Μιὰ παράξενη δαιμονικὴ παγίδα.(+ Μητροπολίτου Νικοπόλεως κυρού Μελετίου)

Γράφει ὁ Ἰωάννης Μόσχος στό ὡραῖο βιβλίο του, Λειμωνάριο.
Στό Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν ζοῦσε ἔγκλειστος ἕνας μεγάλος ἀσκητής, πού τόν πολεμοῦσε σκληρά ὁ δαίμων τῆς πορνείας.
Καί ἦταν τόσο σκληρός καί ἀνυποχώρητος ὁ διάβολος στίς ἐπιθέσεις ἐναντίον του, πού μιά ἡμέρα ὁ ἀσκητής αὐτός αἰσθάνθηκε τόσο κουρασμένος, πού παρακάλεσε τόν διάβολο, νά τοῦ κάμει λίγο χάρη!…
‐Μέχρι πότε πιά! Σταμάτα λίγο! Νά πάρω ἀνάσα!…
Ἀκούοντας τά λόγια του αὐτά, πετάχθηκε μπροστά του ὀφθαλμοφανῶς ὁ διαβολάκος καί τοῦ εἶπε:
‐Πρόθυμος. Στήν διάθεσή σου. Μόνο ὁρκίσου μου, ὅτι αὐτό πού θά σοῦ εἰπῶ, δέν θά τό εἰπεῖς σέ κανένα, καί θά σέ ἀφήσω ἥσυχο γιά πάντα!…
Καί ὁ γέροντας πελαγωμένος ἀπό τούς λογισμούς του, ὁρκίστηκε! Εἶπε:
‐Μά τόν κατοικοῦντα εἰς τόν Οὐρανό, δέν θά τό εἰπῶ κανενός!…
Τοῦ λέει τότε ὁ δαίμονας:
‐Μή ξαναπροσκυνήσεις ποτέ τήν εἰκόνα αὐτή, καί δέν θά σέ ξαναενοχλήσω ποτέ.
Ἡ εἰκόνα ἔδειχνε τήν Παναγία νά κρατάει τόν Χριστό στήν ἀγκαλιά της.
Κοκκάλωσε ὁ ἔγκλειστος καί τοῦ εἶπε:
‐Μιά μικρή προθεσμία νά τό σκεφθῶ!…
Καί τό σκεφτόταν ὅλη τήν νύχτα.
Καί ὅταν ξημέρωσε ἔτρεξε στόν ὅσιο Θεοδώρο τόν Ἠλιώτη, γέροντα τότε στήν Λαύρα τοῦ Φαράν, στό Σινᾶ πού εἶχε τυχαία εὑρεθῆ ἐκεῖ στό μοναστήρι του καί τοῦ τά εἶπε ὅλα.
Καί ὁ ὅσιος γέροντας τοῦ ἀπάντησε:
‐Ὅπως τό βλέπεις, ὁ διάβολος σέ ἔβαλε στό χέρι! Σέ ἔκαμε παιχνιδάκι του. Σέ ἔβαλε ἀκόμη καί νά κάμεις ὅρκο· πρᾶγμα ἐντελῶς ἀνεπίτρεπτο! Ἀλλά καλά ἔκαμες καί τά ἐξομολογήθηκες ὅλα. Καί νά σοῦ εἰπῶ: Καλλίτερα νά ἔκανες πορνεία, παρά νά δεθῆς μέ τόν διάβολο (καί μάλιστα μέ ὅρκο!), ὅτι δέν θά προσκυνᾶς πιά εἰκόνα μέ τόν Σωτῆρα καί Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό καί τήν μητέρα Του.
Γύρισε στό κελλί του ὁ καλόγηρος. Καί νά σου μπροστά ἀγριεμένος καί σκυθρωπός ὁ διάβολος.
‐Ρέ, παλιοκαλόγηρε, τί ἦταν αὐτό πού ἔκαμες; Δέν μοῦ ὁρκίστηκες; Πῶς τόν ἐπάτησες τόν ὅρκο;
Τοῦ ἀπάντησε:
‐Μή σέ νοιάζει ἐσένα. Πατέρας μου εἶναι ὁ Χριστός. Ὅ,τι κι ἄν ἔκαμα, θά τά βρῶ μαζί Του. Μέ σένα δέν θέλω νά ἔχω ἄλλο πάρε‐δῶσε! Τελεία καί παύλα!…
Καί τό συμπέρασμα ποῖο;
• Μεγάλο λάθος νά προσπαθεῖ ἄνθρωπος νά λύσει τά πνευματικά του προβλήματα μόνος του. Γιατί ἀκόμη καί ἅγιοι ἄνθρωποι, μερικές φορές πελαγώνουν.
• Ἡ χειρότερη ἁμαρτία εἶναι νά ὑποτιμάει ὁ ἄνθρωπος τήν πίστη στόν Χριστό καί νά θεωρεῖ μερικά ἀνθρώπινα προβλήματα τόσο οὐσιαστιά, ὥστε νά ὑποτιμάει ἐξ αἰτίας τους τήν πίστη.
• Οἱ εἰκόνες δέν εἶναι οὔτε φωτογραφίες οὔτε κάδρα! Ἔχουν σχέση μέ τήν πίστη.

ΠΗΓΗ.ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ