Γιατί οι κοσμικοί άνθρωποι να έχουν καλύτερη συμπεριφορά από αυτούς που φαίνεται να είναι κοντά στο Θεό;

 


Πολλές φορές τα παιδιά μάς λένε αλήθειες που όχι μόνο ντρεπόμαστε να τις παραδεχτούμε αλλά δεν θέλουμε ούτε να τις σκεφτούμε. Έτσι μια ερώτηση τους είναι γιατί συμβαίνει πολλές φορές οι κοσμικοί άνθρωποι να έχουν καλύτερη συμπεριφορά από αυτούς που φαίνεται να είναι κοντά στο Θεό. Πώς γίνεται ο άνθρωπος που εκκλησιάζεται, εξομολογείται και παίρνει μέσα του τον Χριστό να είναι ο πρώτος που θα κουτσομπολέψει ή θα μιλήσει άσχημα και απότομα σε έναν συνάδελφο ή γείτονα ή θα αδικήσει και θα εκμεταλλευτεί τον άλλο;



Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας λένε, ότι εμείς που έχουμε τη σφραγίδα του Χριστιανού πρέπει μόνο με τη ζωή μας και όχι με τα λόγια να φέρνουμε τους ανθρώπους κοντά στο Θεό. Δυστυχώς όμως εμείς κάνουμε ακριβώς το αντίθετο. Μένουμε στα λόγια χωρίς να νιώθουμε πολλές φορές αυτά που λέμε. Χάνουμε την ουσία γιατί επαναπαυόμαστε στους τύπους, τηρούμε τους κανόνες χωρίς να προσπαθούμε να τους κάνουμε βίωμά μας.


Μην ξεχνάμε ότι ο άλλος που έχουμε απέναντί μας είναι άνθρωπος και όχι άγγελος. Άρα δεν μπορούμε να βρούμε το τέλειο στον άλλο παρά μονάχα στο Θεό. Ο άνθρωπος μετά από την έξοδό του από τον παράδεισο έχει αδυναμίες και ελαττώματα. Δε σημαίνει ότι επειδή ο άνθρωπος κάνει έναν αγώνα να ακολουθήσει τον δρόμο που θα τον οδηγήσει στο Χριστό, όλα του τα ελαττώματα και τα πάθη του χάνονται. Αυτό που οφείλει ο χριστιανός είναι μετά την πτώση του να σηκωθεί και να συνεχίσει τον αγώνα και να μην μείνει στο λάθος και την αδυναμία του. Ο πάνσοφος Θεός τα έχει φτιάξει με τελειότητα και μας έχει δώσει το μυστήριο της Θείας Εξομολόγησης για μετάνοια, δηλαδή αλλαγή ζωής προς το θέλημά Του.


Βέβαια πολλές φορές δεν είμαστε θύματα μόνο των ελαττωμάτων αλλά και του διαβόλου, ο οποίος με έντεχνο τρόπο πότε με την ευσυνειδησία και πότε εκμεταλλευόμενος τις αδυναμίες μας, προσπαθεί να μας απομακρύνει από το Θεό και τους ανθρώπους. Ο διάβολος δεν πολεμά τους ανθρώπους που ήδη έχει κατακτήσει αφού ζουν μέσα στην αμαρτία και την άγνοια, αλλά αυτούς που αγωνίζονται. Μέσα από τις πτώσεις μας ταπεινωνόμαστε, γιατί βλέπουμε την αδυναμία μας και κατανοούμε ότι αυτό που θα μας σώσει είναι το έλεος του Θεού.


Σίγουρα οι χριστιανοί δεν πρέπει να βασίζονται στις γνώμες των ανθρώπων, αλλά θα πρέπει η ζωή τους να μην προκαλεί και να μη σκανδαλίζει τους συνανθρώπους τους. Πρέπει να αποτελούν πρότυπα των κοινωνιών και με το παράδειγμά τους να εμπνέουν τους συνανθρώπους τους για να γευτούν την πραγματική χαρά που μόνο ο Θεός την δίνει. Αμήν.


Αλεξία Κηπουργού, Κατηχήτρια ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΣΥ Τ. 71 ΙΑΝ.-ΦΕΒΡ.-ΜΑΡΤ.2012 ΤΡΙΚΟΡΦΟ ΦΩΚΙΔΟΣ/ΠΗΓΗ