Οι κρυφοδουλειές φέρνουν ολέθρια αποτελέσματα

Πολλοί άνθρωποι επικαλούμενοι το ρητό του ευαγγελίου, πού λέγει: «Ότι εάν δύο υμών συμφωνήσωσιν επί της γης περί παντός πράγματος ου εάν αιτήσωνται, γενήσεται αυτοίς παρά του πατρός μου του εν ουρανοίς» (Ματθ. ΙΗ’ 19) και παρερμηνεύοντες αυτό, κατά τη δική τους επιθυμία, προκαλούν και κατεργάζονται μόνοι τους την καταστροφή τους.

Έτσι πριν από αρκετά χρόνια έγινε στην Κερασιά, με δυο νέους Μοναχούς. Ό ένας από το Κελί του Χατζηγιώργη «Άγιος Δημήτριος» με το όνομα Δημήτριος, κι ό άλλος από το Κελί του «Αγίου Νικολάου» Αυξέντιος.

Οι νέοι αυτοί Μοναχοί, είχαν αγάπη μεταξύ τους και ορκίστηκαν φιλία αιώνια. Στην αρχή είχαν συμφωνήσει να προσεύχονται, να νηστεύουν, να αγρυπνούν και να κάνουν ότι καλό έργο και καλή πράξη θα μπορούσαν, χωρίς να ρωτούν κανένα.

Με τον τρόπο αυτόν, ό πολύπειρος Σατανάς, κατόρθωσε να βρίσκονται πάντοτε ό ένας κοντά στον άλλο και ό ένας στο Κελί του άλλου, πράγμα το όποιον απαγορεύεται στους νέους Μοναχούς, σύμφωνα με την υπόσχεση πού δίνουν όταν γίνονται Μοναχοί, πού λέγει ότι απαγορεύεται… μερική φιλία… και για να μη συναντιόνται και έχουν κρυφές συναναστροφές. ‘Αλλά και κανένα έργο έστω και καλό, όταν γίνεται χωρίς τη γνώμη και γνώση του Γέροντα και του Πνευματικού, δεν γίνεται δεκτό από τον Πανάγαθο Θεό, όπως λέγει και το Πατερικό ρητό «το καλόν ουκ εστί καλόν εάν μη καλώς γένηται».

Άλλά οι δυο αυτοί φίλοι, νεαροί Μοναχοί, που ως εκ του αποτελέσματος φαίνεται, πώς δεν είχαν και καλούς Γέροντες και πνευματικούς για να τους επιμελούνται και να τους φροντίζουν, θέλησαν να φάνουν περισσότερο του δέοντος καλοί και εναρετώτεροι από τους άλλους, από ψευτοευλάβεια κινούμενοι και από σατανική ενέργεια. Έκαναν κρυφά προσευχές και ψευτοεγκράτειες και με το καιρό ό Σατανάς τους έφερε κει πού ήθελε, οί δυο τους παρεξηγήσανε τη λέξη αγάπη και άρχισαν να συμφωνούν και σ’ όλα τα κακά θελήματα θεμιτά και αθέμιτα κι έτσι ξέπεσαν και στα «εν κρύπτω και παραβύστω γινόμενα», για τα όποια αναφέρει ό απόστολος Παύλος «αισχρόν εστί και λέγειν» (Έφεσ. Ε’ 12).

Κατά εγκατάλειψι Θεού ενεργήσαντες, σε τόση πώρωσι ψυχική και σωματική αμετανοησία φθάσανε, πού αποφάσισαν, να είναι πάντα μαζί και να μη τους χωρίσει ούτε αυτός ό θάνατος. Έτσι φόρεσαν τα καλά και καινούργια τους ράσα, έβαλαν τα σχήματα, γιατί και οί δυο τους ήταν «μεγαλόσχημοι» Καλόγεροι, φόρεσαν τα επανοκαλύμμαυχά τους, πήγαν στη θάλασσα κοντά, κει που πήγαιναν πολλές φορές κι έκαναν κρυφά τα θαλάσσια λουτρά τους. Πήραν μια φλοκάτη κουβέρτα, μπήκαν μέσα, ράφτηκαν και σιγά – σιγά όπως ήταν αγκαλιασμένοι, πέσανε στη θάλασσα, ή οποία με τη συνεργασία του δαίμονα, πού τους έδειξε τον τρόπο αυτό, να πάνε δήθεν αγκαλιασμένοι στην άλλη ζωή, στον «Παράδεισο», αλλά στην πραγματικότητα κατάφερε να τους στείλει στην αιώνια Κόλαση, για να καιγονται αιώνια μαζί του.

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΑΙΩΝΙΟ ΝΑΥΑΓΙΟ

Μετά καιρό, υστέρα από μεγάλη θαλασσοταραχή, ή θάλασσα στην παραλία του Παγασητικού κόλπου μπροστά από το Βόλο, ξέβρασε ένα μπόγο με τα σώματα, τα όποια ανακαλύψανε ψαράδες της περιοχής.

Άνοιξαν το μεγάλο μακάβριο και παράξενο εκείνο δέμα και είδαν φρικτό θέαμα! Οί δυστυχισμένοι αυτοί Καλόγεροι, από την αγωνία και τη φρίκη του πνιγμού, πού δοκίμασαν για να σωθούνε, είχαν βγάλει ό ένας τα μάτια του άλλου και ήσαν πιασμένοι από τα μαλλιά, αλλά ήταν αδύνατο να γλιτώσουν τον πνιγμό, έτσι πού τους είχε καταφέρει ό διάβολος να ραφτούν μόνοι τους από μέσα και να παραδοθούν στα χέρια του Σατανά!

Αυτά τα καταστρεπτικά αποτελέσματα έχουν οί κρυφοδουλειές, πού γίνονται στο σκοτάδι και δεν φανερώνονται έγκαιρα, οί κρυφοί λογισμοί, οί όποιοι μοιάζουν με τις μικρές τρύπες, πού ανοίγονται στο πλοίο και όσο δεν γίνονται φανερές, δεν τις βλέπει ό τεχνίτης να τις κλείσει, σιγά – σιγά γίνονται και πιο πολλές και ένα ωραίο πρωί βυθίζουν το πλοίο της ψυχής «αύτανδρο» με όλο του το περιεχόμενο και το εμπόρευμα καλό και κακό. Ενώ αν έγκαιρα ανακαλυφθούν, φανερωθούν, εξομολογηθούν, να τις δει ό μάστορας – Πνευματικός, ό όποιος με τη βοήθεια και χάρι του Θεού και την εμπειρία του θα τις κλείσει και θα θεραπεύσει τις πληγές της καρδίας, διότι κατά το λόγο της Αγίας Γραφής «Παν γαρ το φανερούμενον φως εστί» (Έφεσ. Ε’ 13), και το φως δεν αφήνει ποτέ τον άνθρωπο να πλανηθή και να χαθεί στα σκοτάδια των πονηρών λογισμών του Σατανά, και να φθάσει στην καταστροφή. Προσοχή λοιπόν, όσοι επιθυμούμε, με την υπακοή να φθάσομε σύντομα και χωρίς περίσσιο κόπο στη βασιλεία των ουρανών, καθώς ό Αββας Δοσίθεος, πού αναφέρει στο βιβλίο του Άββα Δωροθέου, ό όποιος σε πέντε χρόνια μόνον, αδιάκριτης και τυφλής υπακοής και κοπής του ίδιου θελήματος, κέρδισε τη βασιλεία των ουρανών, την οποίαν άλλοι, με 60 και 70 ακόμη χρόνια ασκητικής ζωής, δεν μπόρεσαν να κληρονομήσουν, γιατί ξεθάρρεψαν και πέθαναν στο θέλημα τους.