Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου.
1)«Ο χειρισμός της ψυχής είναι λεπτός»
2) «Να μην αναπαύουμε τον άλλον στα πάθη του»
«Ο χειρισμός της ψυχής είναι λεπτός»
- Γέροντα, μερικοί χαρακτήρες που είναι δύσκολοι, στριμμένοι, πως θα βοηθηθούν;
- Εγώ σαν μαραγκός δούλευα και στριμμένα ξύλα. Χρειαζόταν όμως υπομονή, γιατί τα στριφτά ξύλα τα πλανίζεις από 'δω, σηκώνουν αντιξυλιά, τα πλανίζεις από 'κει, σηκώνουν πάλι αντιξυλιά. Τα έτριβα λοιπόν με το διπλό λεπίδι λίγο από την μιά μεριά κόντρα, λίγο από την αλλη, και έτσι τα έφερνα σε λογαριασμό.
Γίνονταν μάλιστα πολύ όμορφα, επειδή και ωραία νερά έχουν και δέν σπάζουν εύκολα· έχουν πολλή αντοχή. Αν δεν το ήξερες αυτό, μπορεί να τα έβλεπες έτσι και να τα πετούσες. Θέλω να πω, και οι άνθρωποι που έχουν δύσκολο χαρακτήρα, έχουν μέσα τους δυνάμεις και, αν αφεθούν να τους δούλεψης, μπορούν να κάνουν άλματα στην πνευματική ζωή, αλλά χρειάζεται να διάθεσης αρκετό χρόνο.
Ύστερα, ποτέ δεν χρησιμοποιούσα μεγάλες πρόκες, για να σφίξω δυό στραβές σανίδες, αλλά πρώτα τις πλάνιζα, τις έφερνα σε λογαριασμό, καί τις ένωνα με ένα καρφάκι.
Δεν τις ζόριζα, για να σφίξουν, γιατί, όταν τις στραβές σανίδες προσπαθούμε να τις κάνουμε να εφαρμόσουν με μεγάλες πρόκες, θα σχισθούν και πάλι θά βγουν από την ζορισμένη εφαρμογή τους, οπότε τι καταλάβαμε;
Χρειάζεται διάκριση και ξανά διάκριση, όταν έχη κανείς να κάνη μέ ψυχές. Στην πνευματική ζωή δεν υπάρχει μία συνταγή, ένας κανόνας. Ή κάθε ψυχή έχει την δική της ποιότητα και χωρητικότητα. Υπάρχουν δοχεία με μεγάλη χωρητικότητα και δοχεία με μικρή χωρητικότητα.
Άλλα είναι πλαστικά και δεν αντέχουν πολύ και άλλα είναι μεταλλικά και αντέχουν. Όταν ο πνευματικός γνωρίση την ποιότητα και την χωρητικότητα της ψυχής, θά ενεργή ανάλογα με τις δυνατότητες και με την κληρονομικότητα που έχει, και με την πρόοδο που έχει κάνει. Η συμπεριφορά του θα είναι ανάλογη με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο εξομολογούμενος, με την αμαρτία που έκανε, και με ενα σωρό άλλα.
Στον αναιδή θα προσέξη να μη δίνη δικαίωμα για αναίδεια. Τήν ευαίσθητη ψυχή θα κοιταξη πως να την βοηθήση να αντιμετώπιση με ανδρισμό τα προβλήματα της.
Επίσης θέλει προσοχή να μη βασίζεται κανείς σ' αυτό πού βλέπει εξωτερικά σ' έναν άνθρωπο και να μην πιστεύη εύκολα αυτά που του λένε και βγάζει συμπεράσματα, ειδικά αν δεν έχη το χάρισμα να βλέπη βαθύτερα. Μερικές σανίδες, ενώ φαίνονται κατάγερες άπ' έξω, μέσα είναι ολόιδιες. Όταν πλανισθή το χνούδι που έχουν απ' έξω, τότε δείχνουν τι είναι. Άλλες πάλι, ενώ απ' έξω φαίνονται άχρηστες, μέσα είναι δαδένιες[1].
Ο χειρισμός της ψυχής είναι λεπτός. Δεν πρέπει να γίνωνται λάθη στις συνταγές. Ο κάθε οργανισμός, βλέπετε, έχει ανάγκη από την βιταμίνη που του λείπει και η κάθε πάθηση από τα ανάλογα φάρμακα.
- Εγώ σαν μαραγκός δούλευα και στριμμένα ξύλα. Χρειαζόταν όμως υπομονή, γιατί τα στριφτά ξύλα τα πλανίζεις από 'δω, σηκώνουν αντιξυλιά, τα πλανίζεις από 'κει, σηκώνουν πάλι αντιξυλιά. Τα έτριβα λοιπόν με το διπλό λεπίδι λίγο από την μιά μεριά κόντρα, λίγο από την αλλη, και έτσι τα έφερνα σε λογαριασμό.
Γίνονταν μάλιστα πολύ όμορφα, επειδή και ωραία νερά έχουν και δέν σπάζουν εύκολα· έχουν πολλή αντοχή. Αν δεν το ήξερες αυτό, μπορεί να τα έβλεπες έτσι και να τα πετούσες. Θέλω να πω, και οι άνθρωποι που έχουν δύσκολο χαρακτήρα, έχουν μέσα τους δυνάμεις και, αν αφεθούν να τους δούλεψης, μπορούν να κάνουν άλματα στην πνευματική ζωή, αλλά χρειάζεται να διάθεσης αρκετό χρόνο.
Ύστερα, ποτέ δεν χρησιμοποιούσα μεγάλες πρόκες, για να σφίξω δυό στραβές σανίδες, αλλά πρώτα τις πλάνιζα, τις έφερνα σε λογαριασμό, καί τις ένωνα με ένα καρφάκι.
Δεν τις ζόριζα, για να σφίξουν, γιατί, όταν τις στραβές σανίδες προσπαθούμε να τις κάνουμε να εφαρμόσουν με μεγάλες πρόκες, θα σχισθούν και πάλι θά βγουν από την ζορισμένη εφαρμογή τους, οπότε τι καταλάβαμε;
Χρειάζεται διάκριση και ξανά διάκριση, όταν έχη κανείς να κάνη μέ ψυχές. Στην πνευματική ζωή δεν υπάρχει μία συνταγή, ένας κανόνας. Ή κάθε ψυχή έχει την δική της ποιότητα και χωρητικότητα. Υπάρχουν δοχεία με μεγάλη χωρητικότητα και δοχεία με μικρή χωρητικότητα.
Άλλα είναι πλαστικά και δεν αντέχουν πολύ και άλλα είναι μεταλλικά και αντέχουν. Όταν ο πνευματικός γνωρίση την ποιότητα και την χωρητικότητα της ψυχής, θά ενεργή ανάλογα με τις δυνατότητες και με την κληρονομικότητα που έχει, και με την πρόοδο που έχει κάνει. Η συμπεριφορά του θα είναι ανάλογη με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο εξομολογούμενος, με την αμαρτία που έκανε, και με ενα σωρό άλλα.
Στον αναιδή θα προσέξη να μη δίνη δικαίωμα για αναίδεια. Τήν ευαίσθητη ψυχή θα κοιταξη πως να την βοηθήση να αντιμετώπιση με ανδρισμό τα προβλήματα της.
Επίσης θέλει προσοχή να μη βασίζεται κανείς σ' αυτό πού βλέπει εξωτερικά σ' έναν άνθρωπο και να μην πιστεύη εύκολα αυτά που του λένε και βγάζει συμπεράσματα, ειδικά αν δεν έχη το χάρισμα να βλέπη βαθύτερα. Μερικές σανίδες, ενώ φαίνονται κατάγερες άπ' έξω, μέσα είναι ολόιδιες. Όταν πλανισθή το χνούδι που έχουν απ' έξω, τότε δείχνουν τι είναι. Άλλες πάλι, ενώ απ' έξω φαίνονται άχρηστες, μέσα είναι δαδένιες[1].
Ο χειρισμός της ψυχής είναι λεπτός. Δεν πρέπει να γίνωνται λάθη στις συνταγές. Ο κάθε οργανισμός, βλέπετε, έχει ανάγκη από την βιταμίνη που του λείπει και η κάθε πάθηση από τα ανάλογα φάρμακα.
«Να μην αναπαύουμε τον άλλον στα πάθη του»
- Γέροντα, όταν κάποια γυναίκα μας πη:«δεν με κατάλαβε ο πνευματικός», τι πρέπει να της πούμε;
- Πέστε της:«Μήπως εσύ δεν του έδωσες να καταλάβη; Μήπως το σφάλμα είναι δικό σου;». Σ' αυτές τις περιπτώσεις να προβληματίζετε τον άλλον, να μην τον δικαιολογήτε εύκολα. Τα πράγματα είναι πολύ λεπτά. Εδώ, βλέπεις, και τους πνευματικούς ακόμη τους μπερδεύουν.
- Και αν μας πη ότι δεν αναπαύεται στον πνευματικό της;
- Για να μην αναπαύεται, μήπως φταίει και αυτή, μήπως ζητά να την αναπαύηο πνευματικός στο θέλημα της. Κάποιος, ας υποθέσουμε, αδιαφορεί για την οικογένεια του και έχουν συνέχεια φασαρίες με την γυναίκα του.
Θέλει να την χωρίση και έρχεται και μου κάνει παράπονα, με την απαίτηση να πάρω το μέρος του, για να διαλύσω την οικογένεια του! Αν του πω: «εσύ είσαι ένοχος για όλη την ιστορία», αν δεν συναισθανθή την ένοχη του, θα πη ότι δεν τον ανέπαυσα. Λένε δηλαδή μερικοί:«δεν με ανέπαυσε ο πνευματικός», γιατί δεν τους λέει να κάνουν αυτό που θέλουν.
Αν ό πνευματικός δικαιολογή τα πάθη του καθενός, μπορεί να τους ανάπαυση όλους, αλλά δεν βοηθιούνται έτσι οι άνθρωποι. Αν είναι να αναπαύουμε τον καθέναν στα πάθη του, τότε ας αναπαύσουμε και τον διάβολο.
Έρχεσαι λ.χ. εσύ και μου λες: «Η τάδε αδελφή μου μίλησε άσχημα». «Ε, σου λέω, μη δίνης σημασία σ' αυτήν», και σε αναπαύω. Έρχεται μετά από λίγο αυτή η αδελφή και μου λέει γιά σένα: «Η τάδε αδελφή έτσι και έτσι έκανε». «Ε, τώρα, της λέω, καλά, δεν την ξέρεις αυτήν; Μην την παίρνης και στα σοβαρά». Την ανέπαυσα και αυτήν.
Έτσι όλους τους αναπαύω, αλλά και όλους τους πεδικλώνω! Ενώ πρέπει να σου πω: «έλα εδώ· γιά να σου μιλήση έτσι η αδελφή, κάτι της έκανες», οπότε θα αισθανθής την ένοχη σου και θα διορθωθής. Γιατί, από την στιγμή που θα αισθανθής την ενοχή σου, όλα θα πάνε καλά. Η πραγματική ανάπαυση έρχεται, όταν τοποθετηθή ο άνθρωπος σωστά.
Σκοπός είναι πως θα αναπαυθούμε στον Παράδεισο, όχι πως θα αναπαυθούμε στην γη. Είναι μερικοί πνευματικοί που αναπαύουν τον λογισμό του άλλου, και μετά εκείνος λέει:«πολύ με ανέπαυσε ο πνευματικός», αλλά μένει αδιόρθωτος.
Ενώ πρέπει να βοηθήσουν τον άνθρωπο να βρή τα κουσούρια του, να διορθωθή και στην συνέχεια να τον κατευθύνουν. Τότε μόνον έρχεται η πραγματική ανάπαυση. Το να ανάπαυσης τον άλλον στα πάθη του, δεν είναι βοήθεια· αυτό γιά μένα είναι έγκλημα.
Γιά να μπόρεση να βοηθήση ο πνευματικός δύο ανθρώπους που έχουν σχέση, πρέπει να έχη επικοινωνία και με τους δύο. Όταν ακούη λ.χ. λογισμούς δύο ανθρώπων που έχουν διαφορές, πρέπει να γνωρίζη και τις δύο ψυχές, γιατί ο καθένας μπορεί να παρουσιάζη το θέμα, όπως το καταλαβαίνει. Και να δεχθή να λύση τις διαφορές τους, μόνον αν δεχθούν να τις λύση σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, γιατί όλες οί άλλες λύσεις είναι ένας συνεχής πονοκέφαλος καί χρειάζονται συνέχεια ασπιρίνες. Ύστερα να βάλη τον καθέναν στην θέση του· να μη δικαίωση κανέναν. Να πη στόν καθέναν τα κουσούρια του, οπότε πελεκιέται το ένα στραβό, πελεκιέται και το άλλο, και έτσι συμφωνούν και συνεννοούνται.
Το μόνο καλό που έχω είναι αυτό: ποτέ δέν δικαιώνω κανέναν, έστω και αν δέν φταίη. Όταν λ.χ. έρχωνται οι γυναίκες και μου λένε ότι έχουν προβλήματα στην οικογένεια και φταίει ό άνδρας, κατσαδιάζω τις γυναίκες.
Όταν έρχωνται οι άνδρες και κάνουν παράπονα για τις γυναίκες, κατσαδιάζω τους άνδρες. Δεν αναπαύω τον λογισμό τους, αλλά λέω τα στραβά του καθενός· λέω στον καθέναν αυτό που του χρειάζεται, για να βοηθηθή.
Αλλιώς φεύγει αναπαυμένος ο ενας, φεύγει αναπαυμένος και ο άλλος, και στο σπίτι πιάνονται μεταξύ τους. «Είχε δίκιο που μου είπε γιά σένα έτσι!». «Καί σ' έμενα ξέρεις τι είπε γιά σένα;». Θέλω να πω, κανέναν δεν αναπαύω στα πάθη του.
Πολλούς μάλιστα τους μαλώνω πολύ - φυσικά για το καλό τους -, αλλά φεύγουν πραγματικά αναπαυμένοι. Μπορεί να φεύγουν πικραμένοι, αλλά μέσα τους καταλαβαίνουν ότι εγώ πικράθηκα πιο πολύ από αυτούς, καί αυτό τους πληροφορεί.
- Μερικοί, Γέροντα, νιώθουν σιγουριά, όταν τους μαλώνετε.
- Ναί, γιατί δεν τον μαλώνω τον άλλον ξερά. Θα του πω ότι έχει αυτά τα καλά, για να τα αξιοποίηση, και αυτά τα κουσούρια, για να τα διόρθωση. Όταν δεν του πης την αλήθεια, τότε, σε μιά στιγμή που δεν κολακεύεται, παλαβώνει.
1. Δαδένιος: γερός, ανθεκτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου