Μουσική και ψυχική διάθεση. (Μ. Βασιλείου)

α. Κι αν κανείς, από εκείνους που γίνονται θηρία από το θυμό, αρχίσει να ψέλνει τους ψαλμούς, αμέσως φεύγει η αγριότητα από την ψυχή του, γιατί την αποκοίμισε με τη μελωδία .
β. Να μην πλημμυρίζουμε τις ψυχές μας με το άκουσμα πρόστυχων τραγουδιών, γιατί είναι φυσικό από μουσική τέτοιου είδους να γεννιούνται πάθη, που υποδουλώνουν και εξευτελίζουν την ψυχή. Αλλά εμείς να επιζητούμε την άλλη μουσική, που και καλύτερη είναι, αλλά και οδηγεί στη βελτίωση της ψυχής. Αυτήν χρησιμοποίησε και ο Δαβίδ, ο ποιητής των ιερών ψαλμών, και θεράπευσε, καθώς λένε, το βασιλιά (Σαούλ) από την μανιώδη κατάθλιψη. Λέγεται επίσης ότι και ο Πυθαγόρας, όταν συνάντησε μεθυσμένους γλεντοκόπους (που είχαν ξεφαντώσει), διέταξε τον αρχηγό τους, που έπαιζε αυλό, να αλλάξει σκοπό και να παίξει σ’ αυτούς το δωρικό μέλος. Τότε αυτοί συνήλθαν τόσο από τη μελωδία, ώστε πέταξαν τα στεφάνια και ντροπιασμένοι γύρισαν πίσω και έφυγαν.
Άλλοι πάλι, ακούγοντας αυλό, γίνονται έξαλλοι από ενθουσιασμό και καταλαμβάνονται από βακχική μανία. Τόσο πολύ διαφορετικός είναι ο επηρεασμός της καλής από την κακή μουσική. Ώστε τόσο πολύ πρέπει να απέχετε από τα άσματα που επικρατούν σήμερα και από οτιδήποτε είναι ολοφάνερα αισχρό .
γ΄ (Οι φιλήδονοι) άφησαν τις εμπορικές συναλλαγές της αγοράς και τις επινοήσεις των τεχνών που εξασφαλίζουν τα προς το ζειν και περνούν τον ορισμένο καιρό της ζωής τους με κάθε οκνηρία και ηδονή. Δεν καταλαβαίνουν ότι μια θεατρική σκηνή που συνοδεύεται από ακόλαστα θεάματα είναι για τους θεατές κοινό και δημόσιο σχολείο ασέλγειας και ότι οι αρμονικές μελωδίες των μουσικών οργάνων (των αυλών) και τα πορνικά τραγούδια εντυπώνονται στις ψυχές των ακροατών, και δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να παρασύρουν τους πάντες να ασχημονούν με την απομίμηση των τραγουδιών των κιθαριστών και των αυλητών .