθρωπος να ρωτήσης – λ.χ.
βρίσκεσαι στην έρημο -, αλλά υπάρχη μέσα σου η δίψα της υπακοής, τότε ο
Καλός Θεός γίνεται ο Ίδιος Γέροντας και σε φωτίζει και σε πληροφορεί.
Δεν μπορείς, ας υποθέσουμε, να βρης κάποιον, για να σου εξηγήση ένα
χωρίο από την Αγία Γραφή; Τότε σε φωτίζει ο Θεός και το καταλαβαίνεις.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">- Γέροντα, πως θα καταλάβη κανείς, αν κάτι που συμβαίνει στον αγώνα του είναι από τον πειρασμό ή από δική του απροσεξία;</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">- Θα πάη να ρωτήση.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">- Δηλαδή μόνος του δεν μπορεί να το καταλάβη;</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">- Και να καταλαβαίνη κάτι, δεν μπορεί να είναι σίγουρος. Εδώ και ένας
που έχει εμπειρία, πάει και ρωτάει κάποιον άλλον. Εγώ για ένα ατομικό
μου θέμα πάντοτε θα ρωτήσω. Την δική μου λύση, και σοφώτερη να είναι,
την θεωρώ την μεγαλύτερη βλακεία, όταν πρόκειται για προσωπικό μου θέμα.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Ούτε πάω σε κάποιον που ξέρει τι με αναπαύει, αλλά σε κάποιον που δεν
ξέρει. Βλέπεις, και ένας γιατρός, για να είναι σίγουρος ότι έκανε καλή
διάγνωση σε μια δύσκολη περίπτωση, συμβουλεύεται και άλλον γιατρό, πόσο
μάλλον ένας φοιτητής! Όσο πνευματικός άνθρωπος κι αν είναι κανείς, και
όσο καλή τακτοποίηση κι αν κάνη μόνος του στα θέματά του, δεν μπορεί να
αναπαυθή, γιατί ο Θεός θέλει ο άνθρωπος να βοηθιέται από τον άνθρωπο και
να διορθώνεται δια του ανθρώπου.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Τα οικονομάει έτσι ο Καλός Θεός, για να ταπεινώνεται ο άνθρωπος.
Πρέπει να εκθέτη κανείς τους λογισμούς του και τις καταστάσεις που
περνάει στον πνευματικό του, να τον συμβουλεύεται και να μην αποφασίζη
μόνος του για τα δύσκολα θέματα ούτε να αντιμετωπίζη μόνος τους τις
δυσκολίες που συναντάει στον αγώνα του, κάνοντας πρόβες στον εαυτό του,
γιατί ο πειρασμός θα τον μπερδέψη και θα του δημιουργήση προβλήματα.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Μερικοί φθάνουν στο σημείο να βάζουν μόνοι τους κανόνα στον εαυτό τους. Είναι πολύ επικίνδυνα αυτά τα πράγματα.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Όποιος δεν έχει πνευματικό, για να τον συμβουλεύεται στην πνευματική
του πορεία, μπερδεύεται, κουράζεται, καθυστερεί και δύσκολα θα φθάση
στον προορισμό του. Αν δίνη μόνος του λύση στα προβλήματά του, όσο σοφός
και αν είναι, επειδή κινείται με αυτοπεποίθηση και υπερηφάνεια, μένει
σκοτισμένος.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Ενώ, όποιος ταπεινώνεται και πηγαίνει με εμπιστοσύνη και αυταπάρνηση
στον πνευματικό και ζητά την γνώμη του, βοηθιέται και του δίνει την
σωστή απάντηση.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Να, όταν έρχεται κάποιος με ευλάβεια, με τον λογισμό πως είμαι άγιος,
ενώ εγώ είμαι τενεκές, έχω προσέξει ότι νιώθω μέσα μου μια αλλοίωση και
αυτά που του λέω δεν είναι δικά μου.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Από αυτό καταλαβαίνω ξεκάθαρα ότι ο άνθρωπος αυτός έχει έρθει με
ευλάβεια, και ο Θεός, για να μην τον αδικήση, δίνει σ’ εμένα αυτήν την
καλή κατάσταση. Σε τέτοιες περιπτώσεις, αν πρόκειται για ένα σοβαρό
θέμα, ο Θεός σε πληροφορεί και μπορείς να του πης τι θα συμβή, πότε θα
συμβή και πώς να το αντιμετωπίση.</span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6610654732944840621.post-83762189782807586042013-05-17T09:49:00.001-07:002013-05-17T09:49:03.265-07:00Η στάση μας απέναντι στη ζωή και το θάνατο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><a href="http://pemptousia-2.wpengine.netdna-cdn.com/wp-content/uploads/2013/04/st.Theofanis-eglistos3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="st.Theofanis eglistos3" border="0" class="aligncenter size-full wp-image-50002" data-cfloaded="true" data-cfsrc="http://pemptousia-2.wpengine.netdna-cdn.com/wp-content/uploads/2013/04/st.Theofanis-eglistos3.jpg" height="319" src="http://pemptousia-2.wpengine.netdna-cdn.com/wp-content/uploads/2013/04/st.Theofanis-eglistos3.jpg" width="320" /></a></span></div>
<div id="articlePage-mainArticleTitle" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"></span><br /><span style="font-size: x-large;"></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Η επιθυμία σας να ζήσετε είναι φυσική και
δεν έχει τίποτε το εφάμαρτο. Ωστόσο η χριστιανική στάση απέναντι στη
ζωή και το θάνατο είναι: «Ας γίνει το θέλημα του Κυρίου» (Πράξ. 21:14).
Γιατί, όπως λέει ο απόστολος Παύλος, κανένας μας δεν ζει για τον εαυτό
του και κανένας μας δεν πεθαίνει για τον εαυτό του. Όταν ζούμε, ζούμε
για τον Κύριο. Και όταν πεθαίνουμε, πεθαίνουμε για τον Κύριο. Είτε,
λοιπόν, ζούμε είτε πεθαίνουμε, σ’ Εκείνον ανήκουμε (Ρωμ. 14:7-8). Αυτή
τη διάθεση πρέπει να καλλιεργήσουμε μέσα μας, διώχνοντας κάθε φόβο και
κάθε ανησυχία.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">“Πώς να παρουσιαστώ στον Κύριο, όταν
πεθάνω;” αναρωτιέστε. Να παρουσιαστείτε έχοντας καθαριστεί από τις
αμαρτίες σας με τη μετάνοια και την Εξομολόγηση, έχοντας λάβει το εφόδιο
της αιώνιας ζωής, τα άχραντα Μυστήρια του Χριστού, έχοντας στο νου σας
αγαθούς λογισμούς και στην καρδιά σας άγια αισθήματα -πίστη, ελπίδα,
ταπείνωση, φόβο Θεού… Τα αισθήματα αυτά αντικαθιστούν όλα τα καλά έργα,
που η αρρώστια δεν σας επιτρέπει να κάνετε.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Πώς να αντιμετωπίζουμε το θάνατο των οικείων μας.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Η κόρη σας πέθανε. Αφού ξεχώριζε για την
ευσέβεια και την καλοσύνη της, θα έπρεπε να λέτε: “Δόξα στ’ όνομα Σου,
Κύριε, που την πήρες τόσο γρήγορα, για να μην απατηθεί από τους
πειρασμούς και τις μάταιες απολαύσεις του κόσμου!”. Εσείς, απεναντίας,
θρηνείτε και παραπονιέστε και βαρυγκωμάτε… Γιατί; Επειδή γλύτωσε από τα
βάσανα της πρόσκαιρης τούτης ζωής και βρέθηκε στην αιώνια βασιλεία του
Κυρίου; Θα ήταν, λοιπόν, καλύτερα να ζούσε μερικά χρόνια ακόμα, να
σκλαβωνόταν στα πάθη και την αμαρτία -κάτι συνηθισμένο για τις κοπέλες
της εποχής μας και μάλιστα τις όμορφες, όπως ήταν εκείνη- κι έτσι να
έχανε την αιώνια ζωή; Τί σοφή μητέρα που είστε!</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Λυπάστε επειδή η κόρη σας σώθηκε και δεν καταστράφηκε!</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Η μνημόνευση των νεκρών.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Ρωτάτε, γιατί μνημονεύουμε τους
«κεκοιμημένους». Γιατί έτσι διδαχθήκαμε από την αγία Εκκλησία μας. Γιατί
έτσι παραλάβαμε από τους θεοφώτιστους και πνευματοφόρους πατέρες μας.
Γιατί έτσι γινόταν και γίνεται σ’ όλους τους χριστιανικούς αιώνες, από
την αποστολική εποχή μέχρι σήμερα. Άλλα το φιλοπερίεργο μυαλουδάκι μας
θέλει να χώνεται παντού και να φωνάζει: Γιατί; Γιατί; Γιατί;… Ξέρετε τί
του χρειάζεται; Να του δώσετε, με την ακράδαντη πίστη σας, ένα γερό
χαστούκι και να το αναγκάσετε έτσι να σωπάσει!</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Όσο για κείνον τον πολυτάραχο, που όλο
τέτοια θέματα σκαλίζει, πέστε του θαρρετά: Άκου, ανόητε! Οι νεκροί ζουν.
Και η επικοινωνία μας μαζί τους δεν έχει διακοπεί. Δεν προσευχόμαστε
αδιάκριτα για όλους τους ζωντανούς αδελφούς μας χριστιανούς, ανεξάρτητα
από την αρετή ή την κακία τους; Ε, λοιπόν, έτσι προσευχόμαστε και για
όλους τους «κεκοιμημένους», ανεξάρτητα από το αν συναριθμήθηκαν -κάτι
άγνωστο σ’ εμάς- με τους δικαίους ή με τους αδίκους. Η προσευχή μας γι’
αυτούς είναι εκδήλωση χριστιανικής αγάπης. Πριν από την τελική Κρίση,
όσο ακόμα δεν έχουν χωριστεί τα «πρόβατα» από τα «ερίφια» (Ματθ. 25:33),
όλοι οι πιστοί, ζωντανοί και «κεκοιμημένοι», αποτελούμε μία Εκκλησία.
Και όλοι, ως μέλη του Σώματος του Χριστού, επικοινωνούμε αγαπητικά. Ο
θάνατος δεν μας χωρίζει!</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">“Σε τί τους ωφελούν οι προσευχές μας,
αφού έχει ήδη αποφασιστεί η κατάταξή τους είτε στον παράδεισο είτε στην
κόλαση;”, αναρωτιέστε. Αλλά μέχρι τη γενική Κρίση, ο κολασμός μιας ψυχής
δεν είναι οριστικά αποφασισμένος. Ώσπου ν’ αποφανθεί τότε τελεσίδικα ο
μόνος Κριτής, κανέναν δεν μπορούμε να θεωρούμε τελειωτικά καταδικασμένο.
Γι’ αυτό, ενισχυμένοι από την ελπίδα στην άπειρη ευσπλαχνία του Θεού,
προσευχόμαστε σ’ Αυτόν να ελεήσει ακόμα κι εκείνους που πέθαναν μέσα
στην ασέβεια.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">“Επιτρέπεται η μνημόνευση των αλλόπιστων;”.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Όχι. Η άγια Εκκλησία μας δεν τους
γνωρίζει, αφού δεν έγιναν ποτέ μέλη της, και γι’ αυτό δεν τους
μνημονεύει. Βέβαια, προσεύχεται γενικά για την επιστροφή εκείνων που
είναι ακόμα ζωντανοί. Μπορούμε, πάντως, στην ατομική μας προσευχή να
παρακαλάμε το Θεό για τη σωτηρία επώνυμων, συγγενών και γνωστών,
αλλόπιστων.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Πού βρίσκονται οι «κεκοιμημένοι» αμαρτωλοί;</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Πού βρίσκονται οι ψυχές των αμαρτωλών που πέθαναν αμετανόητοι και ασυγχώρητοι;</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Αμέσως μετά τον σωματικό θάνατο του
ανθρώπου, είτε ενάρετου είτε αμαρτωλού, η ψυχή του υφίσταται τη λεγόμενη
μερική-ατομική κρίση. Κρίνεται, δηλαδή, σε μια πρώτη φάση από το Θεό
και στη συνέχεια τοποθετείται σ’ έναν υπεραισθητό χώρο, όπου,
περιμένοντας την τελική και καθολική Κρίση, προγεύεται είτε την
ευφροσύνη του παραδείσου, αν ήταν δίκαιη, είτε το βασανισμό της
κολάσεως, αν ήταν αμαρτωλή και δεν μετανόησε ως την ώρα της εξόδου της
από το σώμα. Περιορισμένες, λοιπόν, σ’ αυτόν το χώρο, τον καθορισμένο
από τον Κύριο και γνωστό μόνο σ’ Αυτόν, οι ψυχές των αμετανόητων
αμαρτωλών περιμένουν με τρόμο, φρίκη και οδύνη τη στιγμή της οριστικής
τους καταδίκης.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">(Αγ. Θεοφάνους του Εγκλείστου, «Ο δρόμος της ζωής» -επιλογές-, Ι.Μ.Παρακλήτου)</span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6610654732944840621.post-73976519664685755812013-05-17T09:46:00.003-07:002013-05-17T09:46:43.833-07:00Γέροντας Πορφύριος: Άλλο ευγένεια και άλλο ευλάβεια.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h2 style="text-align: justify;">
<br /></h2>
<span style="font-size: x-large;"></span><br /><span style="font-size: x-large;"></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://vatopaidi.files.wordpress.com/2013/04/ceb3ceadcf81cebfcebdcf84ceb1cf82-cf80cebfcf81cf86cf8dcf81ceb9cebfcf82-ceaccebbcebbcebf-ceb5cf85ceb3ceadcebdceb5ceb9ceb1-cebaceb1ceb9.jpg?w=600&h=450" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Γέροντας Πορφύριος- Άλλο ευγένεια και άλλο ευλάβεια." border="0" class="size-large wp-image-137172 alignleft" height="300" src="http://vatopaidi.files.wordpress.com/2013/04/ceb3ceadcf81cebfcebdcf84ceb1cf82-cf80cebfcf81cf86cf8dcf81ceb9cebfcf82-ceaccebbcebbcebf-ceb5cf85ceb3ceadcebdceb5ceb9ceb1-cebaceb1ceb9.jpg?w=600&h=450" style="margin-top: 2px;" width="400" /></a></div>
<h3 style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><span>Κρίνοντας τη συμπεριφορά των σημερινών ανθρώπων ό Γέροντας έλεγε:</span></span></h3>
<span style="font-size: x-large;">
</span><h3 style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><span> «Οι άνθρωποι βασανίζονται σήμερα από
τις ευκολίες, οι όποιες ξεπερνούν τα όρια τους και γίνονται δυσκολίες.
πριν ξεχρεώσουν το ένα μηχάνημα, χρεώνονται το άλλο. </span></span></h3>
<span style="font-size: x-large;">
</span><h3 style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><a href="http://www.blogger.com/null" name="more"></a><span>Όλα σήμερα ξεπέρασαν τα όρια τους. Από τα θερμοκήπια περάσαμε στις ορμόνες». </span></span></h3>
<span style="font-size: x-large;">
</span><h3 style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><span>Ιδού μία αρίστη ανατομία της ζωής των
σημερινών ανθρώπων, οι οποίοι μέσα στις ευκολίες του πολιτισμού πού
δημιούργησαν πνίγονται, δυσκολεύονται, χάνονται.</span></span></h3>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">
Τα εύκολα έφεραν τα δύσκολα.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Οι ανέσεις έφεραν τις πιέσεις, πού προέρχονται από τον εσωτερικό
κόσμο του ανθρώπου, ό όποιος, παρά την πρόοδο και τα αγαθά της σύγχρονης
κοινωνίας, μένει άδειος και μάλιστα ανικανοποίητος.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">«Πολλοί άνθρωποι, έλεγε ό Γέροντας, ζουν χωρίς ιδανικά.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Δεν πιστεύουν στην άλλη ζωή. <span id="more-137171"></span>Δεν έχουν συλλάβει το βαθύτερο νόημα της ζωής. Το κακό ξεκινά από την έλλειψη πίστης στην άλλη ζωή.</span>
<span style="font-size: x-large;"><a href="http://www.blogger.com/null" name="more"></a><br />
Οι σημερινοί άνθρωποι ομοιάζουν με γερές μηχανές πού έχουν παγωμένα
λάδια. Έχουν παγωμένη καρδιά. Δεν χρησιμοποιούν την καρδιά τους, γι’
αυτό βασανίζονται. Ευτυχώς, όμως, υπάρχει καλό προζύμι. Οι ορθόδοξοι
έχουμε το χάρισμα της ευλάβειας. Οι Ευρωπαίοι έχουν την ευγένεια
Δυστυχώς, χάνομε την ευλάβεια και δεν έχομε και την ευγένεια. Έτσι, τα
πράγματα γίνονται χειρότερα».</span>
<span style="font-size: x-large;">Αλήθεια, πώς μπορεί κανείς να έχει ιδανικά όταν δεν δίδει μεταφυσικές
διαστάσεις στη ζωή του; Ή οποία ευγένεια, όσο κι αν «υποχρεώνει», δεν
μπορεί να συγκριθεί με την αρετή της ευλάβειας, για την οποία ό Γέροντας
έλεγε: «Μία γυναίκα πού έχει ευλάβεια αξίζει περισσότερο από την εικόνα
μίας αγίας, γιατί είναι ζωντανή»!</span><br />
<span style="font-size: x-large;">Οι άνθρωποι με παγωμένες καρδιές δεν μπορούν να είναι ευλαβείς.
Υπάρχουν όμως και οι εξαιρέσεις των ευλαβών ανθρώπων. Είναι το καλό
προζύμι, πού μπορεί να ζυμώσει όλους τους άλλους, σύμφωνα με τη
διαβεβαίωση του αποστόλου Παύλου: «Μικρά ζύμη όλον το φύραμα ζυμοί»
(Γαλ. ε’ 9). Πράγματι, με μικρή ποσότητα από προζύμι μπορεί κανείς να
ζυμώσει μεγάλη ποσότητα ψωμιού. Έτσι, και λίγοι ευλαβείς άνθρωποι με το
παράδειγμα της κατά Χριστόν ζωής τους μπορούν να επηρεάσουν και πολλούς
άλλους, οί οποίοι ζουν διαφορετικά.</span><br />
<span style="font-size: x-large;">Έχουμε πολλά παραδείγματα ευσεβών χριστιανών, συζύγων και μητέρων,
πού επηρέασαν θετικά όχι μόνο τους συζύγους και τα παιδιά τους, αλλά και
το ευρύτερο οικογενειακό και κοινωνικό τους περιβάλλον.</span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6610654732944840621.post-37916597502287953062013-05-17T09:46:00.000-07:002013-05-17T09:46:12.164-07:00Τα χρήματα τα έχεις για ν’ ανακουφίζεις από τη φτώχεια, όχι για να διαπραγματεύεσαι με τη φτώχεια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h2 style="text-align: justify;">
<br /></h2>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img alt="322129-xrusostomo2" class="size-full wp-image-138113 alignleft" src="http://vatopaidi.files.wordpress.com/2013/04/322129-xrusostomo2.gif?w=780" style="margin: 2px 20px;" /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"></span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Ξόδεψε, λοιπόν, τα χρήματά σου, για να έχεις τα πάντα δικά σου.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Όπως εκείνος που ελέγχεται από τη συνείδησή του για τη διάπραξη
παρανομιών, είναι ταλαίπωρος, έτσι κι εκείνος που έχει καθαρή τη
συνείδησή του, ακόμα κι αν φοράει κουρέλια ή παλεύει με την πείνα,
είναι πιο εύθυμος απ’ αυτούς που ξεφαντώνουν.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Τα χρήματα τα έχεις για ν’ ανακουφίζεις από τη φτώχεια, όχι για να διαπραγματεύεσαι με τη φτώχεια.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Εσύ, όμως, δανείζοντας χρήματα με τόκο στον φτωχό συνάνθρωπό σου, του ετοιμάζεις μεγαλύτερη συμφορά.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Κάνε αυτή τη συναλλαγή, δεν σε εμποδίζω, αλλά για τη βασιλεία των ουρανών.<span id="more-138112"></span>
Ως αντάλλαγμα της βοήθειας, που προσφέρεις, μην πάρεις τόκο, αλλά την
αιώνια ζωή. Γιατί γίνεσαι μικρολόγος και χάνεις κάτι τόσο μεγάλο για
λίγα χρήματα, που χάνονται; Γιατί αφήνεις το Θεό και επιδιώκεις το
κέρδος;</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Γιατί παραβλέπεις τον πλούσιο Κύριο και κυνηγάς τον φτωχό άνθρωπο; Ο
Κύριος θα σου ανταποδώσει κάθε ευεργεσία που κάνεις, ενώ ο άνθρωπος
στενοχωριέται, όταν επιστρέφει ό,τι του δάνεισες.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Αυτός δύσκολα σου δίνει και το ένα εκατοστό από τα δανεικά, ενώ
Εκείνος εκατονταπλάσια σου ανταποδίδει και την αθανασία σου χαρίζει.
Αυτός σου δίνει τα δανεικά με βαρυγγώμια και βρισιές, ενώ Εκείνος σου
ανταποδίδει τις αγαθοεργίες με επαίνους και εγκώμια.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Αυτός νιώθει για σένα μίσος, ενώ Εκείνος σου ετοιμάζει με αγάπη
στεφάνια δόξας. Αυτός απρόθυμα σου δίνει σ’ αυτή τη ζωή ό,τι σου
χρωστάει, ενώ Εκείνος πρόθυμα σου δίνει και σ’ αυτή τη ζωή και στην άλλη
όσα δεν σου χρωστάει.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος</span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6610654732944840621.post-22693692168727098452013-05-17T09:44:00.002-07:002013-05-17T09:44:35.520-07:00Ο Εκκλησιασμός Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><br /></span> <span style="font-size: x-large;"><br />Η πίστη στο Θεό και
η συμμετοχή στη θεία λατρεία, προπαντός στην ευχαριστιακή σύναξη,
αποτελούν για κάθε ζωντανό μέλος της Εκκλησίας δυο πραγματικότητες
αξεχώριστες. Ο αληθινός χριστιανός δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τη θεία
Λειτουργία. Τα υπερώα του Μυστικού Δείπνου και της Πεντηκοστής, που
συνέχειά τους είναι οι ιεροί ναοί, αποτελούν κατεξοχήν τους τόπους της
παρουσίας του Θεού και την διανομής των θείων χαρισμάτων. Η «ομοθυμαδόν
επί το αυτό» προσκαρτέρηση των πιστών εκφράζει την ενότητα του
εκκλησιαστικού σώματος, που εδώ και τώρα προγεύεται τα αγαθά της
βασιλείας του Θεού. Αυτή την αλήθεια απηχούν και οι άγιοι Πατέρες της
Πενθέκτης Συνόδου (691), όταν παραγγέλλουν ν' αποκόπτεται από το σώμα
της Εκκλησίας εκείνος που, χωρίς σοβαρό λόγο, δεν εκκλησιάζεται για
τρεις συνεχείς Κυριακές.</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Ο τακτικός εκκλησιασμός δεν αποτελεί
για τον πιστό μιαν απλή συνήθεια, ένα τυπικό θρησκευτικό καθήκον, μια
κοινωνική υποχρέωση ή έστω μια ψυχολογική διέξοδο από τον ασφυκτικό
κλοιό της καθημερινότητος. Αντίθετα, με την προσέλευσή του στο ναό
εκφράζει μιαν υπαρξιακή του ανάγκη. Την ανάγκη να ζήσει αληθινά,
αυθεντικά. Να συναντήσει την Πηγή της ζωής του, το Δημιουργό του, και να
ενωθεί μαζί Του. Να εκφράσει την αγάπη και την ευλάβειά του στην
Παναγία μας και στους Αγίους, του φίλους του Θεού. Να νιώσει δίπλα του
τους πνευματικούς του αδελφούς.</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Το σώμα και το αίμα του Χριστού,
που μεταλαβαίνει στη θεία Λειτουργία, του χαρίζουν αυτή την πληρότητα,
τον κάνουν να αισθάνεται «συμπολίτης των αγίων και οικείος του Θεού».
Έτσι, αναχωρεί από το ναό με τη δύναμη ν' αντιμετωπίσει σύμφωνα με το
θείο θέλημα και με την προοπτική της αιώνιας ζωής τη φθαρτότητα του
καθημερινού του βίου.</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Στις μέρες μας, που το ψεύτικο και απατηλό
περισσεύει και που οι ανθρώπινες ελπίδες από παντού διαψεύδονται, το
ενδιαφέρον για την ορθόδοξη λατρεία συνεχώς αυξάνεται, καθώς πολλοί
ανακαλύπτουν σ' αυτήν το νόημα της ζωής. Ωστόσο, είναι αλήθεια, οι
περισσότεροι αδελφοί μας απουσιάζουν από τις εκκλησίες μας...</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Διαβάζοντας
κανείς τους λόγους του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου του μεγάλου
ιεράρχου,, χαίρεται τη ζωντάνια τους, θαυμάζει την επικαιρότητά τους και
διαπιστώνει πως ο άνθρωπος στο βάθος του παραμένει απαράλλακτος όλες
τις εποχές.</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Ας ευχηθούμε, το σπίτι του Θεού, ο ιερός ναός, να
γίνει και δικό μας σπίτι, η θεία Λειτουργία να καταστεί το κέντρο της
υπάρξεώς μας και η τράπεζα της Ευχαριστίας ν' αποβεί για τον καθένα μας
«ψυχοτρόφος και ζωοποιός» Λιμάνια πνευματικά οι ναοί</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Με λιμάνια
μέσα στο πέλαγος μοιάζουν οι ναοί, που ο Θεός εγκατέστησε στις πόλεις
πνευματικά λιμάνια, όπου βρίσκουμε απερίγραπτη ψυχική ηρεμία όσοι σ'
αυτά καταφεύγουμε, ζαλισμένοι από την κοσμική τύρβη. Κι όπως ακριβώς ένα
απάνεμο κι ακύμαντο λιμάνι προσφέρει ασφάλεια στα αραγμένα πλοία, έτσι
και ο ναός σώζει από την τρικυμία των βιοτικών μεριμνών όσους σ' αυτόν
προστρέχουν και αξιώνει τους πιστούς να στέκονται με σιγουριά και ν'
ακούνε το λόγο του Θεού με γαλήνη πολλή.</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Ο ναός είναι θεμέλιο
της αρετής και σχολείο της πνευματικής ζωής. Πάτησε στα πρόθυρά του
μόνο, οποιαδήποτε ώρα, κι αμέσως θα ξεχάσεις τις καθημερινές φροντίδες.
Πέρασε μέσα, και μια αύρα πνευματική θα περικυκλώσει την ψυχή σου. Αυτή η
ησυχία προξενεί δέος και διδάσκει τη χριστιανική ζωή, ανορθώνει το
φρόνημα και δεν σε αφήνει να θυμάσαι τα παρόντα, σε μεταφέρει από τη γη
στον ουρανό. Κι αν τόσο μεγάλο είναι το κέρδος όταν δεν γίνεται
λατρευτική σύναξη, σκέψου, όταν τελείται η Λειτουργία και οι προφήτες
διδάσκουν, οι απόστολοι κηρύσσουν το Ευαγγέλιο, ο Χριστός βρίσκεται
ανάμεσα στους πιστούς, ο Θεός Πατέρας δέχεται την τελούμενη θυσία, το
Άγιο Πνεύμα χορηγεί τη δική Του αγαλλίαση, τότε λοιπόν, με πόση ωφέλεια
πλημμυρισμένοι δεν φεύγουν από το ναό οι εκκλησιαζόμενοι;</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Στην
εκκλησία συντηρείται η χαρά όσων χαίρονται, στην εκκλησία βρίσκεται η
ευθυμία των πικραμένων, η ευφροσύνη των λυπημένων, η αναψυχή των
βασανισμένων, η ανάπαυση των κουρασμένων. Γιατί ο Χριστός λέει: «Ελάτε
σ' εμένα όλοι όσοι είστε κουρασμένοι και φορτωμένοι με προβλήματα, κι
εγώ θα σας αναπαύσω» (Ματθ. 11:28). Τι πιο ποθητό απ' αυτή τη φωνή; Τι
πιο γλυκό από τούτη την πρόσκληση; Σε συμπόσιο σε καλεί ο Κύριος, όταν
σε προσκαλεί στην εκκλησία σε ανάπαυση από τους κόπους σε παρακινεί σε
ανακούφιση από τις οδύνες σε μεταφέρει. Γιατί σε ξαλαφρώνει από το βάρος
των αμαρτημάτων. Με την πνευματική απόλαυση θεραπεύει τη στενοχώρια και
με τη χαρά τη λύπη.</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Γιατί δεν εκκλησιάζεσαι;</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Παρ' όλα
αυτά, λίγοι είναι εκείνοι που έρχονται στην εκκλησία. Τι θλιβερό! Στους
χορούς και στις διασκεδάσεις τρέχουμε πρόθυμα. Τις ανοησίες των
τραγουδιστών τις ακούμε με ευχαρίστηση. Τις αισχρολογίες των ηθοποιών
τις απολαμβάνουμε για ώρες, δίχως να βαριόμαστε. Και μόνο όταν μιλάει ο
Θεός, χασμουριόμαστε, ξυνόμαστε και ζαλιζόμαστε. Μα και στα ιπποδρόμια,
μολονότι δεν υπάρχει στέγη για να προστατεύει τους θεατές από τη βροχή,
τρέχουν οι περισσότεροι σαν μανιακοί, ακόμα κι όταν βρέχει ραγδαία,
ακόμα κι όταν ο άνεμος σηκώνει τα πάντα. Δεν λογαριάζουν ούτε την
κακοκαιρία ούτε το κρύο ούτε την απόσταση. Τίποτα δεν τους κρατάει στα
σπίτια τους. Όταν, όμως, πρόκειται να πάνε στην εκκλησία, τότε και το
ψιλόβροχο τους γίνεται εμπόδιο. Κι αν τους ρωτήσεις, ποιος είναι ο Αμώς ή
ο Οβδιού, πόσοι είναι οι προφήτες ή οι απόστολοι, δεν μπορούν ν'
ανοίξουν το στόμα τους. Για τ' άλογα, όμως, τους τραγουδιστές και τους
ηθοποιούς μπορούν σε πληροφορήσουν με κάθε λεπτομέρεια. Είναι κατάσταση
αυτή;</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Γιορτάζουμε μνήμες αγίων, και σχεδόν κανένας δεν
παρουσιάζεται στο ναό. Φαίνεται πως η απόσταση παρασύρει τους
χριστιανούς στην αμέλεια ή μάλλον όχι η απόσταση, αλλά η αμέλεια μόνο
τους εμποδίζει. Γιατί, όπως τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει αυτόν που
έχει αγαθή προαίρεση και ζήλο να κάνει κάτι, έτσι και τον αμελή, τον
ράθυμο και αναβλητικό όλα μπορούν να τον εμποδίσουν.</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Οι μάρτυρες
έχυσαν το αίμα τους για την Αλήθεια, κι εσύ λογαριάζεις μια τόσο μικρή
απόσταση; Εκείνοι θυσίασαν τη ζωή τους για το Χριστό, κι εσύ δεν θέλεις
ούτε λίγο να κοπιάσεις; Ο Κύριος πέθανε για χάρη σου, κι εσύ Τον
περιφρονείς; Γιορτάζουμε μνήμες αγίων, κι εσύ βαριέσαι να έρθεις στο
ναό, προτιμώντας να κάθεσαι στο σπίτι σου; Και όμως, πρέπει να έρθεις,
για να δεις το διάβολο να νικιέται, τον άγιο να νικάει, το Θεό να
δοξάζεται και την Εκκλησία να θριαμβεύει.</span> <span style="font-size: x-large;"><br />«Μα είμαι αμαρτωλός»,
λες, «και δεν τολμώ ν' αντικρύσω τον άγιο». Ακριβώς επειδή είσαι
αμαρτωλός, έλα εδώ, για να γίνεις δίκαιος. Ή μήπως δεν γνωρίζεις, ότι
και αυτοί που στέκονται μπροστά στο ιερό θυσιαστήριο, έχουν διαπράξει
αμαρτίες; Γι' αυτό οικονόμησε ο Θεός να υποφέρουν και οι ιερείς από
κάποια πάθη, ώστε να κατανοούν την ανθρώπινη αδυναμία και να συγχωρούν
τους άλλους.</span> <span style="font-size: x-large;"><br />«Αφού, όμως, δεν τήρησα όσα άκουσα στην εκκλησία»,
θα μου πει κάποιος, «πως μπορώ να έρθω πάλι;». Έλα να ξανακούσεις τον
θείο λόγο. Και προσπάθησε τώρα να τον εφαρμόσεις. Αν βάλεις φάρμακο πάνω
στο τραύμα σου και δεν το επουλώσει την ίδια μέρα, δεν θα ξαναβάλεις
και την επόμενη; Αν ο ξυλοκόπος, που θέλει να κόψει μια βελανιδιά, δεν
κατορθώσει να τη ρίξει με την πρώτη τσεκουριά, δεν τη χτυπάει και
δεύτερη και πέμπτη και δέκατη φορά; Κάνε κι εσύ το ίδιο.</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Αλλά,
θα μου πεις, σ' εμποδίζουν να εκκλησιαστείς η φτώχεια και η ανάγκη να
εργαστείς. Όμως δεν είναι εύλογη και τούτη η πρόφαση. Εφτά μέρες έχει η
εβδομάδα. Αυτές τις εφτά μέρες τις μοιράστηκε ο Θεός μαζί μας. Και σ'
εμάς έδωσε έξι, ενώ για τον εαυτό Του άφησε μία. Αυτή τη μοναδική μέρα,
λοιπόν, δεν δέχεσαι να σταματήσεις τις εργασίες;</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Και γιατί λέω
για ολόκληρη μέρα; Εκείνο που έκανε στην περίπτωση της ελεημοσύνης η
χήρα του Ευαγγελίου, το ίδιο κάνε κι εσύ στη διάρκεια αυτής της μιας
μέρας. Έδωσε εκείνη δυο λεπτά και πήρε πολλή χάρη από το Θεό. Δάνεισε κι
εσύ δυο ώρες στο Θεό, πηγαίνοντας στην εκκλησία, και θα φέρεις στο
σπίτι σου κέρδη αμέτρητων ημερών. Αν όμως δεν δέχεσαι να κάνεις κάτι
τέτοιο, σκέψου μήπως μ' αυτή σου τη στάση χάσεις κόπους πολλών ετών.
Γιατί ο Θεός, όταν περιφρονείται, γνωρίζει να σκορπίζει τα χρήματα που
συγκεντρώνεις με την εργασία της Κυριακής.</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Μα κι αν ακόμα
έβρισκες ολόκληρο θησαυροφυλάκιο γεμάτο από χρυσάφι και εξ αιτίας του
απουσίαζες από το ναό, θα ήταν πολύ μεγαλύτερη η ζημιά σου και τόσο
μεγαλύτερη, όσο ανώτερα είναι τα πνευματικά από τα υλικά. Γιατί τα υλικά
πράγματα, κι αν ακόμα είναι πολλά και τρέχουν άφθονα από παντού, δεν τα
παίρνουμε στην άλλη ζωή, δεν μεταφέρονται μαζί μας στον ουρανό, δεν
παρουσιάζονται στο φοβερό εκείνο βήμα του Κυρίου. Αλλά πολλές φορές, και
πριν ακόμα πεθάνουμε, μας εγκαταλείπουν. Αντίθετα, ο πνευματικός
θησαυρός που αποκτούμε στην εκκλησία, είναι κτήμα αναφαίρετο και μας
ακολουθεί παντού.</span> <span style="font-size: x-large;"><br />«Ναι, αλλά μπορώ», λέει κάποιος άλλος, «να
προσευχηθώ και στο σπίτι μου». Απατάς τον εαυτό σου, άνθρωπε. Βεβαίως,
είναι δυνατόν να προσευχηθείς και στο σπίτι σου. Είναι αδύνατον όμως να
προσευχηθείς έτσι, όπως προσεύχεσαι στην εκκλησία, όπου υπάρχει το
πλήθος των πατέρων και όπου ομόφωνη κραυγή ικεσίας αναπέμπεται στο Θεό.
Δεν σε ακούει τόσο πολύ ο Κύριος όταν Τον παρακαλείς μόνος σου, όσο όταν
Τον παρακαλείς ενωμένος με τους αδελφούς σου. Γιατί στην εκκλησία
υπάρχουν περισσότερες πνευματικές προϋποθέσεις απ' όσες στο σπίτι.
Υπάρχουν η ομόνοια, η συμφωνία των πιστών, ο σύνδεσμος της αγάπης, οι
ευχές των ιερέων. Γι' αυτό, άλλωστε, οι ιερείς προΐστανται των
ακολουθιών για να ενισχύονται με τις δυνατότερες ευχές τους οι
ασθενέστερες ευχές του λαού, κι έτσι όλες μαζί ν' ανεβαίνουν στον
ουρανό.</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Όταν προσευχόμαστε ο καθένας χωριστά, είμαστε ανίσχυροι
όταν όμως συγκεντρωνόμαστε όλοι μαζί, τότε γινόμαστε πιο δυνατοί και
ελκύουμε σε μεγαλύτερο βαθμό την ευσπλαχνία του Θεού. Κάποτε ο απόστολος
Πέτρος βρισκόταν αλυσοδεμένος στη φυλακή. Έγινε όμως θερμή προσευχή από
τους συναγμένους πιστούς, κι αμέσως ελευθερώθηκε. Τι θα μπορούσε,
επομένως, να είναι πιο δυνατό από την κοινή προσευχή, που ωφέλησε κι
αυτούς ακόμα τους στύλους της Εκκλησίας;</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Η προσέλευσή μας στον Ιερό Ναό</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Σας
παρακαλώ, λοιπόν, και σας ικετεύω, ας προτιμάτε από οποιαδήποτε άλλη
ασχολία και φροντίδα τον εκκλησιασμό. Ας τρέχουμε πρόθυμα, όπου κι αν
βρισκόμαστε, στην εκκλησία.</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Προσέξτε, όμως, κανείς να μην μπει
στον ιερό αυτό χώρο, έχοντας βιοτικές φροντίδες ή περισπασμούς ή φόβους.
Αλλά αφού τ' αφήσουμε όλα τούτα έξω, στις πύλες του ναού, τότε ας
περάσουμε μέσα. Γιατί ερχόμαστε στα ανάκτορα των ουρανών, πατάμε σε
τόπους που αστράφτουν.</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Ας διώξουμε από την ψυχή μας πρώτα-πρώτα
τη μνησικακία, για να μην κατακριθούμε, όταν παρουσιαστούμε μπροστά στο
Θεό και προσευχηθούμε λέγοντας: «Πάτερ ημών..., άφες ημίν τα οφειλήματα
ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών». Διαφορετικά, πώς
θέλεις να φανεί ο Δεσπότης Χριστός γλυκός και πράος απέναντί σου, αφού
εσύ γίνεσαι στον συνάνθρωπό σου σκληρός και δεν τον συγχωρείς; Πώς θα
μπορέσεις να υψώσεις τα χέρια σου στον ουρανό; Πώς θα κινήσεις τη γλώσσα
σου σε λόγια προσευχής; Πώς θα ζητήσεις συγγνώμη; Ακόμα κι αν θέλει ο
Θεός να συγχωρήσει τις αμαρτίες σου, δεν Τον αφήνεις εσύ, επειδή δεν
συγχωρείς τον πλησίον σου.</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Η αμφίεσή μας</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Μα και η
ενδυμασία μας στο ναό να είναι καλή από κάθε πλευρά. Να είναι κόσμια και
όχι εξεζητημένη. Γιατί το κόσμιο είναι σεμνό, ενώ το εξεζητημένο είναι
άσεμνο.</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Αυτό ακριβώς μας παραγγέλλει και ο απόστολος Παύλος,
όταν λέει: «Θέλω να προσεύχονται οι άνδρες σε κάθε τόπο, σηκώνοντας προς
τον ουρανό χέρια όσια, χωρίς οργή και δισταγμό ολιγοπιστίας. Επίσης και
οι γυναίκες να προσεύχονται με αμφίεση σεμνή, στολίζοντας τον εαυτό
τους με σεμνότητα και σωφροσύνη, όχι με περίτεχνες κομμώσεις και χρυσά
κοσμήματα ή μαργαριτάρια ή ενδύματα πολυτελή, αλλά με ό,τι ταιριάζει
στις γυναίκες που λένε ότι σέβονται το Θεό, δηλαδή με καλά έργα» (Α'
Τιμ. 2:8-10). Αν, λοιπόν, απαγορεύει στις γυναίκες εκείνα που είναι
απόδειξη πλούτου, πολύ περισσότερο απαγορεύει όσα κινούν την περιέργεια,
όπως τα φτιασίδια, το βάψιμο των ματιών, το κουνιστό βάδισμα, τα
παράξενα ρούχα και τα παρόμοια.</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Τι λες, γυναίκα; Έρχεσαι στο ναό
να προσευχηθείς, και στολίζεσαι με χρυσαφικά και χτενίζεσαι
επιτηδευμένα; Μήπως ήρθες για να χορέψεις; Μήπως για να λάβεις μέρος σε
γαμήλια γιορτή; Εκεί έχουν θέση τα χρυσαφικά και οι πολυτέλειες εδώ δεν
χρειάζεται τίποτα απ' αυτά. Ήρθες να παρακαλέσεις το Θεό για τις
αμαρτίες σου. Τι στολίζεις, λοιπόν, τον εαυτό σου; Αυτή η εμφάνιση δεν
είναι γυναίκας που ικετεύει. Πώς μπορείς να στενάξεις, πώς μπορείς να
δακρύσεις, πώς μπορείς να προσευχηθείς με θέρμη, έχοντας τέτοια αμφίεση;
Θέλεις να φαίνεσαι ευπρεπής; Φόρεσε το Χριστό και όχι το χρυσό. Ντύσου
την ελεημοσύνη, τη φιλανθρωπία, τη σωφροσύνη, την ταπεινοφροσύνη. Αυτά
αξίζουν περισσότερο απ' όλο το χρυσάφι. Αυτά και την ωραία την κάνουν
ωραιότερη και την άσχημη την ομορφαίνουν. Να ξέρεις, γυναίκα, πως, όταν
στολιστείς πολύ, γίνεσαι πιο αισχρή κι από τη γυμνή, γιατί έχεις
αποβάλει πια την κοσμιότητα.</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Προσοχή και προσευχή</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Αλλά
και η διαγωγή μας, όσο βρισκόμαστε μέσα στο ναό, ας είναι η πρέπουσα,
όπως αρμόζει σε άνθρωπο που βρίσκεται μπροστά στο Θεό. Να μην
ασχολούμαστε με άσκοπες συζητήσεις, μα να στεκόμαστε με φόβο και τρόμο,
με προσοχή και προθυμία, με το βλέμμα στραμμένο στη γη και την ψυχή
υψωμένη στον ουρανό.</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Γιατί έρχονται πολλοί στην εκκλησία,
επαναλαμβάνουν μηχανικά ψαλμούς και ευχές, και φεύγουν, δίχως να ξέρουν
τι είπαν. Τα χείλη κινούνται, αλλά τ' αυτιά δεν ακούνε. Εσύ δεν ακούς
την προσευχή σου, και θέλεις να σε εισακούσει ο Θεός; Γονάτισα, λες,
αλλά ο νους σου πετούσε μακριά. Το σώμα σου ήταν μέσα στην εκκλησία και η
ψυχή σου έξω. Το στόμα έλεγε την προσευχή και ο νους μετρούσε τόκους,
συμβόλαια, συναλλαγές, χωράφια, κτήματα, συναναστροφές με φίλους. Κι'
όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί ο διάβολος είναι πονηρός. Ξέρει πως την ώρα
της προσευχής κερδίζουμε πολλά, γι' αυτό τότε επιτίθεται με μεγαλύτερη
σφοδρότητα. Άλλες φορές είμαστε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι, και τίποτα δεν
σκεφτόμαστε. Ήρθαμε όμως στην εκκλησία να προσευχηθούμε, και ο διάβολος
μας έβαλε ένα σωρό λογισμούς, ώστε καθόλου να μην ωφεληθούμε.</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Αν,
αλήθεια, ο Θεός σου ζητήσει λόγο για την αδιαφορία ή και την ασέβεια
που δείχνεις στις λατρευτικές συνάξεις, τι θα κάνεις; Να, την ώρα που
Αυτός σου μιλάει, εσύ, αντί να προσεύχεσαι, έχεις πιάσει κουβέντα με τον
διπλανό σου για πράγματα ανώφελα. Και όλα τ' άλλα αμαρτήματά μας αν
παραβλέψει ο Θεός, τούτο φτάνει για να στερηθούμε τη σωτηρία. Μην το
θεωρείς μικρό παράπτωμα. Για να καταλάβεις, τη βαρύτητά του, σκέψου τι
γίνεται στην ανάλογη περίπτωση των ανθρώπων. Ας υποθέσουμε ότι συζητάς
μ' ένα επίσημο πρόσωπο ή μ' έναν εγκάρδιο φίλο σου. Και ενώ εκείνος σου
μιλάει, εσύ γυρίζεις αδιάφορα το κεφάλι σου και αρχίζεις να
κουβεντιάζεις με κάποιον άλλο. Δεν θα προσβληθεί ο συνομιλητής σου απ'
αυτή την απρέπειά σου; Δεν θα θυμώσει; Δεν θα σου ζητήσει το λόγο;</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Αλίμονο!
Βρίσκεσαι στη θεία Λειτουργία, κι ενώ το βασιλικό τραπέζι είναι
ετοιμασμένο, ενώ ο Αμνός του Θεού θυσιάζεται για χάρη σου, ενώ ο ιερέας
αγωνίζεται για τη σωτηρία σου, εσύ αδιαφορείς. Την ώρα που τα εξαπτέρυγα
Σεραφείμ σκεπάζουν τα πρόσωπά τους από δέος και όλες οι ουράνιες
δυνάμεις μαζί με τον ιερέα παρακαλούν το Θεό για σένα, τη στιγμή που
κατεβαίνει από τον ουρανό η φωτιά του Αγίου Πνεύματος και το αίμα του
Χριστού χύνεται από την άχραντη πλευρά Του μέσα στο άγιο Ποτήριο, τη
στιγμή αυτή η συνείδησή σου, άραγε, δεν σε ελέγχει για την απροσεξία
σου; Σκέψου, άνθρωπε μου, μπροστά σε Ποιον στέκεσαι την ώρα της φρικτής
μυσταγωγίας και μαζί με ποιους – με τα Χερουβείμ, με τα Σεραφείμ, με
όλες τις ουράνιες δυνάμεις. Αναλογίσου μαζί με ποιους ψάλλεις και
προσεύχεσαι. Είναι αρκετό για να συνέλθεις, όταν θυμηθείς ότι, ενώ έχεις
υλικό σώμα, αξιώνεσαι να υμνείς τον Κύριο της κτίσεως μαζί με τους
ασώματους αγγέλους.</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Μη συμμετέχεις, λοιπόν, στην ιερή εκείνη
υμνωδία με αδιαφορία. Μην έχεις στο νου σου βιοτικές σκέψεις. Διώξε κάθε
γήινο λογισμό και ανέβα νοερά στον ουρανό, κοντά στο θρόνο του Θεού.
Πέταξε εκεί μαζί με τα Σεραφείμ, φτερούγισε μαζί τους, ψάλε τον τρισάγιο
ύμνο στην Παναγία Τριάδα.</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Η Θεία Κοινωνία</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Και σαν έρθει
η στιγμή της θείας Κοινωνίας και πρόκειται να πλησιάσεις την αγία
Τράπεζα, πίστευε ακλόνητα πως εκεί είναι παρών ο Χριστός, ο Βασιλιάς των
όλων. Όταν δεις τον ιερέα να σου προσφέρει το σώμα και το αίμα του
Κυρίου, μη νομίσεις ότι ο ιερέας το κάνει αυτό, αλλά πίστευε ότι το χέρι
που απλώνεται είναι του Χριστού. Αυτός που λάμπρυνε με την παρουσία Του
την τράπεζα του Μυστικού Δείπνου, Αυτός και τώρα διακοσμεί την Τράπεζα
της θείας Λειτουργίας. Παραβρίσκεται πραγματικά και εξετάζει του καθενός
την προαίρεση και παρατηρεί ποιος πλησιάζει με ευλάβεια ταιριαστή στο
άγιο Μυστήριο, ποιος με πονηρή συνείδηση, με σκέψεις βρωμερές και
ακάθαρτες, με πράξεις μολυσμένες. Αναλογίσου, λοιπόν, κι εσύ ποιο
ελάττωμά σου διόρθωσες, ποιαν αρετή κατόρθωσες, ποιαν αμαρτία έσβησες με
την εξομολόγηση, σε τι έγινες καλύτερος. Αν η συνείδησή σου σε
πληροφορεί ότι φρόντισες αρκετά για την επούλωση των ψυχικών σου
τραυμάτων, αν έκανες κάτι περισσότερο από τη νηστεία, κοινώνησε με φόβο
Θεού. Αλλιώς, μείνε μακριά από τα άχραντα Μυστήρια. Και όταν καθαριστείς
απ' όλες τις αμαρτίες σου, τότε να πλησιάσεις.</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Να προσέρχεστε,
λοιπόν, στη θεία Κοινωνία με φόβο και τρόμο, με συνείδηση καθαρή, με
νηστεία και προσευχή. Χωρίς να θορυβείτε, χωρίς να ποδοπατάτε και να
σπρώχνετε τους διπλανούς σας. Γιατί αυτό αποτελεί τη μεγαλύτερη τρέλα
και τη χειρότερη περιφρόνηση των θείων Μυστηρίων.</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Πες μου,
άνθρωπε, γιατί κάνεις θόρυβο; Γιατί βιάζεσαι; Σε πιέζει τάχα η ανάγκη να
κάνεις τις δουλειές σου; Και σου περνάει άραγε, την ώρα που πας να
κοινωνήσεις, η σκέψη ότι έχεις δουλειές; Έχεις μήπως την αίσθηση ότι
είσαι πάνω στη γη; Νομίζεις ότι βρίσκεσαι μαζί με ανθρώπους και όχι με
τους χορούς των αγγέλων; Μα κάτι τέτοιο είναι δείγμα πέτρινης
καρδιάς....</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Κάθε πότε να κοινωνούμε;</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Υπάρχει κι ένα άλλο
θέμα: Πολλοί κοινωνούν μια φορά το χρόνο, άλλοι δύο φορές, άλλοι
περισσότερες. Ποιους απ' αυτούς θα επιδοκιμάσουμε; Όσους μια φορά, όσους
πολλές ή όσους λίγες φορές μεταλαβαίνουν; Ούτε τους μία ούτε τις πολλές
ούτε τους λίγες, μα εκείνους που πλησιάζουν στο άγιο Ποτήριο με καρδιά
αγνή, με βίο ανεπίληπτο. Αυτοί ας κοινωνούν πάντα. Οι άλλοι, οι
αμετανόητοι αμαρτωλοί, ας μένουν μακριά από τα άχραντα Μυστήρια, γιατί
αλλιώς κρίμα και καταδίκη, ετοιμάζουν για τον εαυτό τους. Ο άγιος
απόστολος λέει: «Όποιος τρώει τον άρτο και πίνει το ποτήριο του Κυρίου
με τρόπο ανάξιο, γίνεται ένοχος αμαρτήματος απέναντι στο σώμα και στο
αίμα του Κυρίου, προκαλώντας την καταδίκη του» (Α' Κορ. 11:27, 29). Θα
τιμωρηθεί, δηλαδή, τόσο αυστηρά, όσο και οι σταυρωτές του Χριστού, αφού
κι εκείνοι έγιναν ένοχοι αμαρτήματος απέναντι στο σώμα Του.</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Πολλοί
από τους πιστούς έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο περιφρονήσεως των αγίων
Μυστηρίων, ώστε, ενώ είναι γεμάτοι από αμέτρητες κακίες και δεν
διορθώνουν καθόλου τον εαυτό τους, κοινωνούν στις γιορτές
απροετοίμαστοι. Μη γνωρίζοντας ότι προϋπόθεση της θείας Κοινωνίας δεν
είναι η γιορτή, αλλά, καθώς είπαμε, η καθαρή συνείδηση. Και όπως αυτός
που δεν αισθάνεται κανένα κακό στη συνείδησή του, πρέπει καθημερινά να
προσέρχεται στη θεία Κοινωνία, έτσι κι αυτός που είναι φορτωμένος
αμαρτήματα και δεν μετανοεί, πρέπει να μην κοινωνεί ούτε στη γιορτή. Γι'
αυτό και πάλι σας παρακαλώ όλους να μην πλησιάζετε στα θεία Μυστήρια
έτσι απροετοίμαστοι κι επειδή το απαιτεί η γιορτή, αλλά, αν κάποτε
αποφασίσετε να λάβετε μέρος στη θεία Λειτουργία και να κοινωνήσετε, να
καθαρίζετε καλά τον εαυτό σας, από πολλές μέρες πριν, με τη μετάνοια,
την προσευχή, την ελεημοσύνη, τη φροντίδα για τα πνευματικά πράγματα.</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Παραμονή ως την απόλυση</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Ήρθες,
λοιπόν, στην εκκλησία και αξιώθηκες να συναντήσεις το Χριστό; Μη
φύγεις, αν δεν τελειώσει η ακολουθία. Αν φύγεις πριν από την απόλυση,
είσαι ένοχος όσο κι ένας δραπέτης. Πηγαίνεις στο θέατρο και, αν δεν
τελειώσει η παράσταση, δεν φεύγεις. Μπαίνεις στην εκκλησία, στον οίκο
του Κυρίου, και γυρίζεις την πλάτη στα άχραντα Μυστήρια; Φοβήσου
τουλάχιστον εκείνον που είπε: «Όποιος καταφρονεί το Θεό, θα καταφρονηθεί
απ' Αυτόν» (Πρβλ. Παροιμ. 13:13).</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Τι κάνεις, άνθρωπε; Ενώ ο
Χριστός είναι παρών, οι άγγελοι Του παραστέκονται, οι αδελφοί σου
κοινωνούν ακόμα, εσύ τους εγκαταλείπεις και φεύγεις; Ο Χριστός σου
προσφέρει την αγία σάρκα Του, κι εσύ δεν περιμένεις λίγο, για να Τον
ευχαριστήσεις έστω με τα λόγια; Όταν παρακάθεσαι σε δείπνο, δεν τολμάς
να φύγεις, έστω κι αν έχεις χορτάσει, τη στιγμή που οι φίλοι σου
κάθονται ακόμα στο τραπέζι. Και τώρα που τελούνται τα φρικτά Μυστήρια
του Χριστού, τ' αφήνεις όλα στη μέση και φεύγεις;</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Θέλετε να σας
πω τίνος το έργο κάνουν όσοι φεύγουν πριν τελειώσει η θεία Λειτουργία
και δεν συμμετέχουν έτσι στις τελευταίες ευχαριστήριες ευχές; Ίσως είναι
βαρύ αυτό που πρόκειται να πω, μα πρέπει να το πω. Όταν ο Ιούδας πήρε
μέρος στον Μυστικό Δείπνο του Χριστού, ενώ όλοι ήταν καθισμένοι στο
τραπέζι, αυτός σηκώθηκε πριν από τους άλλους κι έφυγε. Εκείνον, λοιπόν,
τον Ιούδα μιμούνται... Αν δεν έφευγε τότε εκείνος, δεν θα γινόταν
προδότης, δεν θα χανόταν. Αν δεν ξεχώριζε τον εαυτό του από το ποίμνιο,
δεν θα τον έβρισκε μόνο του ο λύκος, για να τον φάει.</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Μετά τον εκκλησιασμό</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Εμείς
ας αναχωρούμε από τη θεία Λειτουργία σαν λιοντάρια που βγάζουν φωτιά,
έχοντας γίνει φοβεροί ακόμα και στο διάβολο. Γιατί το άγιο αίμα του
Κυρίου που κοινωνούμε, ποτίζει την ψυχή μας και της δίνει μεγάλη δύναμη.
Όταν το μεταλαβαίνουμε άξια, διώχνει τους δαίμονες μακριά και φέρνει
κοντά μας τους αγγέλους και τον Κύριο των αγγέλων. Αυτό το αίμα είναι η
σωτηρία των ψυχών μας, μ' αυτό λούζεται η ψυχή, μ' αυτό στολίζεται. Αυτό
το αίμα κάνει το νου μας λαμπρότερο από τη φωτιά, αυτό κάνει την ψυχή
μας λαμπρότερη από το χρυσάφι.</span> <span style="font-size: x-large;"><br />Προσελκύστε, λοιπόν, τους
αδελφούς μας στην εκκλησία, προτρέψτε τους πλανημένους, συμβουλέψτε τους
όχι μόνο με λόγια, αλλά και με έργα. Κι αν ακόμα τίποτα δεν πεις, αλλά
βγεις από την ιερή σύναξη, δείχνοντας στους απόντες – και με την
εμφάνιση και με το βλέμμα και με τη φωνή και με το βάδισμα και μ' όλη
σου τη σεμνότητα – τι κέρδος που αποκόμισες από το ναό, αυτό είναι
αρκετό για παραίνεση και συμβουλή. Γιατί έτσι πρέπει να βγαίνουμε από το
ναό, σαν από τα ιερά άδυτα, σαν να κατεβαίνουμε από τους ίδιους τους
ουρανούς. Δίδαξε όσους δεν εκκλησιάζονται ότι έψαλες μαζί με τα
Σεραφείμ, ότι ανήκεις στην ουράνια πολιτεία, ότι συναντήθηκες με το
Χριστό και μίλησες μαζί Του. Αν έτσι ζούμε τη θεία Λειτουργία, δεν θα
χρειαστεί να πούμε τίποτα στους απόντες. Αλλά βλέποντας εκείνοι τη δική
μας ωφέλεια, θα νιώσουν τη δική τους ζημιά και θα τρέξουν γρήγορα στην
εκκλησία, για ν' απολαύσουν τα ίδια αγαθά, με τη χάρη και φιλανθρωπία
του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον οποίο, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο
Πνεύμα, αιώνια ανήκει η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν</span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6610654732944840621.post-3246237398186297352013-05-17T09:43:00.003-07:002013-05-17T09:43:29.933-07:00Συγκλονιστικός διάλογος άθεου επιστήμονα με ιερέα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img alt="" src="http://vatopaidi.files.wordpress.com/2013/04/raphael-karelin645.jpg" style="max-height: 210px; max-width: 400px;" /></div>
<div class="postbody" id="postdiv17564" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /><br /><br />Ξαφνικά
χωρίς την συνηθισμένη προσευχή μπήκε η νεοκώρος και ψιθύρισε πολύ
έντονα σαν να έλεγε κάποιο μυστικό νέο το οποίο δεν θα’ πρεπε να ακούσει
κάνεις : “Κάποιος άγνωστος φαίνεται από τους άρχοντες θέλει να σας
μιλήσει. Δεν τον έχω ξαναδεί ούτε σε σας, ούτε στο ναό. Μάλλον είναι
περαστικός”. “Άφησέ τον να μπεί”, είπε ο ιερέας.<br />Μέσα στο κελί μπήκε
ένας ψηλός άνδρας με ίσια κορμοστασιά που θύμιζε πρώην στρατιωτικό. Ήταν
άψογα αλλά σεμνά ντυμένος. Φαινόταν σαν να ήταν σιδερωμένος μαζί με το
κοστούμι του πριν βγει απο το σπίτι. Ο ξένος κοίταξε ερευνητικά το
δωμάτιο σαν να ήθελε να καταλάβει από την επίπλωση το πνεύμα και τον
χαρακτήρα του κατόχου. Μετά χαιρέτησε, έβγαλε το καπέλο του και
σταμάτησε στην πόρτα εν αναμονή για την πρόσκληση απο τον ιερέα να
καθίσει.<br />Μπορούσε κανείς να διακρίνει την αριστοκρατική παιδεία μέσα
στον ξένο. Παιδεία που δημιουργείται και καλιεργείται απο γεννεά σε
γεννεά και κληρονομείται σαν το οικόσημο. Πάρα τα χρόνια του θα μπορούσε
να πει κανείς ότι ήταν όμορφος αλλά ήταν η κρύα ομορφιά του αγάλματος,
ανυπάκοη στον χρόνο και στην ζεστασιά του ήλιου.<br />Ο ιερέας του
υπέδειξε την παλιά ξεθωριασμένη πολυθρόνα προορισμένη για τους
επισκέπτες και είπε : “Παρακαλώ, καθίστε. Πώς μπορώ να σας εξυπερετήσω;”<br />Ο
επισκέπτης κάθισε ακουμπώντας ελαφρά τα χέρια του στην πολυθρόνα. Δεν
άρχισε να μιλάει αμέσως και έτσι ο ιερέας πρόλαβε να τον εξετάσει με το
βλέμμα . Αισθανόταν ότι αυτός ο άνθρωπος γνωρίζει την αξία του και είναι
συνηθισμένος να εξουσιάζει τους ανθρώπους με “σιδερένιο χέρι μέσα στο
βελούδινο γάντι”. Οι τρόποι του ήταν κομψά και συγκρατημένα και το
πρόσωπο ξεχώριζε απο έμφυτη ευγένια. <br />Φαίνεται ότι ήταν από κάποιο
παλιό αριστοκρατικό γένος και σταγόνες από αίμα των Ριούρικ κυλούσαν
στις φλέβες του. Μόνο τα σβησμένα γυάλινα μάτια του ήταν σε δυσαρμονία
με ολόκληρη εικόνα – σαν να ήταν σκεπασμένα με σκοτεινό πέπλο και
έκρυβαν κάποιο μυστικό της ψυχής του. Η ματιά που έριχνε ο επισκέπτης
φαινόταν στον ιερέα να μοιάζει με χτύπημα ξίφους γρήγορο και απότομο,
αλλά πολύ γρήγορα έσβηνε έχανε ζωντάνια και ο ιερέας έβλεπε μπροστά του
δύο κόγχες ( κρανίου).<br />- Ποιο είναι το πρόβλημα που σας έφερε στο ταπεινό μου κελί- ρώτησε ο ιερέας – θα χαρώ πολύ αν καταφέρω να βοηθήσω.<br />-
Έχω κάτι μεγαλύτερο από ένα πρόβλημα – απάντησε ο επισκέπτης – έχω την
αίσθηση ότι είμαι στην θηλιά και ταλαντέυομαι ανάμεσα απο την ζωή και
τον θάνατο. Με βασσανίζει ο φόβος που μπήκε στην καρδιά μου εδώ και
πολλά χρόνια. Είναι ο φόβος ότι μήπως και πράγματι ο Θεός υπάρχει. Η
σκέψη ότι απαρνήθηκα Τον Ζωντανό Θεό με ακολουθεί σαν φάντασμα που
εκδικήται για την πατροκτονία. Γεννήθηκα σε οικογένια όπου η πίστη ήταν
μόνο εξωτερική παράδοση που μοιάζει με κουφό (μουντό) μακρινό ήχο της
καμπάνιας που έρχεται απο το βάθος του χρόνου – συνέχιζε ο επισκέπτης.
<a name='more'></a>Το θέμα της θρησκείας ποτέ δεν με ενδιέφερε. Από τα νεανικά χρόνια
πίστευα ότι το πρόβλημα είναι λυμένο άνευ όρων και τετελεσμένα… Ο Νίτσε
(βλάσφημος θεομάχος) έχει ένα περίεργο διήγημα για έναν τρελό που έτρεχε
στους δρόμους και φώναζε : “Ο Θεός πέθανε! Τον σκοτώσατε !” Ο τρελός
θρηνούσε το θάνατο του Θεού και κανένας δεν μπορούσε να τον παρηγορήσει.
Για εμένα αυτό το διήγημα ήταν αλληγορικό – ο τρελός θρηνούσε την τρέλα
του. Δεν είχα ποτέ παρόμοια συναισθήματα. Μου φαίνεται ότι γεννήθηκα
ήδη άθεος. Όμως μια φορα είχα έναν εφιάλτη : ονειρευόμουν ότι ήμουν μέσα
σε ένα ακυβέρνητο διαστημόπλοιο και ξέρω ότι ποτέ πια δεν θα μπορέσω να
επιστρέψω ότι χάθηκα στο απέραντο διάστημα ανάμεσα από αστέρια-γίγαντες
από φωτιά και πάγο. Το διάστημα έγινε η δική μου παγίδα, λαβύρινθο
χωρίς διέξοδο. Αισθανόμουν την θανατηφόρο παγωνιά και την αίσθηση
απέραντης φρίκης ακόμα και όταν ξύπνησα. Για πολύ καιρό θυμόμουνα την
εικόνα του διαστημόπλοιου που απομακρύνεται απο την γη η οποία αρχίζει
να μετατρέπεται σε μια φωτεινή κουκίδα. Τα πιο σημαντικά πράγματα στην
ζωή μου ήταν τα ανώτερα μαθηματικά και η φυσική που έγιναν και επάγγελμα
μου. Εδώ είχα πολλές και γρήγορες επιτυχίες. Πολύ νέος είχα όλους τους
ανώτερους επιστημονικούς τίτλους και ήμουν αρχηγός ενός πολύ μεγάλου
ερευνητικού ιδρύματος. Δεύτερή μου αγάπη ήταν η λογοτεχνία που μου
εμφύτευσαν οι γονείς. Έτσι πέρασαν πολλά ξένοιαστα χρόνια αλλά μετά
συνέβει κάτι το απρόσμενο κι ακατανόητο. Σαν να άρχισε να τρέμει και να
αγωνιά η γη κάτω από τα πόδια μου. Μια έμμονη σκέψη με πήρε στο κατόπι
“Αν ο Θεός εντέλει υπάρχει;”! Δεν έβρισκα πουθενά την απάντηση. Οι
εξισώσεις ήταν άφωνες και η λογοτεχνία που η απασχόληση της ήταν τα
συναισθήματα και πάθη δεν μπορούσε να δόσει λύση σε οντολογικά
προβλήματα. Με την εμφάνιση των πρώτων ανησυχιών σε σχέση με την ύπαρξη
του Θεού άρχισα να διαβάζω αντιθρησκευτική λογοτεχνία για να στηρίξω την
απιστία μου μα αυτό μόνο με απογοήτευσε. Διάβασα τον Μπάουερ, τον
Ρενάν, τον Καούτσκι όμως βαρέθηκα γρήγορα. Δεν μπορούσαν να βγάλουν
καμία άκρη ήταν απλώς “φτυσίματα στον ουρανό”. Απορούσα – ” Πως
μπορούσαν οι διανοούμενοι μας να καταπίνουν τέτοια διαβάσματα;” Δεν
εννοούσα τον αθεϊσμό διότι παραμένω και είμαι άθεος αλλά τις λυπητερές
απολογίες του. Μετά καταπιάστικα με την φιλοσοφία αλλά και εκεί δεν
έβρισκα αποδείξεις, οι λογικές συρραφές δεν ήταν γερές. Όλα αυτά τα
συγγράμματα μού φαινόντουσαν σαν πύργοι χωρίς θεμέλια κρεμασμένοι στον
αέρα… Περνούσαν ολόκληρες νύχτες διαβάζοντας τα υπέρ πολύπλοκα βιβλία
της φυσικής και μαθηματικής θεωρίας αλλά ούτε εκεί δεν έβρισκα απάντηση.
Όχι σπάνια οι συγγραφείς χρησιμοποιούσαν την λέξη “θεός” αλλά ήταν θεός
που δεν άρχιζε από κεφαλαίο γράμμα. Θεός σαν δυνατότητα των αριθμών,
αρχική ουσία του κόσμου, νοερουσία του σύμπαντος, αρχή της
πανσυμπαντικής αρμονίας, κάποιος πρωτόγονος νους και λογική του
σύμπαντος αλλά και αυτά παρέμεναν χωρίς αποδείξεις. Με έχουν παρασύρει
αυτά τα συγγράμματα γιατί μου άρεσε το θάρρος της ανθρώπινης σκέψης που
προσπαθούσε να πιάσει την αρχή και το τέλος της κοσμογονίας μου άρεσε η
διστιμική κλίμακα των υποθέσεων που έμοιαζαν με τρέλα. Πρέπει να πω ότι
πάντα θαύματα την ομορφιά της μαθηματικής. Για μένα ήταν ποίηση όπου οι
αριθμοί ακούγονται σαν ρυθμοί και ομοιοκαταλήξεις και δημιουργούν
στίχους και στροφές. Που οι εξισώσεις τραγουδάνε σαν χορδές του βιολιού
και μαθηματικοί υπολογισμοί λάμπουν σαν αστερισμοί στον νυχτερινό
ουρανό. Αϊνστάιν ήταν για μένα ο Ντοστογιέφσκι της φυσικής και ο
Λομπατσεφσκί – Χλέμπνικωφ της γεωμετρίας. Όμως έπιανα τον εαυτό μου πάνω
στην σκέψη ότι είμαι μαγεμένος με το παιχνίδι του μυαλού, ότι βρίσκομαι
πίσω από την επιφάνεια του καθρέφτη και γυρνάω μέσα στο χορό μαζί με
ύπουλες σκιές της αλήθειας. Σκεφτόμουν ότι αυτός ο θαυμασμός είναι ένα
είδος διανοητικής τοξικομανίας μια απόπειρα να πνίξουν τον φόβο εμπρός
στην πιθανότητα ύπαρξης του Θεού.<br />- Ήρθατε σ΄εμένα – είπε ο ιερέας –
για να βεβαιωθείτε για ακόμα μια φορά ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις για
την πίστη και να καθησυχάσετε τον εαυτό σας με την ήττα μου; Εγώ όμως θα
σας πω κάτι τελείως διαφορετικό : εάν μπορούσα να αποδείξω την ύπαρξη
του Θεού αυτό θα αποδείκνυε την ανυπαρξία του Θεού, τουλάχιστον για
μένα.<br />- Δεν καταλαβαίνω τι σημαίνουν τα λόγια σας, – ρώτησε ο
επισκέπτης,- φυγή από την απάντηση, ένα παράδοξο ρητό στο στυλ του Όσκαρ
Ουάιλντ, η θέση της διαλεκτικής του Χέγκελ για την ομοιότητα των
αντιθέτων;<br />Ο ιερέας απάντησε :<br /><br />- Θα ήθελα πρώτα να σημειώσω
ότι η θέση για τις ομοιότητες ανάμεσα στα αντίθετα δεν είναι του
βερολινέζου καθηγητή αλλά στην πραγματικότητα η αποκρυφυστική διδασκαλία
των ιερέων της Εφέσου, μυσταγωγία και μυστήριό τους. Πρώτος που το
ανέβασε στην φιλοσοφική στοά από το υπόγειο του ναού της Αρτέμιδος ήταν ο
Ηράκλειτος – απόγονος των ιερέων της Εφέσου ο οποίος αντάλλαξε την
μύηση του ιεροφάντη με την κάπα του φιλοσόφου. Αυτή η διδασκαλία δηλώνει
ότι το καλό και το κακό, φως και σκότος, πληρότητα και μηδέν, ναι και
όχι, Θεός και διάβολος είναι ενωμένοι. Οι μαρξιστές λένε ότι αυτή η
ομοιότητα είναι η ψυχή της “διαλεκτικής”. Συνεπώς μπορούμε να πούμε ότι ο
Χεγκελισμός και ο Μαρξισμός έχουν αποκρυφιστική βάση και δαιμονική
πλευρά. Το μυστήριο της διαλεκτικής είναι αιματηρή φλόγα και εκατόμβες
των επαναστάσεων.<br />Τώρα θα προσπαθήσω να απαντήσω στην ερώτηση σας, –
συνέχισε ο ιερέας. – Εάν οι συνειδητές μου αντιλήψεις που αποτελούνται
από κάποιες γνώσεις που αποκόμισα στην διάρκεια μερικών δεκαετιών,
μπορούσαν να χωρέσουν, να ορίσουν και να κατανοήσουν το Απόλυτο. Τι
ασήμαντο και λυπητερό θα ‘πρεπε να είναι αυτό το ων που μπορεί και
χωράει μέσα στον τόσο περιορισμένο και ατελή δικό μου νου! Σκεφτείτε τι
σημαίνει η λέξη “πίστη”; Πίστη είναι η περιοχή του μυστηρίου. Όπου
υπάρχουν αποδείξεις δεν υπάρχει πίστη. Εκεί στην θέση της πίστης μένει η
γνώση, η Αποκάλυψη αντικαταστάται με την λογική, δόγματα – με
συλλογισμούς, μεταφυσική – με φυσική, μυστική – με επίπεδες έννοιες. Το
οφθαλμοφανές πια δεν είναι η πίστη αλλά η καταγραφή γεγονότων.<br />-
Εσείς λέτε ότι η πίστη δεν έχει αποδείξες,- διαφώνεισε ο επισκέπτης,-
τότε σε τι να πιστεύουμε : στο απόλυτο σκοτάδι του σκεπτικισμού, όπου
είναι οι συνεχόμενες αρνήσες που φτάνουν μέχρι άρνηση της ίδιας της
άρνησης, όπως στον Σέξτο Εμπειρικό;<br />- Η Πίστη έχει αναμφίβολες και
αναμφισβήτητες αποδείξες διαφορετικού χαρακτήρα,- απάντησε ο ιερέας.
Είναι η διαισθητική διείσδυση στον υπέρ λογικό άυλο κόσμο, επικοινωνία
του ανθρώπου (ως περιορισμένης προσωπικότητας) με Τον Θεό (Απόλυτης
Προσωπικότητας), είναι η πραγματική μυστηριακή εμπειρία η οποία
αποκτιέται από άμεση επαφή με τον πνευματικό κόσμο, είναι εσωτερική
αίσθηση της ψυχής, η υποκειμενική γνώση που θα την έλεγα και οικεία
(ιδιαίτερη). Εδώ γίνεται κοινωνία με την Θεία Χάρη που στην δική σας
γλώσσα λέγεται – ενέργειες ανωτέρας φύσεως. Στην κοινωνία με τον Θεό
αλλάζει ο ίδιος άνθρωπος, ως υποκείμενο γνώσης και ο πνευματικός του
ορίζοντας διευρύνεται αμέτρητα. Πρέπει να θυμόμαστε ότι η ψυχή του
ανθρώπου είναι πιο βαθιά από την λογική του και η γνώση καταλαμβάνει την
σφαίρα των συναισθημάτων όπου η Διάχυτη Αγάπη είναι μια από τις
βασικές δυνάμεις κατανοήσεως που ενώνει το Άπειρο με το περιορισμένο,
Τον Ζωντανό Θεό με τον άνθρωπο.<br />- Ομολογώ ότι αιφνιδιάστηκα, – είπε ο
επισκέπτης,- θα σκεφτώ αυτά που μου είπατε αλλά χρειάζομαι χρόνο γι’
αυτό. Πρόσφατα είχα μια συζήτηση με έναν συνάδελφό σας τον οποίο μπορώ
να χαρακτηρίσω ως “διανοούμενο στο ράσο”. Άρχισε να μου αποδεικνύει την
ύπαρξη του Θεού βασίζοντας στην θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν και
στην μηχανική των κβάντα του Γκαίνσμπεργκ. Είχε πολύ ενθουσιώδης και
νικηφόρο τόνο και σήκωνε ακόμα και το δάχτυλό του σαν δάσκαλος.
Μπερδευόταν και έκανε λάθη συνέχεια προσπαθώντας να μου εξηγήσει τον
Αϊνστάιν σαν να ήμουν μαθητής, χωρίς να υποψιαστεί ότι τα μαθηματικά
και η φυσική είναι το επάγγελμα μου. Τον ληπόμουνα πραγματικά. Ύστερα
του έγραψα ένα γράμμα όπου έκανα προσπάθεια να του εξηγήσω πόσο άσχημα
γνωρίζει την θεωρία της σχετικότητας και τον συμβούλεψα να μην
ασχολείται άλλο με τον Αϊνστάιν για να μην πνιγεί μέσα στις
“σχετικότητες”. Πολύ σύντομα έλαβα την απάντησή του όπου με ευχριστούσε
για κατά την γνώμη του πολύ εποικοδομητικές παρατηρήσεις.<br />Ο επισκέπτης κοίταξε το ρολόι του και είπε:<br /><br />-
Επιτρέψτε μου να σας κάνω και άλλη μια ερώτηση : γιατί δεν φανερώνεται ο
Θεός στον κόσμο, για να σβήσει οποιεσδήποτε αμφιβολίες σχετικές με την
ύπαρξη Του για να Τον βλέπουμε σαν τον ήλιο ή τα αστέρια; Θα είχαν
εξαφανιστεί πολλά προβλήματα και η ζωή θα ήταν πιο απλή.<br />- Ο Θεός
κρύβει το πρόσωπό Του στα νέφη για να μην στερήσει στον άνθρωπο την
δυνατότητα επιλογής ανάμεσα στην πίστη και απιστία και να επιτρέψει στον
άνθρωπο να λύσει το υπαρξιακό πρόβλημα αυτόνομα, -απάντησε ο ιερέας. Αν
δεν υπήρχε τέτοια επιλογή τότε η πίστη σαν ελεύθερη πράξη της ψυχής δεν
θα μπορούσε να υπάρχει και στην θέση της θα έμπαινε το ηθικά αδιάφορο
ολοφάνερο. Ο Θεός δεν μας έβαλε μπροστά στο αναπόφευκτο γεγονός της
ύπαρξης Του. Ήθελε να είναι ο εσωτερικός παράγοντας της ανθρώπινης
ψυχής. Θέλει να Τον ψάχνουμε με την ελεύθερή μας βούληση, να
προσελκυόμαστε σ’ Αυτόν, να διψάμε γι’ Αυτόν. Θέλει να είναι η αγάπη της
καρδιάς μας και όχι το αποτέλεσμα μιας λογικής μας ανάλυσης. Ο Θεός
μας έδωσε την δυνατότητα της προσωπικής επαφής μαζί Του – το πιο άξιο
και ανώτερο που μπορει να υπάρχει ανάμεσα από τον Δημιουργό και το
δημιούργημα. Την σχέση του Θεού με το κόσμο μπορούμε να δούμε σαν την
σχέση του μάστορα και του προϊόντος. Αλλά ο άνθρωπος δεν είναι προϊόν
είναι η αντανάκλαση του Θεού στην γη. Αν ο άνθρωπος δεν είχε την
ελεύθερη βούληση τότε δεν θα ήταν εικόνα του Θεού. Χωρίς την ελευθερία
δεν υφίσταται η ύπαρξη του καλού υπάρχει αναγκαιότητα. Χωρίς προσωπική
ελευθερία δεν υπάρχει αγάπη και χωρίς την πνευματική αγάπη δεν μπορεί να
υπάρχει η θέωση σαν ένωση του ανθρώπου με τον Θεό. Πιστεύω θα
συμφωνίσετε ότι ακόμα κα ο πιο δυστυχής άνθρωπος δεν θα ήθελε να
ανταλλάξει την θέση του με ένα ευτυχισμένο ζώο.<br />- Πράγματι ,-
χαμογέλασε ο ξένος, – παρά τα βάσανά μου δεν θα ήθελα να μεταμορφωθώ σε
ένα γάιδαρο χωρίς βάσανα και ικανοποιημένο από την ζωή του! Τι θα
μπορούσατε να με συμβουλέψετε αν και δεν υπόσχομαι ότι θα εκπληρώσω την
συμβουλή σας;<br /><br />Ο ιερέας απάντησε:<br /><br />- Μου φαίνεται ότι η
δική σας άρνηση του Θεού στην πραγματικότητα είναι κρυφή και βαθιά
αποθυμία (νοσταλγία) για τον Θεό την οποία την αισθάνεστε σαν πόνο που
δεν μπορείτε να καταλάβετε από που προέρχεται. Η καρδιά σας θρηνεί την
μοναξιά της σαν το μωρό στην κούνια του που θρηνεί για την ζεστασιά της
μητέρας. Και ο νους σας είναι πετρωμένος μέσα στην υπερηφάνεια του
γοητευμένος απο την νεκρή λάμψη του Εωσφόρου αντιστεκόμενος στην καρδιά
απαντάει (στην καρδιά): “Σώπασε και άσε με στα χέρια του κακού δαίμονα
της ζωής μου, δεν θέλω ούτε τον Θεό ούτε καμία άλλη δύναμη να μ’
εξουσιάζει. Για ποια αιώνια ζωη μου μιλάς; Το μέλλον του σύμπαντος είναι
μαύρη διαστημική τρύπα όπου σαν σκιές θα εξαφανιστούν οι κόσμοι και θα
εξαφανιστεί η ίδια η ύλη, θα τελειώσει ο χρόνος αλλά δεν θα έρθει η
αιωνιότητα. Θα γίνει η αποκορύφωση του σύμπαντος που είναι το μέγα
Τίποτα”.<br /><br />Ο επισκέπτης απόρησε και είπε:<br /><br />- Δηλαδή κρυφοακούσατε τον διάλογο μου με τον εαυτό μου; Ή σας φανερώθηκαν τα όνειρα μου;<br />-
Όχι, απλώς γνωρίζω πολύ λίγο την εσχατολογία του αθεϊσμού , – απάντησε ο
ιερέας, – είναι σατανικό μυστήριο γενικού χαμού. Και σαν συμβουλή σας
ζητώ να αποσυνδέεστε από την ροή των σκέψεών σας τουλάχιστον μια φορά
την ημέρα και από καρδιά να λέτε: “Θεέ, εάν είσαι υπαρκτός, φανέρωσε Τον
Εαυτό Σου σ’ εμένα. Χωρίς Εσένα δεν μπορώ να Σε βρω!”.<br /><br />Ο
επισκέπτης ευχαρίστισε τον ιερέα για την συζήτηση αποχαιρέτησε και
βγήκε έξω. Από πουθενά ξεφύτρωσε ένα αυτοκίνητο, ο οδηγός γρήγορα άνοιξε
την πόρτα και με σεβασμό κάθιζε τον επισκέπτη μέσα σαν τον πρίγκιπα
στην άμαξα. Την επόμενη στιγμή το αυτοκίνητο εξαφανίστηκε στην στροφή.</span><div>
<span style="font-size: large;"><span style="line-height: normal;"><br />π. Ραφαήλ Καρέλιν</span></span></div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6610654732944840621.post-38936583618396179972013-05-17T09:41:00.003-07:002013-05-17T09:41:46.854-07:00Πέθανε χωρίς να εξομολογηθεί ένα της αμάρτημα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h2 style="text-align: justify;">
<br /></h2>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img alt="Πέθανε χωρίς να εξομολογηθεί ένα της αμάρτημα" class="aligncenter size-large wp-image-137408" height="445" src="http://vatopaidi.files.wordpress.com/2013/04/cf80ceadceb8ceb1cebdceb5-cf87cf89cf81ceafcf82-cebdceb1-ceb5cebecebfcebccebfcebbcebfceb3ceb7ceb8ceb5ceaf-ceadcebdceb1-cf84ceb7cf82-ceb1.jpg?w=600&h=445" width="600" /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"></span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"> Ήταν μια γυναίκα τόσο ενάρετη και θεοσεβής, που αν και έγγαμος
περνούσε τη ζωή της σα να ήταν σε μοναστήρι. Δεν έλειπε ποτέ από την
Εκκλησία, έδινε ελεημοσύνες, νήστευε και κατόρθωνε και άλλες αρετές.
Μόνον ένα αμάρτημα έπραξε, το οποίο δεν εξομολογήθηκε ποτέ.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Πολλές φορές ήθελε να το πει στον πνευματικό της, και ενώ τον
επισκεπτόταν με σκοπό να το εξομολογηθεί, τελικά επέστρεφε στο σπίτι της
άπρακτη, διότι, αφού ανέφερε τα υπόλοιπα αμαρτήματα, ντρεπόταν να πει
και αυτό. Επειδή όμως αισθανόταν τύψεις, στεκόταν αρκετές φορές μπροστά
στην εικόνα της Παναγίας και έκλαιγε απαρηγόρητα, ζητώντας να την
ευσπλαχνιστεί και να της συγχωρήσει το έγκλημα.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Τελικά πέθανε, χωρίς να ανακοινώσει σε κανένα αυτό της το ανόμημα.<span id="more-137406"></span>
Ο ενταφιασμός της καθυστέρησε για τρεις ημέρες, διότι οι συγγενείς της
περίμεναν να έρθει μια κόρη της που βρισκόταν σε άλλη χώρα.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Όταν, λοιπόν, τη μετέφεραν στην εκκλησία, αναστήθηκε και είπε:
«Μεγάλη η δύναμή σου αειμακάριστε Δέσποινα». Έπειτα, ζήτησε να φέρουν
τον πνευματικό και εξομολογήθηκε το αμάρτημά της. Και ακολούθως, είπε τα
εξής για να τ’ ακούσουν όλοι.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">«Εγώ, η ταλαίπωρη, από ντροπή δεν εξομολογήθηκα μια αμαρτία, που
έκανα. Όμως καθημερινά έκλαιγα γι’ αυτή με πολλή συντριβή, ικετεύοντας
την αειπάρθενη Θεοτόκο να μ’ ελεήσει και να μην κολαστώ γι’ αυτή την
ανομία.</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Μόλις, λοιπόν, βγήκε η ψυχή μου από το σώμα, με άρπαξαν οι δαίμονες
σαν άγριοι λύκοι, ονειδίζοντας την κρυμμένη αμαρτία μου, για την οποία
χαιρόντουσαν, νομίζοντας πως η ψυχή μου θα είναι πλέον κάτω από την
εξουσία τους. Όταν με οδήγησαν στην κόλαση, όπου ήταν ένα βαθύτατο
σκότος και μία ατελείωτη οδύνη, παρουσιάσθηκε η Βασίλισσα των αγγέλων,
που έλαμπε περισσότερο από τον Ήλιο και έδιωξε όλο το σκοτάδι από τον
τόπο αυτό. Αμέσως έλεγξε τους δαίμονες, επειδή πήραν την ψυχή μου χωρίς
να τους δώσει την άδεια ο Κύριος και παίρνοντάς με από τα χέρια τους,
είπε: «Ας την πάμε στον δίκαιο Κριτή και ό,τι ορίσει η ευσπλαχνία του ας
γίνει». Ύστερα, μου λέει: «Μη φοβάσαι, κόρη μου, διότι εγώ είμαι βοηθός
σου».</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Με πήγαν στον Δεσπότη Χριστό. Τον είδα να κάθεται σε θρόνο και ήταν
θυμωμένος μαζί μου, σχεδόν έτοιμος να αποφασίσει για μένα τον αιώνιο
θάνατο. Αλλά η πολυεύσπλαχνη Δέσποινα του είπε με πολλή ταπείνωση:
«Δέομαι, Κύριε, και ικετεύω την αγαθότητά σου, πολυέλεε Υιέ και Θεέ μου,
για το άχραντο αίμα σου, που έχυσες για τους αμαρτωλούς, συγχώρησε αυτή
την άθλια ψυχή, διότι γνωρίζεις την ευλάβεια που μου είχε, και πόσα
δάκρυα έχυσε μπροστά στην εικόνα μου, πενθώντας αυτή την ανομία της».</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">Τότε ο Κύριος αποκρίθηκε: «Ξέρεις πολυαγαπημένη μου μητέρα, ότι
κανείς δεν μπορεί να σωθεί χωρίς το μυστήριο της Εξομολόγησης, το οποίο
αυτή καταφρόνησε εφόσον δεν είπε την ανομία της. Τώρα, λοιπόν, δεν είναι
δυνατόν να τη συγχωρήσω. Στον Άδη δεν υπάρχει μετάνοια».</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">«Είναι αλήθεια, γλυκύτατε Υιέ μου, ότι κανείς δεν μπορεί να σωθεί
χωρίς την εξομολόγηση, αλλά συ εξουσιάζεις και τη ζωή και το θάνατο και
όλα είναι δυνατά σ’ εσένα. Σε παρακαλώ, λοιπόν, θυμήσου τις πολλές τις
αγαθοεργίες και ιδιαιτέρως θυμήσου το φλογερό έρωτα και την υπερβάλλουσα
αγάπη και πίστη που είχε στο πρόσωπό μου και δείξε σ’ αυτήν την πολλή
ευσπλαχνία σου, που υπερβαίνει όλα τα ανομήματα». Τότε ο Κύριος της
απάντησε: «Για να μη σε λυπήσω, μητέρα μου, προστάζω να επιστρέψει η
ψυχή της στο σώμα της, να ομολογήσει την αμαρτία της και μετά από αυτό
να συγχωρηθεί».</span></div>
<span style="font-size: x-large;">
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">«Αφού είπε αυτά ο Χριστός, με έφερε ο φύλακας άγγελός μου στη ζωή,
όπως βλέπετε, για να πεθάνω σε λίγο. Γι’ αυτό, παρακαλώ όλους σας,
συγγενείς και φίλους και σένα κόρη μου, σταματήστε τα δάκρυα, διότι με
αυτά καμία ωφέλεια δεν μου προσφέρετε. Αλλά κάντε για μένα λειτουργίες
και ελεημοσύνες, όσες περισσότερες μπορείτε. Λειτουργίες και
ελεημοσύνες! Μονάχα αυτές με ωφελούν. Να προσέχετε στη ζωή σας, να
θυμάστε πάντα την αγάπη του Θεού και να εξομολογείστε ανελλιπώς όλα σας
τα αμαρτήματα, χωρίς ποτέ να κρύβετε κανένα». Και μόλις τα είπε αυτά,
κοιμήθηκε εν ειρήνη.</span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6610654732944840621.post-33671816238539742262013-05-17T09:40:00.003-07:002013-05-17T09:40:40.275-07:00Ο λιθοξόος που δεν ήταν ικανοποιημένος από τη ζωή του...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img alt="" src="http://www.djgarrity.com/Lincoln_II.JPG" style="max-height: 210px; max-width: 400px;" /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><br /><br />Κάποτε ήταν ένας λιθοξόος που δεν ήταν ικανοποιημένος από τον εαυτό του και την ζωή του.<br />Μια
μέρα, περνώντας έξω από το σπίτι ενός πλούσιου εμπόρου, κοίταξε μέσα
από την ανοιχτή πόρτα και θαύμασε τα όμορφα πράγματα και τους
σημαντικούς επισκέπτες.<br />«Πόσο σπουδαίος να είναι αυτός ο έμπορος!» σκέφτηκε με ζήλια και ευχήθηκε να γίνει σαν αυτόν τον έμπορο.<br />Προς
μεγάλη του έκπληξη, αμέσως μεταμορφώθηκε σε έμπορο, απολαμβάνοντας τις
πολυτέλειες και την ισχυρή επιρροή, μα και την ζήλια των πιο φτωχών απ’
αυτόν.<br />Σύντομα, ένας σημαντικός προύχοντας πέρασε από τον δρόμο, που
τον μετέφεραν σε σέντια και συνοδευόμενος από στρατιωτικούς. Όλοι, όσο
πλούσιοι κι αν ήταν, υποκλίνονταν μπροστά του.<br />«Πόσο ισχυρός είναι αυτός ο προύχοντας!» σκέφτηκε «εύχομαι να ήμουν προύχοντας!»<br />Αμέσως μεταμορφώθηκε σε ισχυρό προύχοντα, που όλοι φοβούνταν αλλά και μισούσαν.<br />Ήρθε
το καλοκαίρι και οι πολύ ζεστές μέρες, κι ο προύχοντας ένιωθε άβολα
μέσα στην σέντια του. Κοίταξε ψηλά τον ήλιο και σκέφτηκε «πόσο ισχυρός
είναι ο ήλιος! Εύχομαι να ήμουν ο ήλιος!»<br />Αμέσως έγινε ο ήλιος, να
λάμπει πάνω από τον κόσμο, να λατρεύεται και να θαυμάζεται από τους
ανθρώπους, αλλά και να καταριέται από τους αγρότες -που τους έκαιγε τα
σπαρτά- και από τους εργάτες που υπέφεραν κάνοντας την εργασία τους.<br />Μα ξάφνου, ένα μεγάλο μαύρο σύννεφο πέρασε από μπροστά του, εμποδίζοντάς τον να λάμψει παντού πάνω στη γη.<br />«Πόσο ισχυρό είναι αυτό το σύννεφο!» σκέφτηκε «εύχομαι να ήμουν σύννεφο!»<br />Αμέσως μεταμορφώθηκε σε βαρύ, μαύρο σύννεφο, που πλημμύριζε με το νερό του τα σπαρτά και τα χωρία, κι όλοι το καταριόνταν.<br />Μα σύντομα, κατάλαβε ότι παρασέρνονταν από μια μεγαλύτερη δύναμη, τον άνεμο.<br />«Πόσο ισχυρός είναι ο άνεμος!» σκέφτηκε «εύχομαι να ήμουν ο άνεμος!»<br />Αμέσως
έγινε ο άνεμος, να φυσάει μανιασμένα ξεριζώνοντας δέντρα και
καταστρέφοντας τις σκεπές των σπιτιών, κι όλοι να τον καταριόνται.<br />Σύντομα όμως βρέθηκε μπροστά σε έναν θεόρατο βράχο, που δεν μετακινούνταν καθόλου, παρά την δύναμη του ανέμου.<br />«Πόσο ισχυρός είναι αυτός ο βράχος!» σκέφτηκε «εύχομαι να ήμουν βράχος!»<br />Αμέσως έγινε ένας δυνατός, τεράστιος βράχος. Ότι πιο σταθερό πάνω στην γη.<br />Έτσι
όπως στεκότανε απολαμβάνοντας την δύναμή του, άκουσε τον ήχο μεταλλικού
εργαλείου πάνω στην επιφάνειά του και ένιωσε ν’ αλλάζει η μορφή του.<br />«Τι μπορεί να είναι πιο ισχυρό από εμένα;;» απόρησε.<br />Κοίταξε κάτω χαμηλά, και είδε έναν λιθοξόο...<br /><br /><a class="highslide postlink img_link" href="http://antikleidi.com/wp-content/uploads/2013/04/The-Stone-Mason.jpg" rel="nofollow"><img alt="" src="http://antikleidi.com/wp-content/uploads/2013/04/The-Stone-Mason.jpg" style="max-height: 210px; max-width: 400px;" /></a></span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6610654732944840621.post-44745430000654137022013-05-17T09:38:00.001-07:002013-05-17T09:38:11.263-07:00Μνήμη θανάτου [Γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης]<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h2 style="text-align: justify;">
<br /></h2>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">
</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://vatopaidi.files.wordpress.com/2013/04/20933_100551806643765_100000668379352_12608_2713626_n.jpg?w=780" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="20933_100551806643765_100000668379352_12608_2713626_n" border="0" class="aligncenter size-full wp-image-138310" height="400" src="http://vatopaidi.files.wordpress.com/2013/04/20933_100551806643765_100000668379352_12608_2713626_n.jpg?w=780" width="271" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;">- Γέροντα, τι πρέπει να σκέφτεται κανείς την ημέρα που γεννήθηκε;<br />
- Να σκέφτεται την ημέρα που θα πεθάνη και να ετοιμάζεται για το μεγάλο ταξίδι.<br />
- Γέροντα, όταν κατά την εκταφή βρεθή άλειωτο το σώμα του νεκρού, αυτό οφείλεται σε<br />
κάποια αμαρτία για την οποία δεν μετάνοιωσε ο άνθρωπος;<span id="more-138309"></span><br />
- Όχι, δεν είναι πάντα αιτία κάποια αμαρτία. Μπορεί να οφείλεται και σε φάρμακα που<br />
έπαιρνε ή στο χώμα του νεκροταφείου. Όπως και νάναι όμως, όταν κάποιος βγη άλειωτος,<br />
εξιλεώνεται κάπως με το ρεζίλεμα που παθαίνει μετά τον θάνατό του.<br />
- Γέροντα, γιατί, ενώ ο θάνατος είναι το πιο σίγουρο γεγονός για τον άνθρωπο, εμείς τον<br />
ξεχνούμε;<br />
- Ξέρεις, παλιά στα Κοινόβια υπήρχε ένας μοναχός που είχε ως διακονία να θυμίζη στους<br />
άλλους Πατέρες τον θάνατο. Περνούσε λοιπόν την ώρα της διακονίας από όλους τους αδελφούς<br />
και έλεγε στον καθέναν: «Αδελφέ, θα πεθάνουμε». Η ζωή είναι τυλιγμένη με την θνητή σάρκα.<br />
Το μεγάλο αυτό μυστικό δεν είναι εύκολο να το καταλάβουν όσοι άνθρωποι είναι μόνο<br />
«σάρκες», γι’ αυτό δεν θέλουν να πεθάνουν, δεν θέλουν ούτε να ακούσουν για θάνατο. Έτσι ο<br />
θάνατος γι’ αυτούς είναι διπλός θάνατος και διπλή στενοχώρια.</span>
<span style="font-size: x-large;"><a href="http://www.blogger.com/null" name="more"></a>Ευτυχώς όμως ο Καλός Θεός οικονόμησε, ώστε να βοηθιούνται από μερικά πράγματα<br />
τουλάχιστον οι ηλικιωμένοι, που φυσιολογικά είναι πιο κοντά στον θάνατο. Ασπρίζουν τα<br />
μαλλιά, κόβεται το κουράγιο, οι δυνάμεις τους σιγά-σιγά τους εγκαταλείπουν, αρχίζουν να<br />
τρέχουν τα σάλια, οπότε ταπεινώνονται και αναγκάζονται να φιλοσοφούν πάνω στην<br />
ματαιότητα αυτού του κόσμου. Και να θέλουν να κάνουν καμμιά αταξία, δεν μπορούν, γιατί όλα<br />
αυτά τους φρενάρουν. Ή ακούν ότι κάποιος στην ηλικία τους ή και νεώτερος πέθανε, και<br />
θυμούνται τον θάνατο. Βλέπουμε στα χωριά, όταν χτυπάη η καμπάνα για κηδεία, οι ηλικιωμένοι<br />
που κάθονται στο καφενείο σηκώνονται, κάνουν τον σταυρό τους και ρωτούν να μάθουν ποιος<br />
πέθανε και πότε γεννήθηκε. «Ω, τι γίνεται, λένε, φθάνει και η δική μας σειρά· όλοι θα φύγουμε<br />
από αυτόν τον κόσμο!». Καταλαβαίνουν ότι τα χρόνια πέρασαν, ότι το σχοινί της ζωής τους<br />
άρχισε να μαζεύεται και ο Πολυχρόνης πλησιάζει. Έτσι διαρκώς σκέφτονται τον θάνατο. Πες<br />
σε ένα μικρό παιδί «κάνε μνήμη θανάτου», αυτό θα πη «τραλαλά» και θα συνεχίση να χτυπάη το<br />
τόπι του. Γιατί το μικρό παιδί, αν το βοηθούσε ο Θεός να καταλάβη τον θάνατο, θα<br />
απογοητευόταν το κακόμοιρο και θα αχρηστευόταν, γιατί δεν θα είχε όρεξη για τίποτε. Γι’ αυτό<br />
οικονομάει ο Θεός σαν καλός Πατέρας να μην καταλαβαίνη τον θάνατο και να παίζη ξένοιαστο<br />
και χαρούμενο το τόπι του. Όσο περνάει όμως η ηλικία, σιγά-σιγά καταλαβαίνει και αυτό τον<br />
θάνατο.<br />
Βλέπεις, και ένας αρχάριος μοναχός, ιδίως όταν είναι νέος, δεν μπορεί να έχη μνήμη<br />
θανάτου. Σκέφτεται ότι έχει χρόνια μπροστά του και δεν τον απασχολεί το ζήτημα αυτό.<br />
Θυμάστε και ο Απόστολος Παύλος που είπε: «Φωνάξτε τους νεανίσκους να πάρουν τον νεκρό<br />
Ανανία και την Σαπφείρα»; Και στα μοναστήρια συνήθως τα νέα καλογέρια θάβουν τους<br />
νεκρούς. Οι μεγάλοι συγκινημένοι ρίχνουν λίγο χώμα επάνω στο σώμα του νεκρού με ευλάβεια<br />
και ποτέ στο κεφάλι. Έχω μια δυσάρεστη εικόνα από ένα μοναστήρι όπου είχε πεθάνει ένας<br />
αδελφός. Την ώρα του ενταφιασμού, όταν έλεγε ο ιερεύς «γη ει και εις γην απελεύσει», όλοι οι<br />
Πατέρες με πολλή ευλάβεια και συστολή πήραν λίγο χώμα και το έρριξαν επάνω στην σορό του<br />
μοναχού, όπως συνηθίζεται να γίνεται. Ένας νεαρός μοναχός μάζεψε το ζωστικό του, πήρε το<br />
φτυάρι και απρόσεκτα και με ορμή έρριχνε πάνω στον νεκρό οτιδήποτε εύρισκε μπροστά του,<br />
χώμα, πέτρες, ξύλα, παφ-παφ…, για να δείξη παλληκαριά! Βρήκε την ώρα να δείξη την δύναμή<br />
του, την εργατικότητά του. Δεν είναι ότι φύτευαν δένδρα ή γέμιζαν
κάποιον λάκκο, για να μπη η καλωσύνη, η θυσία, και να πη: «Οι άλλοι
είναι γεροντάκια. Τι να περιμένω από<br />
αυτούς; Ας δουλέψω εγώ». Οπότε θα κουραζόταν λίγο παραπάνω, για να ξεκουράση τους<br />
άλλους. Εδώ και ένα ζώο να δη κανείς νεκρό, λυπάται, πόσο μάλλον να βλέπη τον αδελφό του<br />
στον τάφο και με το φτυάρι να ρίχνη με μια ορμή και απρόσεκτα πάνω στον νεκρό χώμα,<br />
πέτρες… Αυτό δείχνει ότι δεν είχε καμμιά συναίσθηση του θανάτου.</span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6610654732944840621.post-22699739263628009442013-05-17T09:36:00.003-07:002013-05-17T09:36:43.871-07:00Γιατί υπάρχει τόσος πόνος στον κόσμο;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h2 style="text-align: justify;">
<br /></h2>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img alt="[el]image1 (80)" class="size-full wp-image-138065 alignleft" src="http://vatopaidi.files.wordpress.com/2013/04/elimage1-80.png?w=780" style="margin: 2px 20px;" /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;"><strong>του μακαριστού Γέροντος Κλεόπα</strong></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;">— Λέγει ο δίκαιος Ιώβ: «Αλλά άνθρωπος γεννάται κόπω» (Ιώβ 5,7).</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;">Ο Απόστολος Παύλος λέγει ότι όλα τα έργα γίνονται με κόπο και πόνο (Ρωμ.8,21).</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;">Ο πόνος στον κόσμο είναι καρπός της πτώσεως του ανθρώπου από τον παράδεισο (Πράξ. 3,16).</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;">Είναι καρπός της αμαρτίας (Ψαλμ.7,14-16).</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;">Αλλ’ όμως, εάν δεχώμεθα κάθε πόνο με υπομονή και ευχαρίστησι,
λαμβάνουμε μεγάλη πνευματική ωφέλεια πολύτιμη για την σωτηρία της ψυχής
μας.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;">Γενικά βλέπουμε ότι, <strong>όσο πολλαπλασιάζεται η αμαρτία και η
πλάνη στον κόσμο, τόσο αυξάνεται και ο πόνος, δηλαδή η πείνα, η
σύγχυσις, οι πόλεμοι, οι παντός είδους ασθένειες και ο θάνατος.</strong></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;"><strong>Η φροντίδα ημών των χριστιανών είναι να εγκαταλείψουμε την
αμαρτία, να συμφιλιωθούμε με τον Θεό, να αποκτήσουμε τον φόβο του Θεού,
την ταπείνωσι, την υπομονή και τότε όλα τα βάσανα μας θα ολιγοστεύσουν
και θα έλθη μεγάλη ωφέλεια στις ψυχές μας.</strong></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;">Ο πόνος είναι αρραβών των αιωνίων βασάνων, η το αντίλυτρο των αμαρτιών μας; Ποιος είναι ο σκοπός της υπάρξεως του πόνου;<span id="more-138064"></span></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;">—Ο σκοπός του πόνου για τούς χριστιανούς είναι ένας και μοναδικός: Η
συγχώρησις των αμαρτιών εδώ στην γη με κάθε είδους ασθένειες,
στενοχώριες και θλίψεις, επίσης ο εξαγνισμός και η σωτηρία της ψυχής
μας. Γι’ αυτούς που δεν θέλουν να διορθωθούν και μετανοήσουν, ο πόνος
είναι ο αρραβών των αιωνίων βασάνων. Ενώ αυτοί που δέχονται τον πόνο με
υπομονή και με ευχαριστία στον Θεό και ζουν με μετάνοια, τότε είναι γι’
αυτούς ο καλλίτερος δρόμος για την διόρθωσι και συγχώρησι των αμαρτιών
των, διότι λυτρώνονται από τις αιώνιες θλίψεις της κολάσεως.</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;"><strong>Βλέπουμε ότι εδώ στην γη αυτοί που υποφέρουν περισσότερο,
είναι ειρηνικοί με τη συνείδησί των, ενάρετοι και ισχυροί απέναντι των
πειρασμών, πλησιέστερα στον Θεό από τούς άλλους και σώζονται ευκολώτερα,
όπως ο δίκαιος Ιώβ, ο πτωχός Λάζαρος, οι Άγιοι Απόστολοι, οι Μάρτυρες,
οι Όσιοι και τόσοι άλλοι. Ενώ αυτοί που ζουν άνετα, είναι υγιείς, έχουν
περιουσία και κάθε απολαυστικό στην γη, είναι συνήθως αδύνατοι στην
πίστι, άσπλαχνοι, τυραννικοί, γαστρίμαργοι, εγωϊσταί, φοβούνται τον
θάνατο και πεθαίνουν με βαρείες αμαρτίες, προς αιώνια τιμωρία των.</strong></span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;">Ο πόνος επετράπη άνωθεν για την σωτηρία και την συγχώρησι των
αμαρτιών μας και για την πνευματική μας πρόοδο, εάν εμείς τον δεχόμεθα
με ευχαρίστησι, ως από το χέρι του Θεού, όπως λέγη ο προφήτης Δαβίδ: «Η
ράβδος σου και η βακτηρία σου, αύται με παρεκάλεσαν» (Ψαλμ.22,5). Οπότε
λοιπόν, η ράβδος και η βακτηρία του πόνου τους ευσεβείς και πιστούς
χριστιανούς τους στηρίζουν, τους εμπνέουν στα καλά έργα, τους καθαρίζουν
από τις αμαρτίες και τους καταξιώνουν μεγαλυτέρων στεφάνων και απολαύων
στον ουρανό. Ενώ για τους κακοπροαίρετους, η ράβδος του πόνου είναι
τιμωρία επάνω στην τιμωρία και χαλινός στο στόμα, διότι δεν θέλουν να
πλησιάσουν τον Κύριο (Ψαλ.31,10).</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;">Γέροντος Κλεόπα Ηλιέ<br />
Πνευματικοί Διάλογοι<br />
Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”</span></span></div>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;">
</span></span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: x-large;"><strong>Πηγή:</strong><a href="http://www.impantokratoros.gr/geron-kleopa-ponos.el.aspx">impantokratoros.gr</a></span></span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6610654732944840621.post-11492214972912470332013-04-13T03:43:00.002-07:002013-04-13T03:43:17.619-07:00Ο Γέροντας Παΐσιος διηγείται...........<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img alt="" src="http://vatopaidi.files.wordpress.com/2010/07/ceb7-ceb1cebcceb1cf81cf84ceb9ceb1-cf84cebfcf85-cf80-cf80ceb1cf8acf83ceafcebfcf85-e1279547825494.jpg?w=500&h=764" style="max-height: 210px; max-width: 400px;" /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><strong>Η «αμαρτία» του γερο-Αυγουστίνου.</strong><br /><br />Ένας
ευλογημένος αγιορείτης μοναχός, ο γερο-Αυγουστίνος ο Ρώσος (1882-1965),
ήταν πολύ ενάρετος, πολύ ταπεινός και πολύ αγωνιστής.<br />Κάποτε παρουσιάστηκε ο διάβολος μέσα στο κελί του σαν σκύλος φοβερός.<br />Πετούσε
φωτιές από το στόμα και όρμησε πάνω στο γέροντα για να τον πνίξει,
επειδή, όπως του είπε, καιγόταν από τις προσευχές του.<br />Ο γερο-Αυγουστίνος τον άρπαξε και τον πέταξε στον τοίχο φωνάζοντας:<br />Κακέ διάβολε, γιατί πολεμάς τα πλάσματα του Θεού;<br /><br />Ο διάβολος, κατατρομαγμένος απ’ την αναπάντεχη υποδοχή, έγινε άφαντος.<br />Ύστερα όμως ο αγαθότατος και απλούστατος γέροντας είχε τύψεις, επειδή… χτύπησε το διάβολο !<br /><br />Περίμενε με αγωνία πότε να φωτίσει, για να πάει στον πνευματικό του να εξομολογηθεί το “αμάρτημά” του.<br /><br />Πραγματικά,
μόλις φώτισε πήγε στην Προβάτα (μιάμιση ώρα απόσταση από το κελί του),
όπου ήταν ο πνευματικός του, και εξομολογήθηκε.<br />Ο πνευματικός μου
όμως ήταν πολύ συγκαταβατικός, διηγιόταν αργότερα ο γέροντας, και δεν
μου έβαλε κανένα κανόνα, αλλά μου είπε να κοινωνήσω.<br /><br />Εγώ, από τη χαρά μου, όλη τη νύχτα έκανα κομποσκοίνι, και μετά πήγα στη θεία λειτουργία και κοινώνησα.<br /><br />Όταν
ο παπάς έβαζε την αγία λαβίδα στο στόμα μου, είδα την αγία Κοινωνία
κομμάτι κρέας και αίμα και τη μασούσα για να την καταπιώ! Παράλληλα
ένιωθα και μία μεγάλη αγαλλίαση, που δεν μπορούσα να την αντέξω.<br /><br />Από
τα μάτια μου έτρεχαν γλυκά δάκρυα, και το κεφάλι μου φώτιζε σαν λάμπα.
Έφυγα γρήγορα για να μη με δουν οι πατέρες, και την ευχαριστία για τη
θεία μετάληψη τη διάβασα μόνος μου στο κελί μου.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-large;"><span style="line-height: normal;"><br />(Παϊσίου μοναχού Αγιορείτου, «Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα»)</span></span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0