Ο δρόμος της ταπείνωσης

Μελέτιος Καλαμαράς

Μητροπολίτης Νικοπόλεως και Πρεβέζης

«Όλοι, έλεγε ο άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ, την θέλουν την δόξα του Χριστού και τον έπαινό Του. Άλλα πολύ λίγοι, το αποφασίζουν να σηκώσουν τον σταυρό του Χριστού και να υπομείνουν, έστω και μόνο κάποιες βρισιές, έναν κάποιο χλευασμό, μία κάποια καταφρόνηση»!…

Η μακαριά δούλη του Θεού Ξένη αυτά τα είχε σε όλη της την ζωή!…

Τι ύβρεις, τι εμπαιγμούς, τι ονειδισμούς υπόμεινε! “Όχι μόνο από αθώα παιδιά, από ανθρώπους πειραχτήρια, από άσχετους με την πνευματική ζωή! Άλλα και, προ παντός, από τους εκμοντερνισμένους· που θεωρούσαν την πολιτεία της σκέτη βλακεία· από τους διαφωτισμένους άθεους!..

Αν θελήσει κανείς να εξηγήσει, την πορεία της, πρέπει να κάνει τη σκέψη, ότι η αγία Ξένη Γρηγόριεβνα, ακινητοποίησε το λογισμό της σε δύο πόλους: στην απέραντη αγάπη και ευσπλαχνία του Χριστού· ότι ποτέ δεν μας εγκαταλείπει· και στην δική της αναξιότητα και αμαρτωλότητα- στην ταπείνωσή της· στο ότι ήταν για όλα ανάξια· για όλα μικρή.

Μόνο έτσι μπορεί άνθρωπος να αντέξει τόσα, και να ξεπεράσει τους λογισμούς, που τόσο απλόχερα σπέρνει παντού ο διάβολος.

Γράφει ο όσιος Εφραίμ ο Σύρος: «Τα διακριτικά χαρίσματα του ανθρώπου που έχει ταπείνωση είναι:

• θεωρεί τον εαυτό του, τον πιο αμαρτωλό άνθρωπο επάνω στον κόσμο•

• δεν κακολογεί και δεν κρίνει ποτέ κανέναν

• βρίσκει τον εαυτό του πιο βρωμερό, πιο αισχρό, πιο αδιάφορο από όλους

• δεν προβάλλει ποτέ για τίποτε και σε τίποτα σαν παράδειγμα και σαν υπόδειγμα τον εαυτό του

• δεν γκρινιάζει· και δεν έρχεται ποτέ σε αντιλογία με κανέναν όχι για προσωπικά του θέματα· αλλά ούτε για την πίστη,… Και, αν του λένε κάτι σωστό, απαντάει: «Μπράβο, έτσι είναι»!… και αν του λένε κάτι στραβό, τους λέγει: «Συ ξέρεις, τι λες»!…

• σιχαίνεται το θέλημά του, σαν το πιο βρωμερό πράγμα στον κόσμο

• αγαπάει και βαστάζει τις θλίψεις, τις προσβολές και τις στερήσεις με χαρά

• δεν θέλει να λυπήσει και να στενοχωρήσει ποτέ κανέναν» (Εφραίμ του Σύρου, Λόγος περί ταπεινώσεως). Δρόμος δύσκολος. Και σκληρός. Άλλα δρόμος γλυκύς· δρόμος θεϊκός· δρόμος-πορεία προς την Βασιλεία του Θεού.

Ναι. Ο δρόμος αυτός είναι γλυκύς. Γιατί έχει και κάτι που τον φωτίζει- και τον κάνει και γλυκύν και ελαφρόν. Και αυτό το κάτι είναι, ότι τον δρόμο αυτό μας τον δείχνει ο Κύριος. Αλλά όχι με λόγια στεγνά: Αυτός είναι- βαδίστε τον! Ο ίδιος πάει μπροστά. Και το θέλημά Του απλά μας το υποδηλώνει, με τα λόγια Του: Αν θέλετε, ακολουθείτε με. Όποιος θέλει.

Ο Κύριος εκοπίασε. Εθλίβη. Επόνεσε. Εταλαιπωρήθη. Περισσότερο από όλους εμάς. Και εταπεινώθη, όσο ποτέ κανένας στον κόσμο. Και η ταπείνωσή Του, στον Σταυρό και στον Τάφο, είναι και λέγεται Η ΑΚΡΑ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ.

Όποιος πιστεύει στον Κύριο, Τον αγαπάει. Και όποιος Τον αγαπάει, θέλει να ευρίσκεται πάντοτε κοντά Του. Και να Τον ακολουθεί, όπου και αν πηγαίνει.

«Μετά Σου, Κύριε, έτοιμος ειμί και εις φυλακήν και εις θάνατον πορεύεσθαι» (Λουκ. 22,23).