Την παραμονή των Χριστουγέννων βγαίνοντας από το γραφείο του είδε ένα φτωχό παιδάκι να τριγυρίζει το αυτοκίνητο.
Μόλις πλησίασε, το αγόρι τον ρώτησε:
«Δικό σας είναι;»
«Ναι, μου το χάρισε ο αδερφός μου».
«Πώς; Ολόκληρο αμάξι και δεν πληρώσατε τίποτε; Πόσο θα ’θελα...»
Ο νέος φαντάστηκε τη συνέχεια. Το παιδί θα ευχόταν να είχε έναν τέτοιο αδερφό.
Όμως όχι!«... να ήμουν ένας τέτοιος αδερφός!»
Ο νέος ξαφνιάστηκε. Τέτοια ευχή δεν την περίμενε. «Θέλεις να σε πάω μια βόλτα;» του πρότεινε.
«Ω, ναι, πολύ! Και, θα σας πείραζε να περάσουμε από το σπίτι μου;»
Ο νέος υπέθεσε πως ο μικρός ήθελε να δείξει στους φίλους του το ακριβό αυτοκίνητο που τον πήγαινε βόλτα και συμφώνησε.
«Να, εδώ σταματήστε, αυτά τα σκαλιά είναι του σπιτιού μας.»
Το παιδί εξαφανίστηκε μέσα στο σπίτι φωνάζοντας πίσω του:
«Θα γυρίσω αμέσως!»
Όταν γύρισε, είχε μαζί του τον ανάπηρο αδερφό του. «Κοίτα φιλαράκο», του έλεγε, «όπως σου τα ’πα πάνω δεν είναι; Ο αδερφός του του το χάρισε για τα Χριστούγεννα. Δεν του κόστισε δραχμή.
Μια μέρα θα σου δώσω κι εγώ ένα τέτοιο...»
Πόσο γλυκιά κι ευγενική μικρή ψυχούλα!
«Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου