Το Σπουργίτι

Τουργκένιεφ Ι.Σ.

Γύριζα απ’ το κυνήγι, τραβώντας από µιά δεντροστοιχία του κήπου. Το σκυλί έτρεχε µπροστά µου. Άξαφνα τα βήµατά του έγιναν πιο αργά και φαινόταν σα να παραµόνευε κάτι. Κοίταξα καλά και είδα ένα σπουργιτάκι µέ κιτρινωπό χρώµα κοντά στο ράµφος του και µέ πούπουλο στο κεφαλάκι του. Είχε πέσει απ’ τη φωλιά του. Ο αγέρας κουνούσε δυνατά τις σηµύδες του κήπου. Το σπουργιτάκι καθόταν ακίνητο µ’ απλωµένες τις φτερούγες του, που µόλις άρχισαν να µεγαλώνουν, δεν µπορούσε όµως να πετάξει.

Το σκυλί µου αργά – αργά πλησίαζε το σπουργιτάκι, όταν άξαφνα από ένα κοντινό δέντρο ξεπετάχτηκε ένα γέρικο σπουργίτι µέ µαύρο το στήθος του κ’ έπεσε σαν µία πέτρα ακριβώς µπροστά στο µούτρο του σκύλου µου. Παραµορφωµένο, µέ φουντωµένα τα φτερά του και µ’ απελπισµένη και γεµάτη λύπη φωνή πήδησε µία – δυό φορές µπροστά στ’ ανοιχτό στόµα του σκύλου.

Το γέρικο σπουργίτι όρµησε να γλιτώσει το παιδί του. Όλο του το σωµατάκι σπαρταρούσε από φρίκη, η φωνούλα του αγρίεψε και βράχνιασε, ήταν έτοιµο να πεθάνει, να θυσιαστεί!

Σαν τι πελώριο τέρας να έβλεπε το σκυλί! Κι όµως δεν µπόρεσε να κάτσει ήσυχα – ήσυχα πάνω στο ψηλό του κλαδί, όπου ήταν τόσο ασφαλισµένο… Μία δύναµη πιο δυνατή κι απ’ τη θέλησή του το έριξε απ’ εκεί πάνω.

Ο Τρεζόρ (έτσι λέγανε το σκυλί) σταµάτησε κι έκανε πίσω, καθώς φαίνεται κι αυτός αναγνώρισε τη δύναµη. Βιαστικά φώναξα το ντροπιασµένο σκυλί κι έφυγα απ’ αυτόν τον τόπο, γεµάτος ευλάβεια.

Έτσι ήταν και µή σας φανεί παράξενο. Αισθανόµουνα ευλάβεια µπροστά σ’ εκείνο το µικρό ηρωικό πουλί, µπροστά στη µεγάλη του στοργή.

Η αγάπη έλεγα, είναι πιο δυνατή κι απ’ το θάνατο και το φόβο του θανάτου. Μονάχα µ’ αυτήν, µόνο µέ την αγάπη κρατιέται και κινείται η ζωή.